46 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας

Και εφέτος -εν μέσω κορωνοιού-  γιορτάστηκε λιτά η 46η επέτειος από την πτώση της Χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Και παρόλο που η μεταπολιτευτική ζωή εξασφάλισε μια αξιοζήλευτη πολιτική σταθερότητα ,  εντούτοις πήραμε -ως χώρα- μια ιστορική πορεία η οποία μας οδήγησε σε μια νέα οδυνηρή χρεοκοπία (που ήταν και αξιακή και οικονομική)  !

Τι εννοώ;

Ο ακρωτηριασμός της πολιτικής ζωής κατά τη διάρκεια της χούντας οδήγησε βδελυρά μετά το 1974 στην εγκαθίδρυση ενός ανεξέλεγκτου πολιτικού συστήματος , όπου οι πολιτικοί επιβίωναν μόνο αν έκαναν παράνομους διορισμούς κομματικών (ή οικογενειακών) φίλων στο δημόσιο τομέα .

Και βεβαίως και η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (2015-2019) είχε τα ίδια διεφθαρμένα χαρακτηριστικά, αφού χιλιάδες «ανειδίκευτοι Συριζαίοι» μπήκαν από το παράθυρο στον ευρύτερο κρατικό τομέα .

Και τούτο παρά το γεγονός ότι η Αριστερά πίστευε (θεωρητικά βεβαίως) ότι  ο κομματικός ή ο οικογενειακός τίτλος δεν ήταν ποτέ προϋπόθεση για την ανάληψη δημόσιων θέσεων ( Ranciere).

Eπίσης στον μακρύ μεταπολιτευτικό χρόνο σημειώθηκε ένας απίστευτος δημοσιονομικός εκτροχιασμός (με ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων), ιδίως μέσα από το ασφαλιστικό σύστημα και την εύκολη – ή τη διεφθαρμένη- παροχή μεγάλων συντάξεων!

Έτσι έβγαιναν σε πρόωρη συνταξιοδότηση 40άρηδες ή 50άρηδες και αρκετοί μάλιστα λάμβαναν μεγαλύτερη σύνταξη  σε σχέση με το μισθό που έπαιρναν κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου!

Έτσι το Κράτος αναγκαζόταν να «καλύπτει»  κάθε χρόνο τη τεράστια τούτη συνταξιοδοτική δαπάνη, πράγμα που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία του 2008 («Γιαννίτσης, ΒΗΜΑ»). Βεβαίως σήμερα πολλές από τις ανωτέρω  παχυλές συντάξεις έχουν καταντήσει «φιλοδωρήματα» (φτώχειας)!

Επιπλέον, η βάρβαρη στέρηση των δικαιωμάτων κατά τη διάρκεια της χούντας  μας οδήγησε δυστυχώς μεταπολιτευτικά στο να υιοθετήσουμε – ως κοινωνία- το περίφημο σύνθημα των  αναρχικών του Μάη του 1968 που έλεγε «να απολαμβάνεις τα πάντα χωρίς εμπόδια»!

Έτσι όλα τα κρίσιμα μεγέθη μιας δυτικής δημοκρατίας μετατράπηκαν καθ’ υπερβολή στο αντίθετό τους.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο συμβολισμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου συμπυκνώθηκε σιγά- σιγά στο περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο ( όπου ποικίλης μορφής κακοποιοί μπορούσαν να διαπράττουν εγκλήματα χωρίς να τους εμποδίζει κανείς)!

Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά;

Με λίγα λόγια «αν δεν αλλάξουμε τους εαυτούς μας» (ως πολιτικοί και πολίτες) δεν θα αλλάξει τίποτε σε αυτή τη χώρα!

Επίσης αν δεν τροποποιήσουμε τις αισχρές πρακτικές μας (όπως πχ το να ζητούμε να μπουν παράνομα «τα παιδάκια μας» στο δημόσιο τομέα)  , τότε ακόμη και αν μας «χαρίσουν» ένα μέρος του χρέους μας θα οδηγηθούμε πολύ σύντομα σε μια νέα χρεοκοπία!

Και πολλές στατιστικές έρευνες επιβεβαιώνουν, ότι ατυχώς στο επίπεδο «της ατομικής αυτογνωσίας» δεν έχει αλλάξει τίποτε.

Ο καθένας Έλληνας λέει ξεχωριστά ότι δεν ευθύνεται ατομικά για τη διαφθορά και τις άλλες αιτίες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία!

Για όλα φταίνε οι διπλανοί μας, οι ξένοι κλπ.

«Η κόλαση είναι οι άλλοι», όπως έλεγε και ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν- Πωλ  Σαρτρ!

Όμως έτσι δεν θα αλλάξει τίποτε σε αυτό τον τόπο!

Καλφέλης  Γρηγόρης – Καθηγητής  της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ (Kalfelis@law.auth.gr)