Μάσκα στο πιγούνι

Ημικανονικότητα: ούτε καρμπόν η παλιά, ούτε εντελώς μια νέα. Σαν να κυριαρχεί πλέον στην καθημερινότητα της κοινωνίας – σε έναν βαθμό και στην πολιτική σκηνή – κάτι… ενδιάμεσο. Περίπου όπως είναι η προστατευτική μάσκα στο πιγούνι. Λες και αυτοί που τη φορούν πρόχειρα δεν έχουν αποφασίσει ξεκάθαρα τι θέλουν να πετύχουν – πέρα από την προφανή προσπάθειά τους να δείχνουν συνεπείς, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι. Και απλώς προσαρμόζονται σε ένα καθεστώς ημικανονικότητας, ένα μπερδεμένο μείγμα προ και μετά υγειονομικής κρίσης περιόδου. Μπροστά στο «σταυροδρόμι», στις επιλογές ανάμεσα στο παλιό και σε κάτι νέο και διαφορετικό, στέκουν ανά περιόδους όλοι, συλλογικά αλλά πρωτίστως ατομικά. Ειδικά όμως τώρα, σε ένα αβέβαιο περιβάλλον, με μια πρωτόγνωρη εμπειρία για τη χώρα και με συνθήκες που διαρκώς μεταβάλλονται. Και αναδεικνύεται το βασικό ερώτημα: ποιος θα βάλει μάσκα όπως απαιτούν η περίοδος και η εμπειρία του προηγούμενου διαστήματος, περνώντας έμπρακτα στη νέα κανονικότητα; Και ποιος θα μείνει πίσω, βολεμένος στα γνώριμα και τα πιο εύκολα;

Αν πρόκειται συγκεκριμένα για το «σταυροδρόμι» του Κώστα Μάρκου, του συριζαίου βουλευτή πίσω από τη «γηπεδική» φράση «στο ΠΑΣΟΚ σάς κάναμε τον κ… να» εντός της Ολομέλειας της Βουλής, είναι σαφής η κατεύθυνση που επέλεξε. Ενδεχομένως να μην το καλοσκέφτηκε, αλλά ούτε καν κράτησε για τα προσχήματα τη μάσκα στο πιγούνι. Την τράβηξε επιδεικτικά από το πρόσωπό του και την πέταξε απαξιωτικά στους συναδέλφους του. Εδωσε απλόχερα τη νίκη στην παλιά «κανονικότητα». Αυτή που παραπέμπει σε αντίστοιχες θλιβερές σκηνές του παρελθόντος, οι οποίες προσβάλλουν τον κοινοβουλευτισμό και έχουν απαξιώσει στα μάτια της κοινωνίας θεσμούς και πρόσωπα. Προφανώς και όλοι θα κριθούν από τη διαδρομή που ακολουθούν συνειδητά και προφανώς το «σταυροδρόμι» της ημικανονικότητας δεν αφορά μόνο την πολιτική ζωή.

Εκτείνεται στην καθημερινότητα στις γειτονιές, μέσα στα σπίτια, στους εργασιακούς χώρους. Εκεί όπου τους τελευταίους μήνες – στη δύσκολη καραντίνα κυρίως – άλλαξαν όλα βίαια. Και τώρα η κανονικότητα εξακολουθεί να παλεύει για την επιστροφή της. Υπάρχουν παντού τα σταυροδρόμια και άρα η ανοιχτή επιλογή να διορθωθούν εικόνες που πληγώνουν την καθημερινότητα: στη Βουλή που δεν της αρμόζουν εκφράσεις πεζοδρομίου και σεξιστικές χειρονομίες. Στους πεζοδρόμους που για λίγο άδειασαν από αυτοκίνητα, αλλά η ζωή πλέον επέστρεψε στην πόλη. Στις δουλειές όπου όλα γίνονταν εξ αποστάσεως και ηλεκτρονικά, αλλά υπήρχε πάντα ένα συναδελφικό «πώς είσαι; Οι δικοί σου;».

Και η ευθύνη να μπει τέλος στην περίεργη ημικανονικότητα, με την ελπίδα ότι η κρίση γεννάει ευκαιρίες – κατά το περιλάλητο μότο -, είναι καθαρά ατομική.

ΥΓ: Πολύς λόγος για τις μάσκες στο πιγούνι. Ισως υπάρχει συμβολισμός, ίσως και όχι, αλλά ο καθηγητής Μόσιαλος άλλαξε φωτογραφία στα social media. Και με τη χειρουργική μάσκα εμφανίζεται συνεπής με όσα απαιτεί η παρουσία της υγειονομικής κρίσης.