Αυτοί είναι οι ήρωες της διπλανής πόρτας την εποχή του κοροναϊού

Η εποχή μας έχει την τάση να ηρωοποιεί ανθρώπους που πολλές φορές δεν το αξίζουν. Ή να μετατρέπει σε ήρωες μόνο τα προβεβλημένα πρόσωπα, αυτά που έχουν πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης.

Μπορεί κάποιοι από αυτούς να είναι πράγματι ήρωες, να αξίζουν την προσοχή μας και να τους απονέμονται δικαίως τα εύσημα για όσα έχουν προσφέρει. Ειδικά σ’ αυτή την κρίσιμη μάχη που δίνουμε με τον κοροναϊό.

Αλλά αν θέλουμε να μιλήσουμε για πραγματικούς ήρωες, ειδικά τώρα που η χρήση της μάσκας είναι υποχρεωτική σε όλους τους κλειστούς χώρους, τότε ας βρούμε αυτούς που το αξίζουν.

Οποιος έχει την ευκαιρία να κάνει μια βόλτα στα καταστήματα, να δει τους εργαζόμενους σε κλειστούς χώρους, θα ανακαλύψει ποια είναι η πραγματική έννοια του ήρωα.

Εμείς όλοι που διαμαρτυρόμαστε γιατί θα πρέπει να φορέσουμε τη μάσκα για 10 ή 20 λεπτά μέσα σε ένα μαγαζί που θα πάμε να αγοράσουμε κάτι, ας σκεφτούμε τους εργαζόμενους.

Ολους εκείνους που δουλεύουν 8 και 10 και 12 ώρες, πολλές φορές έξι ημέρες την εβδομάδα, κάποιοι και 7 ημέρες.

Ολους εκείνους που αναγκάζονται να φορέσουν τη μάσκα, που πνίγονται τόσες πολλές ώρες και που δεν μπορούν να πάρουν ανάσα προκειμένου να εξυπηρετήσουν όλους εμάς.

Τα παιδιά στα πολυκαταστήματα που τρέχουν να μας βοηθήσουν, προσπαθώντας να τηρήσουν όλους τους κανόνες υγιεινής και ταυτόχρονα να πείσουν και τους πελάτες ότι δεν γίνεται αλλιώς.

Τους εργαζόμενους στα φαρμακεία, στις ρεσεψιόν γραφείων, τα παιδιά στα καταστήματα τροφίμων και στα σούπερ μάρκετ.

Ακόμη και τους ταξιτζήδες που – οι περισσότεροι- όταν έχουν πελάτη φοράνε τη μάσκα.

Τα νεαρά παιδιά που περιμένουν τις λίγες ημέρες διακοπών για να πάρουν αέρα από τη μάσκα που τους πνίγει.

Τους ναυτικούς στην ακτοπλοΐα που επί ώρες κάθονται φορώντας μάσκες. Ή τους οδηγούς λεωφορείων. Και τους αστυνομικούς που κάνουν ελέγχους σε εξωτερικούς χώρους, αλλά τηρούν πάντα τα μέτρα.

Τους γιατρούς και νοσηλευτές που έτσι κι αλλιώς και προ κοροναϊού αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν στα υγειονομικά δεδομένα.

Ειδικά όσοι εργάζονται σε νοσοκομεία γελάνε με εκείνους που τσαντίζονται γιατί πρέπει να φοράνε μάσκα λίγα λεπτά ή λίγες ώρες μέσα στην ημέρα.

Για το καλό το δικό τους και του κοινωνικού συνόλου.

Και γενικά, ας ρίξουμε μια ματιά σε όλους εκείνους που βρίσκονται σε εργασιακούς χώρους τους οποίους εμείς επισκεπτόμαστε για να κάνουμε τη δουλειά μας.

Προτού λοιπόν γκρινιάξουμε γιατί μας… αναγκάζουν να φοράμε μάσκες σε κλειστούς χώρους για λίγα λεπτά, ή γιατί θα «πνιγούμε» στο πλοίο πηγαίνοντας σε κάποιο νησί, ας σκεφτούμε τους εργαζόμενους.

Αυτούς που παίρνουν 600 και 700 ευρώ αλλά πνίγονται με τη μάσκα και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Ναι, αυτοί είναι ήρωες που σε κοιτάζουν πάνω από τη μάσκα με απελπισία και ζητούν λίγη κατανόηση και μια καλή κουβέντα.

Τη δουλειά τους κάνουν, ασφαλώς, τουλάχιστον όλοι εμείς να μην είμαστε κάφροι και υπεράνω.

Γιατί υπάρχουν και κάποιοι ήρωες που δεν μπαίνουν στα σπίτια μας από την τηλεόραση και δεν τους γνωρίζουμε.

Δεν είναι υπουργοί, γιατροί, ειδικοί και άλλοι πολιτικοί αναλυτές που απολαμβάνουν λίγη ή πολύ δημοσιότητα.

Είναι παιδιά της διπλανής πόρτας, δικά μας παιδιά. Ας δείξουμε τον προσήκοντα σεβασμό.