Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος ξεκίνησε στις 17 Ιουλίου 1936 και ολοκληρώθηκε την 1η Απριλίου 1939 με τη νίκη των εθνικιστών του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο
Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος ξεκίνησε στις 17 Ιουλίου 1936 με την εξέγερση του στρατού και ολοκληρώθηκε την 1η Απριλίου 1939 με την ήττα των αριστερών και φιλελεύθερων δυνάμεων που κατείχαν την εξουσία και τη νίκη των εθνικιστών του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο, που επέβαλε δικτατορία.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 η πολιτική ζωή στην Ισπανία είχε πολωθεί επικίνδυνα ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά.
Η μοναρχία είχε καταργηθεί και η Αριστερά διεκδικούσε την αναδιανομή της γης, την αυτονομία των περιοχών που συνιστούσαν την Ισπανία (Καταλονία, Βασκωνία κ.ά.) και τον περιορισμό της δύναμης της πανίσχυρης Καθολικής Εκκλησίας.
Το 1936 η Αριστερά, αλλά και δυνάμεις από τον κεντρώο χώρο, συνασπίστηκαν και ανέβηκαν στην εξουσία.
Η κεντροαριστερή κυβέρνηση της χώρας υπονομεύτηκε τόσο από τους αναρχικούς, που αποτελούσαν πιο σημαντική δύναμη από τους κομμουνιστές, όσο και από τους ακροδεξιούς φαλαγγίτες και τους καρλιστές (φιλοβασιλικούς).
Οι εκατέρωθεν αιματηρές αψιμαχίες δεν άργησαν να προκαλέσουν την εξέγερση του στρατού, που στασίασε πρώτα στο Μαρόκο και τις άλλες αποικίες της Ισπανίας και στη συνέχεια στο εσωτερικό της χώρας.
Ιδίως οι νεαροί αξιωματικοί, στους οποίους στηρίχτηκε ο Φράνκο, πίστευαν ότι η Ισπανία ήταν υπό «ερυθρά απειλή» και ότι έπρεπε πάση θυσία να υπερασπίσουν το χριστιανικό πολιτισμό.
Η διά των όπλων αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο «Ισπανίες» ήταν γεγονός.
Από τη μια πλευρά, ήταν οι «Δημοκράτες». Στις τάξεις τους συνυπήρχαν φιλελεύθεροι αστοί, σοσιαλιστές, αναρχικοί (CNT, FAI), τροτσκιστές (POUM) και το μικρό, αλλά ιδιαίτερα δραστήριο Κομμουνιστικό Κόμμα, που εκείνη την εποχή δε θα μπορούσε παρά να είναι φιλοσοβιετικό.
Η ετερόκλητη αυτή συμμαχία διακρινόταν για τα αντικληρικαλιστικά «πιστεύω» και διατηρούσε τη μεγαλύτερη δύναμή της στις πόλεις.
Στο πλευρό της στάθηκε η συντηρητική Βασκωνία (Χώρα των Βάσκων), που διεκδικούσε, όπως και η Καταλονία, μεγαλύτερη αυτονομία από την κυβέρνηση της Μαδρίτης.
Από την άλλη πλευρά, οι Εθνικιστές εκπροσωπούσαν τους δεξιούς, τους ακροδεξιούς και τους φιλοβασιλικούς, ενώ αντλούσαν τη δύναμή τους από τους αγρότες, την πλουτοκρατία της Ισπανίας και την Καθολική Ισπανία.
Σε αντίθεση με τους Δημοκρατικούς, επεδίωκαν ένα συγκεντρωτικό κράτος και ήταν αντίθετοι στις αυτονομιστικές τάσεις της Βασκωνίας και της Καταλονίας.
Οι δυνάμεις του Φράνκο είχαν σχεδόν από την αρχή την υποστήριξη της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας, με έμψυχο και άψυχο υλικό.
Η Γαλλία βοήθησε στην αρχή τη νόμιμη κυβέρνηση της Μαδρίτης, ενώ σταθεροί σύμμαχοί της παρέμειναν η Σοβιετική Ένωση και το Μεξικό.
Οι περισσότερες δημοκρατικές χώρες της Δύσης κράτησαν επισήμως ουδέτερη στάση.Ο πόλεμος στα τρία χρόνια που διήρκεσε ήταν άγριος και ανελέητος, όπως κάθε εμφύλιος.
Ωμότητες διεπράχθησαν και από τις δύο πλευρές, αλλά τα θύματα ήσαν σαφώς περισσότερα από την πλευρά των Δημοκρατικών.
Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων του Ισπανικού Εμφυλίου δεν είναι μέχρι σήμερα εξακριβωμένος.
Οι νεκροί υπολογίζονται από 300.000 έως 1.000.000.
Οι Δημοκρατικοί στην επίθεση των δυνάμεων του Φράνκο απάντησαν με επιθέσεις εναντίον της Καθολικής Εκκλησίας, που θεωρούσαν καταπιεστικό θεσμό και υποστηρικτή του παλαιού καθεστώτος.
Υπήρξαν σφαγές του κλήρου και εκτεταμένες πυρπολήσεις ναών και μοναστηριών. Δώδεκα επίσκοποι, 283 καλόγριες, 2.365 μοναχοί και 4.184 ιερείς υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν από τους Δημοκρατικούς κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου.
Οι Εθνικιστές, από την πλευρά τους, προέβησαν σε μαζικές εκκαθαρίσεις αντιπάλων τους και διαφωνούντων, δρόμο με δρόμο, πόρτα με πόρτα, εκμισθώνοντας συχνά τις υπηρεσίες ανθρώπων του υποκόσμου.
Πιο γνωστό θύμα τους, ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας και ποιητής Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Οι εθνικιστές του Φράνκο είχαν στη διάθεσή τους υπέρτερο αριθμό και ποιότητα οπλισμού.
Πραγματοποίησαν εκτεταμένους βομβαρδισμούς με αεροπλάνα, που έθεσαν στη διάθεσή τους ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι.
Ο βομβαρδισμός της βασκικής πόλης Γκερνίκα (Γκουέρνικα) έμεινε στην ιστορία χάρη στον περίφημο πίνακα του Πάμπλο Πικάσο, που αποτύπωσε μοναδικά τη φρίκη του πολέμου.
Ο Ισπανικός Εμφύλιος ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας και προκάλεσε κύμα συμπάθειας και ενεργού συμπαράστασης από χιλιάδες αντιφασίστες σε όλον τον κόσμο, που έσπευσαν να ενταχθούν στις κομμουνιστικής εμπνεύσεως «Διεθνείς Ταξιαρχίες».
Περίπου 50.000 έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις στο πλευρό των Δημοκρατικών και 10.000 από αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ στις χώρες τους.
Ανάμεσά τους και πολλοί Έλληνες, γύρω στους 300, παρότι τη χώρα μας κυβερνούσε το φασίζον καθεστώς της 4ης Αυγούστου.
Ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, παρά την ιδεολογική του συγγένεια με τον Φράνκο, δε δίστασε να πουλήσει πολεμοφόδια στους Δημοκρατικούς, σε μια εποχή όπου η χώρα μας είχε ανάγκη το ξένο συνάλλαγμα.
Τη «δουλειά» ανέλαβε να διεκπεραιώσει ο πανέξυπνος επιχειρηματίας Μποδοσάκης (Πρόδρομος Αθανασιάδης) με την «Ελληνική Εταιρία Πυριτιδοποιείου και Καλυκοποιείου».
Η ετερόκλητη σύνθεση των Δημοκρατικών και η αλληλοϋπονόμευση στο εσωτερικό τους συνέτειναν στην κατάρρευση της κυβέρνησής τους.
Με την κατάληψη της Βαρκελώνης και της Μαδρίτης ο Ισπανικός Εμφύλιος έλαβε και τυπικά τέλος την 1η Απριλίου 1939.
Ο Φράνκο ήταν πλέον ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Επέβαλε μια στυγνή και φασίζουσα δικτατορία, η οποία κατέρρευσε με το θάνατό του, το 1975, όταν η Ισπανία ανέπνευσε ξανά τον αέρα της Δημοκρατίας.
Τους νεκρούς στη Νότια Κορέα τούς βρήκαν άνδρες του λιμενικού χωρίς τις αισθήσεις τους και τους διακόμισαν σε νοσοκομείο, όπου απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός τους
Ομάδες ατόμων επιτέθηκαν σε οπαδούς της Μακάμπι Τελ Αβίβ στο Άμστερνταμ, στέλνει αεροσκάφη το Ισραήλ για να τους παραλάβει. Νωρίτερα είχαν σκίσει παλαιστινιακές σημαίες
Το Σάββατο, 9 Νοεμβρίου, το Μουσικό Σύνολο «Mix n’ Match» θα εμφανιστεί στην Τεχνόπολη, έχοντας δίπλα του, δύο special guests: την Έλλη Πασπαλά και την Ντόρα Μπακοπούλου.
