Ωριμότητα

Eίναι πολύ βαρετοί τελικά οι γείτονες. Τίποτα δεν πρόσφεραν στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Ούτε έναν καβγά, ούτε μια πρόκληση, ούτε μια αμφισβήτηση των συνόρων μας, της γλώσσας μας, της εθνότητάς μας. Μα ήταν εκλογές αυτές;

«Ευχάριστη έκπληξη» χαρακτηρίζει τα αποτελέσματα των προχθεσινών εκλογών στη Βόρεια Μακεδονία ο καθηγητής Γιώργος Χρηστίδης σε σχόλιό του που δημοσιεύουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ». Ευχάριστη για ποιον; Οχι πάντως για όλους εκείνους στην Ελλάδα που ήλπιζαν κρυφά να επικρατήσουν οι εθνικιστές του VMRO-DPMNE, ώστε να «δικαιωθούν» για τη σφοδρή αντίθεσή τους στη Συμφωνία των Πρεσπών και να αρχίσουν να καταγγέλλουν πάλι τους ξυπόλητους της μιας πλευράς και τους προδότες της άλλης. «Πρέσπες τέλος» θα ανήγγελλαν χαιρέκακα κάποιες εφημερίδες, γνωρίζοντας πως κάνουν για άλλη μια φορά παραπληροφόρηση. Γιατί μπορεί οι άνθρωποι του Χρίστιαν Μίτσκοσκι να είναι σκληροί, αλλά δεν είναι ανόητοι.

Τέλος πάντων, οι ξενέρωτοι γείτονες δεν τους έκαναν το χατίρι. Και έδωσαν τη νίκη στον Ζόραν Ζάεφ, επικεφαλής του ομπαμικής έμπνευσης συνασπισμού «Μπορούμε», παραβλέποντας τρία πράγματα. Το ότι άλλαξε το όνομά τους από Μακεδονία σκέτο, όπως είχε επικρατήσει ατύπως σε όλο τον πλανήτη, σε Βόρεια Μακεδονία. Το ότι είχε εμπλακεί, αμέσως ή εμμέσως, σε κάποια σκανδαλάκια. Και το ότι η απερχόμενη κυβέρνηση (στην οποία πάντως ο Ζάεφ δεν μετείχε) δεν έλαμψε ακριβώς στη διαχείριση της πανδημίας.

Και τα τρία αυτά στοιχεία αποδείχθηκαν μικρότερης σημασίας από την ανάγκη αυτού του λαού, όπως κάθε λαού, για ασφάλεια και σταθερότητα. Τη σταθερότητα αυτή υπόσχεται στη Βόρεια Μακεδονία η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, και μεσοπρόθεσμα, στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ποια ήταν η εναλλακτική λύση; Οι σειρήνες της Τουρκίας, της Ρωσίας ή της Κίνας. Αυταρχικών δυνάμεων, δηλαδή, που προσπαθούν με fake news να υπονομεύσουν τη δημοκρατία όπου βρουν πρόσφορο έδαφος.

Ακόμη και ο όρος των αλβανικών κομμάτων για πρωθυπουργό από τις τάξεις τους δύσκολα θα προκαλέσει αναταραχή. Πρώτον, επειδή ο Ζάεφ έχει υπέρ του το ισχυρό επιχείρημα ότι κέρδισε τρεις φορές περισσότερες έδρες από τον Αλί Αχμέτι. Δεύτερον, επειδή ακόμη κι αν αναλάβει την πρωθυπουργία ο εκλεκτός των Αλβανών, ο πρώην δημοσιογράφος Νασέρ Ζιμπέρι, δεν θα αλλάξει κάτι ριζικά. Ηπιος άνθρωπος είναι, θα εκτονώνει και τη δυσαρέσκεια της μειονότητας.

Η αποχή ήταν βέβαια μεγάλη – αν και όχι τόσο μεγάλη όσο φοβόντουσαν ορισμένοι αναλυτές λόγω της πανδημίας. Οι γείτονες γκρινιάζουν ότι τα πολιτικά τους κόμματα αναλίσκονται σε μεγάλες ιδέες και δεν ασχολούνται με τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπέκυψαν στον φόβο, όπως ας πούμε οι ρώσοι ψηφοφόροι. Δεν παρασύρθηκαν από τον λαϊκισμό, όπως οι Ούγγροι. Εδωσαν ένα μάθημα ρεαλισμού και ωριμότητας.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Ευτυχώς, χάρις στον Ερντογάν, έχουμε ακόμη τους Τούρκους.