Ο εμβληματικός σχεδιαστής γυναικείων υποδημάτων Christian Louboutin είχε δηλώσει πως το σήμα κατατεθέν του οίκου του, τα ψηλά τακούνια μπορούν να περιγραφούν καλύτερα ως μια απόλαυση που πονάει.

Επί αιώνες και σε ολόκληρο τον κόσμο, τα παπούτσια αποτελούν κάτι παραπάνω από ένα απλό αξεσουάρ.

Τα παπούτσια αποτέλεσαν το κατεξοχήν αξεσουάρ επίδειξης πλούτου και κοινωνικής επιφάνειας.

Αν και σήμερα οι επιλογές είναι σίγουρα πολλές και συχνά πολύ πιο άνετες σε σχέση με το παρελθόν, η ιδέα του εξαναγκασμού παραμένει.

Εκθέσεις όπως η «Marche et Demarche» διατρέχουν την ιστορία του παπουτσιού  εξερευνώντας τη σχέση του σώματος με το παπούτσι, ως το πιο επίμονο παράδειγμα επιβολής μίας ιδανικής φόρμας στην ανθρώπινη ανατομία.

Η Μαρία Αντουανέτα το 1792 φορούσε παπούτσι νούμερο 33, διηγείται ο Denis Bruna, ιστορικός μόδας και υπεύθυνος της έκθεσης, ενώ υποδήματα που φορούσαν αριστοκράτες και μπουρζουά του 18ου και 19ου αιώνα δεν είναι πολύ μεγαλύτερα.

Γιατί τα παπούτσια αυτά ήταν όμως τόσο μικρά;

Η εξήγηση είναι ότι οι άνθρωποι που ανήκαν στις ανώτερες τάξεις δεν περπατούσαν. Έμεναν κλεισμένοι στο σπίτι.

Μόνο οι άνθρωποι του λαού, με τα μεγάλα πόδια τους, ήταν υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν καθημερινά λακκούβες, λάσπη και βρωμιές στο δρόμο τους, εξηγεί ο ιστορικός.

Η γενιά των αρχών του 20ου  αιώνα από την άλλη είχε λεπτά πόδια καθώς κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας τα παπούτσια ήταν ένα ή δύο νούμερα μικρότερα από το κανονικό.

Ερωτικό αντικείμενο

Η λατρεία του μικροσκοπικού ποδιού έρχεται από την Κίνα, όπου από τον 11ο αιώνα δίπλωναν τα δάκτυλα των ποδιών των κοριτσιών κάτω από το πέλμα από την ηλικία των 5 ετών.

«Ορισμένες φορές δεν δίσταζαν να σπάσουν με μεταλλική ράβδο τα οστά ώστε να τελειοποιηθεί το δίπλωμα. Το ιδεώδες ήταν στην ενήλικη ζωή η γυναίκα να μην ξεπεράσει το νούμερο 26 και να έχει πόδια στο σχήμα που έχει το μπουμπούκι του λωτού», λέει ο ιστορικός.

«Τα κορίτσια καμάρωναν για τα μικρά τους πόδια που υπόσχονταν έναν καλό γάμο» και αυτό το μπουμπούκι του λωτού που φορούσε πάντα υπόδημα, ακόμη και κατά τις ερωτικές περιπτύξεις, όπως δείχνει ένας πίνακας, ήταν ένα πολύτιμο για τους άνδρες ερωτικό αντικείμενο.

Το θέμα περιλαμβάνεται στο τμήμα της έκθεσης που είναι αφιερωμένο στον φετιχισμό. Εκεί, πίσω από τις μαύρες κουρτίνες διακρίνει κανείς πολύ ψηλές μπότες με πολύ σφιχτά κορδόνια, που παραπέμπουν στις φαντασιώσεις των πελατών των οίκων ανοχής.

Το 2007, ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιντς φωτογράφισε τις χορεύτριες του Crazy Horse με γόβες Louboutin με πανύψηλα τακούνια στιλέτο, ορισμένες αδύνατο να φορεθούν, αξεσουάρ ενός φετιχιστικού κόσμου.

Από τα 12ποντα στην κουλτούρα των sneakers και της άνεσης

Η άνεση δεν εμφανίζεται στον κόσμο των υποδημάτων παρά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

«Σήμερα, εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια, με τα sneakers, η άνεση προέχει στην επιλογή του παπουτσιού», έχει δηλώσει ο Denis Bruna, αλλά οι πολιτισμικές προσταγές εξακολουθούν να επηρεάζουν τις επιλογές μας.

«Υπάρχουν κορίτσια που με ρωτούν γιατί δεν βρίσκουν πια 12ποντα τακούνια», έχει δηλώσει ο Pierre Hardy, δημιουργός γυναικείων υποδημάτων πολυτελείας και ένας από τους πρώτους που έκαναν τα αθλητικά παπούτσια στιλάτη επιλογή για τους άνδρες.

«Για μένα, κανείς δεν μπορεί να περπατήσει σε 12ποντα τακούνια…αλλά μερικά κορίτσια τα λατρεύουν, πράγμα που φαίνεται μάλλον παράδοξο».