«Οσο λιγότερο φαινόμουν, τόσο το καλύτερο»

Μια δολοφονία στην άλλη άκρη του Ατλαντικού άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για ένα ζήτημα που η – συντηρητική ακόμα – ελληνική κοινωνία συστηματικά επιλέγει να κρύβει κάτω από το… σεμεδάκι. Αυτοί που για τους κυρίαρχους λευκούς παραμένουν επιλεκτικά «αόρατοι» απέδειξαν πως η φωνή τους μπορεί να φτάσει από τη Μινεάπολη στην Κυψέλη, να προβληματίσει και ευτυχώς να παρακινήσει εκατομμύρια να προσθέσουν στην κραυγή τους για ισότητα και τη δική τους φωνή.

Παράλληλα, στον απόηχο της εν ψυχρώ δολοφονίας του Τζορτζ Φλόιντ από ένστολο λευκό, βγήκαν ξανά από τα λαγούμια τους οι κατ’ επάγγελμα (ή, ακόμα χειρότερα, κατά συνήθεια) πρέσβεις του σκοταδισμού με σκοπό, αφού διαχύσουν το ρατσιστικό δηλητήριό τους, να υποβαθμίσουν μια υπαρκτή κοινωνική παθογένεια και εν τέλει να σηκώσουν το ελληνικότατο σεμεδάκι και να παραχώσουν κάτω από αυτό το αίτημα για ελεύθερη αναπνοή… Μέχρι την επόμενη δολοφονία με φυλετικά κίνητρα. Στην πορεία, φυσικά, δεν παρέλειψαν να λοιδορήσουν όσους τόλμησαν να μιλήσουν για τις διακρίσεις που έχουν βιώσει, αδιαφορώντας αλαζονικά για τις αντιδράσεις. Θύμα του ίδιου μένους που στις 25 Μαΐου σκότωσε τον Φλόιντ και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο οποίος υπέπεσε στο ασυγχώρητο ατόπημα να μιλήσει ευθέως για τα όσα έζησε πριν γίνει ο Greek Freak.

Με αφορμή τα παραπάνω, στα «ΝΕΑ» μιλούν πέντε Αφροέλληνες που το διαφορετικό χρώμα του δέρματός τους είναι αρκετό για να δικαιολογήσει προσβλητικές συμπεριφορές, αναίτιες «βόλτες» στα κρατητήρια, πολύωρες αναμονές σε ουρές για έγγραφα, στέρηση ευκαιριών και πολλά στραβά βλέμματα

-Πώς μεγαλώνει ένα παιδί «διαφορετικού χρώματος» στην Ελλάδα

-Πώς βίωσαν τον ρατσισμό

-Πώς και γιατί «άνθισαν» οι διακρίσεις

Διαβάστε περισσότερα στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο»