«Τελείωσε η χούντα;»

Από την πρόσφατη προσέλευση πολιτικών όλου του φάσματος στη Γιορτή της Δημοκρατίας εξάγεται το συμπέρασμα ότι τελικά η «χούντα τελείωσε το ’73» – σε πείσμα διαφόρων κασκαντέρ των συνθημάτων που θέλουν να παραμένει η αγανάκτηση στο ρελαντί. Δυστυχώς δεν μπορεί να εξαχθεί το ίδιο συμπέρασμα για τη «χουντοποίηση» ή «ορμπανοποίηση» του αντιπάλου, μια επιχείρηση διαρκείας που εκτυλίσσεται στο φαντασιακό πεδίο μάχης όπου η άμωμη Αριστερά πολιορκεί με περίσσειο ηθικό πλεονέκτημα τη Δεξιά.

Οι συμβολισμοί που παράγουν πολιτισμό ήταν ανέκαθεν πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφήνονται εκτεθειμένοι στα χέρια πυρομανών. Μόλις πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας «έκαψε» μόνος του τον υπέρτατο συμβολισμό μέσω του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ – και οι αυτού εταίροι ΑΝΕΛ – εξαργύρωναν κάποτε τις επιταγές των πλατειών.

Είπε για τη Μεταπολίτευση, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου που αφορούσε τις πορείες και τις διαδηλώσεις: «Η δική μου γενιά και αυτές που ακολούθησαν μεγαλώσαμε σε μια Ελλάδα που έβαζε τα θεμέλια της νεοπαγούς δημοκρατίας, μια Ελλάδα που εξέλισσε σε προοδευτική κατεύθυνση το Σύνταγμά της…».

Και τότε γιατί ο συνομήλικος της Μεταπολίτευσης ηγέτης ξιφουλκούσε εναντίον όσων εκπροσωπούσε το annus mirabilis; Γιατί αναγνωρίζει ετεροχρονισμένα το μεγαλείο της (ξεχνώντας, όπως πάντα, τον κυρίαρχο λαϊκισμό που συμβάδιζε με την κοινωνική κινητικότητα της περιόδου); Η Μεταπολίτευση ήταν (και) τα δύο μεγάλα κόμματα, μέσω των οποίων εκφράστηκαν επιθυμίες, διογκώθηκαν ανάγκες και γκρεμίστηκαν προσδοκίες. Δεν είναι μία α λα καρτ περίοδος, παγωμένη στον χρόνο, απ’ την οποία ο καθένας ανασύρει συνθήματα, προσωπεία και ψιμύθια έτοιμα προς κατανάλωση.

Ο Αλέξης Τσίπρας κάνει αυτό που μπορεί καλύτερα: για να εκφράσει την πολυδιαφημισμένη συνέχεια της «προοδευτικής παράταξης» επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος και τον καθαγιάζει. Με άλλα λόγια, τον εργαλειοποιεί. Από το 1974 ως τον Ιούλιο του 2020 έχουν μεσολαβήσει ορισμένα πλημμελήματα για τα οποία είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω όταν βρεθήκαμε στα πρόθυρα της εξουσίας. Η ιστορική λήθη θα τα σαρώσει και μαζί μ’ αυτά και τις ευθύνες των «κληρονόμων».

Από την ίδια καταπακτή της ιστορίας οι λογής λογής υπασπιστές αλιεύουν διαφορετικούς συμβολισμούς. «Τελευταία φορά που στην Ελλάδα υπήρξε νομοθετικό διάταγμα που ουσιαστικά απαγορεύει τις συγκεντρώσεις ήταν επί χούντας το 1971» δήλωσε ο αρμόδιος τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Ραγκούσης με στόχο τον πρώην σύντροφό του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

«Είναι η παράταξη συνώνυμη με το παρακράτος, τους γερμανοτσολιάδες της Κατοχής, των δικτατόρων της χούντας, της ληστείας και της χρεοκοπίας του λαού» δήλωσε σε πρόσφατη συγκέντρωση του Αγρινίου ο Παύλος Πολάκης. Στόχος της ΝΔ, τόνισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Τζανακόπουλος, είναι «να ξεριζωθεί όποιο πρόσωπο τολμά να σηκώσει ανάστημα απέναντι στο καθεστώς Μητσοτάκη. Σε αυτή την επιχείρηση του καθεστώτος Μητσοτάκη κινητοποιούνται όλα τα μέσα…».

Και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας: «Δεν τα έχω ζήσει, αλλά από όσο μπορώ να γνωρίζω νομίζω δεν είναι υπερβολική η διαπίστωση ότι ποτέ άλλοτε, με εξαίρεση τα χρόνια της χούντας, δεν υπήρξε τέτοιο χάσμα ανάμεσα στην αλήθεια και στην εικόνα της μαζικής προπαγάνδας» (με εξαίρεση την αναφορά στη χούντα, ο πειρασμός να επικαλεστεί κανείς τον αμυντικό μηχανισμό της προβολής είναι μεγάλος).

Κι ύστερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναφέρθηκε στη συναίνεση ως αντίδοτο στον εθνικό διχασμό. Κι ύστερα προσήλθαν όλοι χαμογελαστοί στη Γιορτή της Δημοκρατίας.