Η πρόκληση της ισλαμικής Τουρκίας

Εδώ και πολλά χρόνια ο Ερντογάν δεν κρύβει τις διαθέσεις του. Η Δύση όμως στην προσπάθεια αναζήτησης μετριοπαθών ισλαμιστών εθελοτυφλεί. Και τον βοήθησε ουσιαστικά να χτίσει το καθεστώς του. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει ακραίο και μετριοπαθές Ισλάμ. «Είναι προσβλητική μια τέτοια αναφορά» έχει δηλώσει. «Υπάρχει μόνο Ισλάμ» τονίζει. Οσοι στη Δύση επιμένουν στην επισήμανση αυτή κατηγορούνται σαν ισλαμοφόβοι. Οταν όμως την επισήμανση την κάνουν κορυφαίοι μουσουλμάνοι, πλην του Ερντογάν, και ηγετικά στελέχη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, το προσπερνούν με αδιαφορία. Εξυπηρετώντας τους στρατηγικούς τους στόχους.

Οι μουσουλμάνοι ποτέ δεν έκρυψαν την πίστη τους πως ο κόσμος είναι χωρισμένος σε δύο στρατόπεδα. Στον «κόσμο του Θεού» (Νταρ αλ Ισλάμ) και στον «κόσμο του πολέμου» (Νταρ αλ Χαρμπ). Στον πρώτο ανήκουν όσοι έχουν ασπαστεί τη μουσουλμανική πίστη. Και είναι μεταξύ τους αδέλφια. Ανεξάρτητα από γλώσσα κι από χώρα διαμονής. Το ίδιο και οι άλλοι, οι άπιστοι. Που όμως αργά ή γρήγορα θα υποταχθούν στην πίστη του προφήτη (Ισλάμ = Υποταγή). Η μοίρα δηλαδή όλου του «άπιστου» κόσμου, του κόσμου του πολέμου, είναι να ενταχθεί στη μουσουλμανική πίστη. Αυτά δεν τα πιστεύουν και τα κηρύσσουν μόνο οι μουλάδες. Είναι εμπεδωμένα στην καθημερινότητα και στον αξιακό κόσμο κάθε μουσουλμάνου.

Ο Ερντογάν μπόρεσε να ανατρέψει το κοσμικό καθεστώς που κατόρθωσε να επιβάλει ο Κεμάλ και έφερε τους Τούρκους στη φυσική τους κοιτίδα – τον πανισλαμισμό. Η διαφορά του με τον Γκιουλέν, που κι αυτός ευαγγελίζεται έναν ισλαμικό κόσμο, είναι πως βλέπει την Τουρκία κυρίαρχο σε όλον τον μουσουλμανικό κόσμο (Τούρκους, Αραβες, Πέρσες κ.ά.). Ενώ ο Γκιουλέν θεωρεί πως το πεπρωμένο των Τούρκων είναι η κυριαρχία μέχρι τους τουρκόφωνους (Τούρκιτς) πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας. Ο Ερντογάν βλέπει ένα τουρκικό χαλιφάτο να ηγείται όλου του ισλαμικού κόσμου. Οπου πάτησε το κατακτητικό πόδι του μουσουλμάνου, το έδαφος αυτό παραμένει οιονεί στη δικαιοδοσία του Ισλάμ. Ετσι μπορεί κάποιος να ξετυλίξει ρεαλιστικά την παντουρκική του κοσμοθεωρία.

Η Δύση ακόμη ονειροπολεί. Η σημερινή Τουρκία οδηγείται αναπόφευκτα στη ρήξη. Και η Αγία Σοφία είναι το σύμβολο της νέας κυριαρχίας του Ισλάμ. Ετσι διεκδικεί αποφασιστικά την ηγεσία όλων των μουσουλμάνων. Γι’ αυτό στηρίζει τη Χαμάς, στέκεται στο πλάι του Κατάρ, που μαζί του δεν δέχεται την «αυθεντία» της θεοκρατικής Σαουδικής Αραβίας, υπεραμύνεται παντού των Αδελφών Μουσουλμάνων και έβαζε πλάτες στον ISIS, ενώ είχε καλές σχέσεις με το Ιράν. Γι’ αυτόν η Δύση μακροπρόθεσμα θα οδηγηθεί σε υποταγή. Και είναι η δική του αποστολή, ύστερα από αιώνες μουσουλμανικής οπισθοχώρησης (μετά την αποτυχία στην πολιορκία της Βιέννης), να φέρει το Ισλάμ πίσω στις παλιές του δόξες. Αυτή είναι η πίστη του επίδοξου χαλίφη και οι χριστιανικές δυνάμεις αναπόφευκτα στο τέλος θα το καταλάβουν. Το ζήτημα είναι πόσο αργά…

Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά γίνεται το βασικό ανάχωμα μιας ασιατικής επέκτασης προς τη Δύση. Κάποιοι ίσως τώρα να καταλαβαίνουν και την ουσία των μουσουλμανικών μετακινήσεων προς την Ευρώπη. Ο ρόλος μας είναι σημαντικός. Και δεν θα αργήσει να γίνει κρίσιμος. Αρκεί όλοι να το καταλάβουμε…