Οι μνήμες δεν σβήνουν ποτέ

Δύο χρόνια πέρασαν ήδη από την τραγωδία στο Μάτι. Μια τραγωδία που στοίχισε τη ζωή σε 102 ανθρώπους. Γυναίκες έχασαν τους συζύγους τους, άνδρες τις συζύγους τους, οικογένειες τα παιδιά τους. Μέσα σε λίγες ώρες.
Εκτός από τον πόνο, τη θλίψη, το κλάμα, την αγωνία δεν θα ξεχάσω και την εφιαλτική ημέρα στην δουλειά. Ειδικά το επόμενο πρωϊνό.

Όταν μάθαμε για τον πρώτο νεκρό είπαμε δεν μπορεί. Και μέσα σε λίγα λεπτά αρχίσαμε να μετράμε, τον δεύτερο, τον τρίτο, τον τέταρτο και ξαφνικά;

Είκοσι έξι άνθρωποι βρέθηκαν απανθρακωμένοι αγκαλιά στο οικόπεδο της… φρίκης. Μόνο 20 μόλις μέτρα από τη θάλασσα. Εκεί έτρεξαν για να σωθούν από τις «πύρινες γλώσσες» της φωτιάς όμως δυστυχώς εγκλωβίστηκαν.
Μα πώς είναι δυνατόν; Αναρωτιόμασταν. Από τους καπνούς δεν μπόρεσαν να βρουν την έξοδο για τη θάλασσα και εγκλωβίστηκαν δυστυχώς, εκεί. Όμως είχαν γίνει όλοι μια αγκαλιά…

Και μετά σκεφτόμουν τι; Τι άλλο θα ακούσω, ή θα δω; Σκίστηκε η καρδιά μου στα δύο, όταν ο πατέρας των δίδυμων κοριτσιών έλεγε σπαρακτικά ότι τα «είδε» στην τηλεόραση. Τότε ήταν που ξεκίνησε η αναζήτηση και όλοι ελπίζαμε ότι ζούσαν. Αλλά δυστυχώς. Βρέθηκαν στο οικόπεδο μαζί με τον παππού και τη γιαγιά τους.

Ποιος ή ποια θα ξεχάσει τα λόγια της μητέρας που έχασε την κόρη της, τον γιο της καθώς και το σύζυγό της. Τα λόγια της ραγίζουν «Ακούω στα αφτιά μου την γλυκά τρεμάμενη φωνούλα του Ανδρέα: «Φοβάμαι μανούλα, ανησυχώ πολύ, θα φανώ δυνατός, αλλά εσύ μην έρθεις μαμά. Θέλω να μην έρθεις, είναι όλα κλειστά, δεν θα τα καταφέρεις»».

Οι μνήμες δεν σβήνουν έτσι εύκολα και θα είναι νωπές για πολλά χρόνια ακόμη. Όχι μόνο για όσους θρήνησαν οικογένεια, φίλους, γνωστούς αλλά και όλους εμάς που γίναμε μάρτυρες του τι συνέβη εκείνες τις ώρες μέσα από τη μικρή οθόνη ή γράφοντας ατελείωτα και λέγαμε «μπα, όνειρο ζούμε. Θα ξυπνήσουμε και όλα θα είναι όπως πρώτα».
Και πέρασαν τα χρόνια και είδαν το φως της δημοσιότητας νέα στοιχεία για την τραγωδία στο Μάτι.

Μια φωνή ακούγετε να λέει «Θαψ’ τα γιατί θα σε σκίσουμε» και μετά τι;