Ντροπή. Μόνο αυτή μας ταιριάζει για το «σιωπηρό» έγκλημα

Προσέξτε στην Ελλάδα του 2020. Εγγραφο της Ελληνικής Αστυνομίας αποκαλύπτει ότι αστυνομικοί αποκρύπτουν περιστατικά οικογενειακής βίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία που αποκάλυψε ο συνάδελφος Βασίλης Λαμπρόπουλος στα «ΝΕΑ», τα… όργανα της τάξης που είναι επιφορτισμένα με την αντιμετώπιση τέτοιων υποθέσεων, είτε αποθαρρύνουν τους πολίτες να κάνουν καταγγελίες είτε αρνούνται να πάρουν μηνύσεις είτε κάνουν ενέργειες που οδηγούν στη συγκάλυψη περιστατικών βίας μέσα στην οικογένεια.

Προσέξτε και τα επίσημα στοιχεία: Τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια σταθερά ανοδική τροχιά. Το 2014 είχαν καταγραφεί 3.512 περιστατικά, το 2015 3.572, το 2016 3.838, το 2017 3.930 και το 2018 αυξήθηκαν κατά περίπου 30% κι έφθασαν τα 4.722. Την περίοδο 2014-2018 το 66,32% των θυμάτων ήταν γυναίκες. Το 2019, σε σύνολο 5.540 θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, οι 4.171 ήταν γυναίκες, ενώ σε σύνολο 5.491 δραστών οι 4.618 ήταν άνδρες.

Σύμφωνα με τις διεθνείς εκτιμήσεις μόνο το 30%-35% αυτών των υποθέσεων δημοσιοποιείται τελικώς…

Δηλαδή δυνητικά και στην Ελλάδα π.χ. το 2019 δεν έχουμε 5.500 χιλιάδες θύματα βίας μέσα στην οικογένεια αλλά τουλάχιστον 15 χιλιάδες.

Κι ένας λόγος που δεν δημοσιοποιούνται αυτά τα περιστατικά είναι ότι οι αστυνομικοί των τμημάτων που δέχονται τηλεφωνήματα και καταγγελίες, κάνουν την… πάπια.

Κοινώς βαριούνται να επιληφθούν του θέματος.

Που να τρέχουν γιατί ο «άντρας» της οικογένειας πλάκωσε στα χαστούκια τη γυναίκα του.

Γιατί να μπλέξουν άμα ο πατέρας δέρνει το παιδί ή απλώνει χέρι στους υπερήλικες γονείς ή σου λένε «δεν πάει να σκοτώνονται μέσα στο σπίτι τους αυτοί».

Πρόκειται για έγκλημα, το ίδιο μεγάλο με την πράξη. Δηλαδή η προσπάθεια απόκρυψης ή η αποθάρρυνση της καταγγελίας από αστυνομικά όργανα είναι το ίδιο καταδικαστέα πράξη με τη βία που ασκεί μέσα στην οικογένεια ένας μέλος της.

Και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεν είναι μόνο για να στέλνει τα ΜΑΤ στους δρόμους και να πλακώνονται με τους διαδηλωτές. Είναι και για να προστατεύει τους αδύνατους από τους «δυνατούς», από τους «μάγκες», από τους «Ελληνάρες» των οικογενειών.

Όταν μια γυναίκα, ένα παιδί ή σπανιότερα ένας άνδρας παίρνουν τηλέφωνο για να καταγγείλουν ένα περιστατικό βίας ή επιθυμούν να υποβάλουν μήνυση πρέπει να τυχαίνουν της αμέριστης προσοχής των αστυνομικών οργάνων.

Η ενδοοικογενειακή βία είναι από τα χειρότερα «κρυφά» εγκλήματα, ειδικά σε μια κοινωνία όπως η ελληνική που δεν έχει κουλτούρα αποκάλυψης των περιστατικών.

Ειδικά στην ελληνική κοινωνία που στον 21^ο αιώνα θεωρεί ακόμη ντροπή να βγαίνουν στη… φόρα τα οικογενειακά.

Ακόμη κι αν μια γυναίκα είναι μαυρισμένη στο ξύλο, είναι προτιμότερο για πολλούς να βάζουν το κεφάλι στην άμμο και να μην αντιδρούν.

Ακόμη κι αν ένα παιδί δέχεται σεξουαλική παρενόχληση, δέρνεται ή του ασκείται ψυχολογική βία είναι για πολλούς προτιμότερο να μην μιλάνε γιατί «που να μπλέκουν τώρα».

Ακόμη κι αν ένας παππούς ή μια γιαγιά, οι απόμαχοι της ζωής που πρέπει να είναι ιερά πρόσωπα αλλά αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια, υπάρχουν κάποιοι που κρύβουν τα μάτια και βουλώνουν τα αυτιά.

Όταν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, η μάνα, το ίδιο το παιδί, ο συγγενής, ο γείτονας, ο συμπολίτης και ο συγχωριανός κλείνουν τα μάτια στο έγκλημα, πρέπει να υπάρχει η Αστυνομία, πρέπει να έρχεται το κράτος να προστατεύει τον αδύναμο.

Γι’ αυτό και η αποκάλυψη των «ΝΕΩΝ» είναι ντροπή για την Ελληνική Αστυνομία.

Γι΄ αυτό και είναι μια ακόμη ευκαιρία αφύπνισης μιας κοιμισμένης κοινωνίας που ζει ακόμη με όρους της δεκαετίας του ’20 ή του ’60.

Τότε που η γυναίκα ήταν αντικείμενο ηδονής ή απλά ένα πρόσωπο εκτόνωσης των χειρότερων διαστροφών του άνδρα.

Τότε που το παιδί ήταν απλά μια… υποχρέωση και χωρίς κανένα δικαίωμα.

Τότε που οι γονείς έπρεπε να κλειστούν στο υπόγειο μέχρι να πεθάνουν για να… γλιτώσει η υπόλοιπη οικογένεια το βάρος.

Ας δείξουμε τουλάχιστον ότι προοδεύουμε ως χώρα, αλλά το κυριότερο ότι ο καθένας από εμάς δεν είναι σκ…ψυχος.