Η Ελλάδα αναστενάζει στις «ουρές» των δημόσιων υπηρεσιών

Οι πολίτες ανησυχούν. Για την οικονομία, για την τσέπη τους, για τα εθνικά θέματα, για τον κοροναϊό.

Κι εύλογα ανησυχούν, όλα είναι θέματα καυτά, θέματα τα οποία έχουν αντιμετωπίσει και άλλες κυβερνήσεις, εκτός από την πανδημία.

Μια κυβέρνηση κρίνεται και από το πώς διαχειρίζεται τους εξωτερικούς κινδύνους, και πώς βοηθάει τους πολίτες να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά τους προβλήματα, την ανεργία, το φόβο της επόμενης ημέρας.

Όμως, και με αφορμή το άρθρο μου σχετικά με τις τριτοκοσμικές καταστάσεις που βιώνει ο κόσμος στις δημόσιες υπηρεσίες, εκείνο που βγαίνει είναι ότι νούμερο 1 πρόβλημα παραμένει η καθημερινότητα.

Ητοι, η διαχείριση του χρόνου που έχει ο καθένας για να πραγματοποιήσει τις καθημερινές του συναλλαγές.

Συναλλαγές απαραίτητες για τη ζωή του, για την επιβίωσή του, για να προχωρήσει μπροστά η δουλειά του.

Όταν χάνονται χιλιάδες εργατοώρες μέσα σε μια ουρά.

Όταν κινδυνεύει η ψυχολογική κατάσταση του καθενός που έρχεται σε επαφή με τις δημόσιες υπηρεσίες.

Όταν χάνονται πολίτες και δημόσιοι υπάλληλοι σε έναν κυκεώνα νόμων, διατάξεων, κανονιστικών ρυθμίσεων, τότε κάτι πάει στραβά σ’ αυτή τη χώρα.

Η Ελλάδα έχει κάνει σπουδαία βήματα στον τομέα της ψηφιοποίησης του κράτους.

Από την ηλεκτρονική εφορία, όπου πολλές φορολογικές εργασίες γίνονται με ένα κλικ.

Μέχρι την έκδοση πιστοποιητικών που μέχρι πρότινος έπρεπε να περιμένεις ημέρες για να τα πάρεις, αφού πρώτα έπρεπε να επισκεφτείς ένα ΚΕΠ.

Πρόσφατα ανακοινώθηκε η ψηφιακή σύνταξη και το e-ΚΕΠ.

Το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής έχει κάνει σπουδαία δουλειά σε πιεστικές συνθήκες και είναι άξιο συγχαρητηρίων.

Αλλά και η ΑΑΔΕ έχει προχωρήσει με πολύ μεγάλα βήμα, άλματα θα έλεγα, στην ψηφιοποίηση βασικών καθημερινών οικονομικών συναλλαγών.

Όλα αυτά είναι καλά, αλλά μέχρι εκεί. Η Ελλάδα συνεχίζει να αναστενάζει στις ουρές.

Ουρές στις εφορίες, ουρές στα ασφαλιστικά ταμεία, στους δήμους για τα αδήλωτα τετραγωνικά, στις Πολεοδομίες για οποιαδήποτε εργασία. Στις τράπεζες, στη ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ.

Ουρές ατέλειωτες στο υπουργείο Μεταφορών για έκδοση αδειών οδήγησης. Ταλαιπωρία στις ουρές των νοσοκομείων για ένα εισιτήριο στα εξωτερικά ιατρεία, για μια εισαγωγή σε κάποια κλινική.

Ταλαιπωρία, χαμένος χρόνος και χρήμα σε μια δημόσια διοίκηση που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στα σύγχρονα δεδομένα.

Με υπαλλήλους που πολλές φορές αγνοούν τι είναι υπολογιστής. Με υπηρεσίες που δεν συνδέονται ηλεκτρονικά μεταξύ τους. Με ορόφους που δεν «μιλάνε» μεταξύ τους και οι πολίτες γίνονται μπαλάκι από το ένα γραφείο στο άλλο.

Αδυναμία στη διαχείριση βασικών εργασιών, αδυναμία στο να τηρηθούν οι κανόνες. Τα ηλεκτρονικά ραντεβού είναι για γέλια, η πρόσβαση σε άτομα με ειδικές ανάγκες πολλές φορές καταστρατηγείται.

Το «μέσον» ακόμη και για μια απλή συναλλαγή είναι κύριο στοιχείο της δημόσιας διοίκησης.

Ελαβα άπειρα μηνύματα για υπηρεσίες που δεν λειτουργούν κανονικά, που εξευτελίζουν τους πολίτες, που τους φέρονται σαν σκλάβους και χωρίς κανένα σεβασμό.

Η τάδε εφορία, ο δείνα ΕΦΚΑ, η πολεοδομία της ντροπής, ο δήμος της αρπαχτής, το ταμείο της υπομονής, το υπουργείο του «μπάρμπα από την Κορώνη».

Πλήθος ιστορίες ταλαιπωρίας, αγωνίας, αγανάκτησης, ακόμη και φόβου στα χρόνια του κοροναϊού.

Γι’ αυτό λοιπόν οι υπουργοί, όλοι οι υπουργοί όλων των κυβερνήσεων οφείλουν να ξέρουν τι γίνεται στη δημόσια διοίκηση.

Να ξέρουν ότι ο κόσμος που πληρώνει φόρους και εισφορές, που χάνει τη δουλειά του και την προσωπική του ηρεμία για να διεκπεραιώσει μια υπόθεσή του, απαιτεί σεβασμό.

Οι υπουργοί πρέπει να βγαίνουν από τη γυάλα της εξουσίας και να μπαίνουν στις ουρές. Ή να στέλνουν συμβούλους τους να ακούνε τι λένε οι πολίτες.

Να ακούνε και τα παράπονα, και την οργή, και τις ύβρεις, και τις παρατηρήσεις.

Μόνο έτσι μπορούν να προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες στους πολίτες που τους ψηφίζουν αλλά και σε όσους δεν τους ψηφίζουν.

Οι Ελληνες αξίζουν καλύτερης αντιμετώπισης και κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουμε με τις ουρές. Εν έτει 2020, με τα ψηφιακά εργαλεία να είναι σε άλλη… διάσταση, δε νοείται ένα κράτος – δυνάστης.

Όταν ο κόσμος τρέχει με την ταχύτητα του φωτός το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί να κινείται με ρυθμούς χελώνας.