Ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος μιλά στο in.gr για τον «Οδυσσέα» στην όπερα του Monteverdi

Η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών με μια νέα παραγωγή της αριστουργηματικής όπερας του Claudio Monteverdi, «Η επιστροφή του Οδυσσέα στην πατρίδα».

Στο πόντιουμ ο Γιώργος Πέτρου, ένας από τους κορυφαίους Έλληνες μαέστρους με λαμπρή διεθνή παρουσία, ενώ την σκηνοθεσία υπογράφει η διακεκριμένη σκηνοθέτις και διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης, Μαριάννα Κάλμπαρη.

Συμμετέχουν 11 κορυφαίοι Έλληνες σολίστ, με επικεφαλής τον βαρύτονο Τάση Χριστογιαννόπουλο και την μεσόφωνο Μαίρη Ελεν Νέζη, οι οποίοι έχουν διαπρέψει στους ομώνυμους ρόλους σε μεγάλα θέατρα στο εξωτερικό.

Ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος μίλησε στο in.gr για αυτό το συναρπαστικό έργο.

1. Με ποιο τρόπο μελοποιείται η ομηρική ιστορία;

Με τρόπο απλό, λιτό και ειλικρινή. Με μουσική ποικιλία πλούσια σε συναισθήματα, χρώματα και εντάσεις ανάλογα με την γοητεία της ομηρικής αφήγησης.

Βλέπουμε και ακούμε να ζωντανεύουν οι χαρακτήρες του Ομήρου με αλήθεια, σεβασμό και γοητεία όπως και με χάρη και ευγένεια μιας γλώσσας του 17ου αιώνα όταν οι συνθέτες της εποχής επιχειρούσαν να αναβιώσουν τον τρόπο παρουσίασης της ελληνικής τραγωδίας.

2. Πόσο έχει επηρεάσει το έργο η «περιπέτεια» των αποκωδικοποιήσεων και της μετέπειτα απόδοσης;

Διόλου. Αν μιλάμε για το Ομηρικό έργο δεν υπάρχει αποκωδικοποίηση αλλά μεταφορά, μετεγγραφή σε γλώσσα μουσικοθεατρική. Χρειάζεται απλώς να πει κανείς τα λόγια και να τραγουδήσει τις νότες και τα υπόλοιπα γίνονται αυτόματα.

Αν μιλάμε για το έργο του Μοντεβέρντι ισχύουν τα ίδια. Δεν υπάρχει γιατί δεν χρειάζεται αποκωδικοποίηση. Χρειάζεται σεβασμός. Χρειάζεται φόβος, πίστη και αγάπη.

3. Υπάρχει σκηνοθετικό σχόλιο για την σύγχρονη πραγματικότητα;

Ενδεχομένως θα μπορούσε να θεωρηθεί ως σχόλιο η ύπαρξη πλαστικών καλυμμάτων που καλύπτουν όλη τη σκηνή σαν μια αρρώστια, σαν ένα παρασιτικό στοιχείο και που στο τέλος καθαρίζει και οδηγούμαστε στην «υγεία» και στην απελευθέρωση από τις δυσκολίες και τους φόβους που μας τρομοκρατούν.

Όσο όμως και να υπάρχει σχόλιο σκηνοθετικό η παράσταση και η σκηνοθεσία δεν σχολιάζουν αλλά αφηγούνται, παρουσιάζουν, προτείνουν μια δυνατότητα επαφής και σχέσης με τους ανθρώπους του σήμερα.

4. Μπορεί ένα έργο του 1640 να είναι ακόμα και σήμερα γοητευτικό;

Φυσικά! Και σήμερα και πάντα δεδομένου ότι είναι ένα έργο που μιλά για την ανθρώπινη ύπαρξη. Αφηγείται το ταξίδι της ζωής με τις δυσκολίες του, τις ελπίδες του, τους φόβους του, τις συναντήσεις του με Θεό και Άνθρωπο.

Οι άνθρωποι και σήμερα ερωτεύονται και αγαπούν και ταξιδεύουν και χάνονται και επιστρέφουν και προσεύχονται και φοβούνται και σκοτώνουν και πεθαίνουν και γεννούν και γεννιούνται και τραγουδούν και σιωπούν και χορεύουν και ζουν και υπάρχουν.

5. Ποιες είναι οι δυσκολίες του συγκεκριμένου ρόλου;

Δεν έχει δυσκολίες. Έχει πάμπολλες γοητείες και μουσικές και στιγμές και φράσεις και εικόνες και καταστάσεις και μεταμορφώσεις με πανέμορφη μουσική και συναρπαστική δραματική παρουσία.

Είναι ευλογία να ενσαρκώνει κανείς τον Οδυσσέα.

6. Υπάρχουν ήρωες στο λυρικό θέατρο που θέλατε πολύ αλλά δεν έχετε ακόμα ενσαρκώσει;

Δόξα τω Θεώ όχι! Μετά από τριάντα και χρόνια παρουσίας στην όπερα είμαι βαθιά ευγνώμων για όσους ρόλους ενσαρκώθηκαν μέσα από μένα.

Πληρότητα και ευγνωμοσύνη και δοξολογία είναι τα ειλικρινή σημερινά αισθήματα. Υπάρχουν ίσως ρόλοι στο μη λυρικό θέατρο, στην πρόζα που θα χαιρόμουν βαθιά αν συναντιόμασταν κάποτε…Κάτω από τον ουρανό της Επιδαύρου…Ίσως τυφλός, γέρος και με πρησμένα πόδια…