Ο Μανώλης Φάμελλος, η Ανδριάνα Μπάμπαλη και ο Στάθης Δρογώσης τραγουδοποιοί, φίλοι και ιστορικοί σύμμαχοι από τον περασμένο αιώνα, δεν έχουν να φοβηθούν πολλά μέσα στο μάλλον…. άβολο κλίμα της πανδημίας.

Aσκούνται εδώ και χρόνια στην πράξη της αφαίρεσης επί σκηνής, εφαρμόζοντας με επιτυχία πολλά απαιτητικά πρωτόκολλα αισθητικής αποστασιοποίησης. Τα τραγούδια τους (αντίθετα από τους ίδιους), αθώα όπως γεννήθηκαν, σχηματίζουν την αλυσίδα, τη σεναριακή βάση αυτής της παράστασης. Και όμως τα ίδια αυτά τραγούδια, μέσα στου χρόνου το κενό, μοιάζουν να ακούγονται για πρώτη φορά κι ας έχουν ζήσει και μοιραστεί τόσες φορές στο παρελθόν.

Οι τρεις τραγουδοποιοί και φίλοι μίλησαν στο in.gr για τη συναυλία της Δευτέρας 27 Ιουλίου στην Τεχνόπολη.

Πώς ήταν η περίοδος της καραντίνας;

Μπάμπαλη: Στην αρχή χαλαρή και ανέμελη, σαν υποχρεωτικό διάλειμμα για τον εαυτό μας. Όσο περνούσε ο καιρός γινόταν πιο δύσκολη, σαν να αρχίσαμε να ιδρυματοποιούμαστε. Όταν καταλάβαμε τι έπεται δυστυχώς τρομακτική!

Φάμελλος:  Απόκοσμη, μακάβρια και αποκαλυπτική αλλά όπως καθετί, με τις μικρές της χαρές ιδιαίτερα για όσους απολαμβάνουν τις μακριές σιωπές, τις μακρινές φωνές και τους μακρινούς περιπάτους στα όρια βέβαια του δήμου μας… Η ζωή κάπως ενοχλημένη θα έλεγα μας υπενθύμισε και μας επέβαλε τον αληθινό της ρυθμό. Πήραμε μια κλήση, σαν να παραβιάσαμε το όριο ταχύτητας αλλά θα σταματήσουμε άραγε να τρέχουμε;

Δρογώσης: Τραυματική θα την χαρακτήριζα. Δεν βρήκα τον εαυτό μου ούτε ξεκουράστηκα. Αντίθετα δυνάμωσαν οι φόβοι μου και απογειώθηκε το άγχος μου. Το καλό ήταν ότι ο κόσμος πειθάρχησε και τουλάχιστον για κάποιους μήνες νικήσαμε τον ιό.

Βοήθησε η δημιουργική σας φύση να αντέξετε περισσότερο την περίοδο του εγκλεισμού;

Μπάμπαλη: Δεν ήμουν ιδιαίτερα δημιουργική στην καραντίνα, με έπιασε μεγάλη τεμπελιά. Ωστόσο έπαιζα κιθάρα, τραγουδούσα και έγραψα και ένα τραγούδι μόνο, το οποίο συνεχώς διορθώνω.

Φάμελλος: Στην περίπτωση μου δεν άλλαξαν και πολλά, αντιθέτως ένιωσα ένα συνωστισμό στην επικράτεια μου και κάπου λιγότερο μόνος, κάτι που δεν μου είναι πάντοτε επιθυμητό. Όλα αυτά όμως είναι ενοχλήσεις πολυτελείας. Γιατί υπήρξαν καλλιτέχνες μέσα σε προηγούμενες κρίσεις της ανθρωπότητας που στάθηκαν όρθιοι, η ζωή τους κέρδισε από την τέχνη τους ή το έργο τους κέρδισε από την ζωή τους (και να μην ξεχνάμε μέσα σε πολύ σκληρότερες δοκιμασίες από αυτήν) αλλά χωρίς αμφιβολία και στην τρέχουσα κρίση υπάρχουν άνθρωποι που τους λείπουν τα στοιχειώδη. Δεν ξέρω πως θα τους ακούγονταν τα παραπάνω, σίγουρα όμως έχουμε να μάθουμε πολλά ο ένας από τον άλλο.

Δρογώσης: Μόνο το παιδί μου με βοήθησε. Έπρεπε να είμαι σταθερός ψυχολογικά και να του σταθώ γιατί και τα παιδιά είχαν αυτή την τραυματική εμπειρία.Έγραψα προς το τέλος τραγούδια και διηγήματα. Αλλά δεν θα ήθελα να γράφω με το πιστόλι στον κρόταφο. Ψυχολογικά εννοώ.

Τι σε συνδέει με τους άλλους δύο συνοδοιπόρους;

Μπάμπαλη: Με τον Στάθη είμαστε ίδια ηλικία, ξεκινήσαμε μαζί και αγαπώ πολύ τα τραγούδια του. Είναι ένας ξεχωριστός, νεορομαντικός τραγουδοποιός. Ο Μανώλης είναι λίγο παλαιότερος, τον θαύμαζα πάντα. Μάλιστα ένα από τα πρώτα cd  που αγόρασα, Έλληνα τραγουδοποιού είναι δικό του. Το έχω στη δισκοθήκη μου με ετικέτα σε δραχμές!

Φάμελλος: Η αισθητική συνάφεια που διακρίνεται στην επιφάνεια των πραγμάτων και των σχέσεων πάντα φανερώνει ή αποκαλύπτει βαθύτερους δεσμούς. Οι ευαισθησίες μας μπορεί να μην είναι κοινές, συνομιλούν όμως μεταξύ τους και τελικά το αποτέλεσμα συνθέτει μια νέα γλώσσα,άρα μας «ανασυνθέτει» όλους. Νομίζω πως έχουμε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό κοινού καλλιτεχνικού DNA και με το Στάθη (με τον οποίο έχω μοιραστεί ένα πολύ μεγάλο μέρος της διαδρομής μου) αλλά και με την Ανδριάνα με την οποία βρισκόμαστε τακτικά ή άτακτα εντός, εκτός κι επί τα αυτά χωρίς η απόσταση μεταξύ μας να καταργεί τίποτα απολύτως, το αντίθετο μάλιστα.

Δρογώσης: Ο Μανώλης είναι αδερφικός μου φίλος χρόνια. Έκανε την παραγωγή στους πρώτους μου δίσκους. Και με μύησε σε καινούριες μουσικές αλλά και στην ποίηση. Έχουμε γράψει χιλιόμετρα στα κοντέρ σε όλη την Ελλάδα με συναυλίες και βόλτες. Σχέση ζωής. Η Ανδριάνα ανήκει στη γενιά μου. Την εκτιμούσα από τα πρώτα της βήματα και όσο περνάει ο καιρός η ποιότητα της ξεχωρίζει. Γράφει πια αρκετά τραγούδια τα οποία ζηλεύω. Εκτός από τη φωνή της έχει εξαιρετικό χαρακτήρα και έχουμε παίξει και με αυτήν δεκάδες φορές και πάντα απολαμβάνω τη συνεργασία μας.

Ανυπομονείτε για την πρώτη μεγάλη «μετα-κοροναϊού- συναυλία;

Μπάμπαλη:  Ναι, έχει περάσει καιρός από τη τελευταία φορά που βρεθήκαμε στη σκηνή. Έχω λίγη αγωνία, αλλά μόλις παίξουμε το πρώτο τραγούδι θα φύγει το ξέρω. Έχω πολύ κέφι και περιμένω να το μοιραστώ με τον κόσμο!

Φάμελλος: Δεν μου αρέσει και τόσο αυτό το ρήμα, αφήστε που δεν βρισκόμαστε στο μετά αλλά στο καταμεσής. Λαχταράμε και φοβόμαστε και έπειτα λαχταράμε ξανά.

Δρογώσης:  Ναι. Κι έχουμε την ευχάριστη αυτή προσμονή. Το καρδιοχτύπι πριν δεις κάποιον που έλειπε καιρό. Ετοιμάσαμε κάτι ειδικά για την Τεχνόπολη. Και κάναμε σκληρές πρόβες.

Τι είναι αυτό που συνήθως «δεν αγγίζουμε ακόμα και όταν το φτάνουμε»;

Μπάμπαλη: Το θείο!

Φάμελλος: Αυτό αναρωτιέμαι εδώ και μια ζωή. Είναι το πουλί που όταν το πλησιάζεις πετά στο επόμενο κλαδί; Είναι ο ορίζοντας που όσο τρέχουμε προς αυτόν απομακρύνεται; Ή ίσως κάποιος που αναζητούσαμε να συναντήσουμε καιρό αλλά στρίβει ξαφνικά σε ένα σκοτεινό στενό και χάνουμε τα ίχνη του; Με ένα τρόπο όμως έχουμε φτάσει όλα τα παραπάνω,οι πόθοι μας είναι ήδη ο εαυτός μας. Όσο για το πως φτάνουμε εκεί τελικά δεν βρήκα καλύτερη απάντηση από την μουσική.

Δρογώσης: Από τα βιώματα μου και τις μεγάλες ερωτικες μου απογοητεύσεις εγω καταλαβαίνω τον τίτλο της συναυλίας μας ως γλυκά ειρωνικό. Προφανώς το λογοπαίγνιο έχει να κάνει με την αποστασιοποίηση λόγω του ιού.Αλλά αυτόν τον καιρό έτσι νιώθω κι εγώ. Χαρμολύπη. Μακάρι να βγει το εμβόλιο και να αγκαλιαζόμαστε ξανά τρυφερά και δυνατά.

Headlines