Κοροναϊός και ζωή στις πόλεις

Η καθημερινότητα λόγω πανδημίας άλλαξε. Το βιώσαμε άπαντες. Είναι αμφίβολο αν θα επαναληφθεί το φαινόμενο στην έκταση που ήταν τους μήνες τις καραντίνας. Σε κάθε περίπτωση όμως οι αλλαγές είναι δομικές. Οι πόλεις κυρίως και οι δήμαρχοι που της διοικούν οφείλουν να προσαρμοστούν το συντομότερο σε μια νέα κατάσταση που αν αξιολογηθεί σωστά μπορεί και να είναι μια δυνατότητα εξέλιξης.

Με τα ισχύοντα δεδομένα στον ορίζοντα ο κορονοϊός δεν δημιούργησε εσωτερικές μετακινήσεις πληθυσμών με αντίστροφη πορεία. Δηλαδή από τις πόλεις στα χωριά. Άρα παραμένει το φαινόμενο της υπερφόρτωσης των αστικών κέντρων. Ένα κυρίαρχο ζητούμενο παραμένουν οι μετακινήσεις εντός των πόλεων. Πως θα γίνονται; Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έπαθαν καθίζηση εργασιών κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας. Περισσότερα καύσιμα κατανάλωναν σε σχέση με το επιβατικό κοινό. Ζημιά για τον οργανισμό και το περιβάλλον. Ο φόβος θα οδηγήσει τον κόσμο στα ατομικά μέσα μεταφοράς. Στα αυτοκίνητα του, οπότε ναι μεν θα μειώνεται ο κίνδυνος εξάπλωσης αλλά θα επιβαρύνεται το περιβάλλον. Που θα παρκάρει αυτός ο κόσμος. Σε ιδιωτικά μόνο πάρκινγκ;

Οι μεγάλοι δήμοι με όλες τις παροχές που έδωσαν και ίσως δώσουν και στο μέλλον-δηλαδή μηδενικά δημοτικά τέλη, κοινωνικά συσσίτια και συνολικά παροχές εξυπηρέτησης κατ’ οίκον σε ευπαθείς ομάδες- θα παλέψουν με την επιβίωση τους. Ήδη η «πτώχευση» για κάποιους ανιχνεύεται ως ερμηνεία από τις δημοτικές αρχές. Οι δήμαρχοι δεν οφείλουν να βρούνε άλλες πηγές εσόδων λοιπόν; Η δημιουργία δημοτικών πάρκινγκ φαντάζει μονόδρομος όπως και η ενσωμάτωση συστημάτων ελεγχόμενης στάθμευσης.

Άλλη μια άμεση λύση που οφείλουν να εφαρμόσουν άμεσα είναι η δημιουργία ποδηλατόδρομων, αφού αρκετοί πολίτες μπορεί να προτιμήσουν αυτό το μέσο από το λεωφορείο ή το αυτοκίνητο. Υπάρχουν οι υποδομές και η διάθεση να γίνουν; Δεν συζητάμε για πεζόδρομους που να συνδέουν πολλές περιοχές μεταξύ τους, αφού είναι ένα ουτοπικό σενάριο δεδομένου πως η συντριπτική πλειοψηφία των πεζοδρομίων που υποτίθεται είναι για πεζούς έχουν εμπόδια, λακούβες, σίδερα που προεξέχουν και πολλές άλλες παγίδες.

Αν δε συνυπολογίσουμε και τον άθλιο φωτισμό στα περισσότερα σημεία των πόλεων το περπάτημα είναι κάτι σαν αστικό survivor. Το συγκοινωνιακό και συνολικά η μετακίνηση, η στάθμευση είναι θέματα που οι δήμαρχοι πρέπει να εντάξουν στις άμεσες προτεραιότητες τους. Μπορεί αυτοί να το κάνουν όμως η μαγική γραφειοκρατία κάθε σκέψη, μελέτη και διάθεση θα μπει στο χρονοντούλαπο της κυρίαρχης στην Ελλάδα μορφής εξουσίας: Της γραφειοκρατίας. Αυτή μας κυβερνάει μην γελιέστε και εκείνοι που κρατούν τα κλειδιά της.

Ένα άλλο ζήτημα αφορά τις αποστάσεις που αναγκάζεται να διανύσει κάποιος για να μεταβεί στην εργασία του. Κάποτε εκεί που βρίσκονταν η εργασία κατασκευάζονταν μικρά χωριά με όλες τις υποδομές για να ζούνε οι εργαζόμενοι. Στις μεγάλες πόλεις αυτό μπορεί να φαντάζει δύσκολο όμως δεν είναι ουτοπικό.

Δόξα τον Θεό το δημόσιο κρατάει τα κλειδιά εκατοντάδων κτιρίων. Αν αυτά μετατρέπονταν σε διαμερίσματα και νοικιάζονταν σε ανθρώπους που αποδεδειγμένα είναι κοντά στην εργασία τους αυτό δεν θα μείωνε την κίνηση στους δρόμους, την επιβάρυνση του περιβάλλοντος, το άγχος του χρόνου και πολλά άλλα; Αλλά αυτή την ιδέα κεντρική πολιτική ηγεσία και τοπική αυτοδιοίκηση να την κάνετε πράξη μόνο αν οι τιμές ενοικίασης είναι προσιτές για όλους.

Αν η τηλεργασία γίνει κανόνας, δεν πρέπει να βελτιωθούν οι υφιστάμενες υποδομές στα τηλεπικοινωνιακά δίκτυα; Η περιφέρεια εδώ έχει και τα μεγαλύτερα προβλήματα καθώς σε αρκετές περιοχές ούτε κανάλια τηλεόρασης δεν πιάνουν όλες τις ώρες. Θεωρητικά η πανδημία έρχεται με σφοδρότητα.

Υπάρχουν οι ελεύθεροι χώροι εκείνοι που μπορεί ο κόσμος να πάει να κοινωνικοποιηθεί με απόσταση ασφαλείας, να αθληθεί και να αναπνεύσει οξυγόνο σε μικρά πάρκα και μεγαλύτερα σε πλατείες με ανάλογες υποδομές και φύλαξη; Η δουλειά που μας περιμένει είναι μεγάλης διάρκειας και επίπονη. Θα την κάνουν μόνο όσοι δεν είναι ικανοποιημένοι από την σημερινή κατάσταση. Άλλωστε αυτό το άρθρο δεν αφορά εκείνους που βαριούνται να κουνηθούν αλλά εκείνους που θέλουν να αφήσουν το δικό τους στίγμα στη κοινωνία και να αναφέρονται ως «εκείνοι που ενδιαφέρονταν».