Χρειαζόμαστε νοσηλευτές, όχι παπάδες

Νέο κύμα επιδημίας χαρακτηρίστηκαν τα εκατοντάδες κρούσματα του κορωνοϊού που έπληξαν τον πληθυσμό. Αποτέλεσμα, να δούμε ξανά στις οθόνες μας τους Τσιόρδα και Χαρδαλιά, αναμφίβολα απόδειξη της κρισιμότητας της κατάστασης. Ο δε πρωθυπουργός, στο διάγγελμά του ζήτησε να ενεργοποιήσουμε το «εθνικό μας εμβόλιο,το φιλότιμο». Αλλά έλα που όμως με φιλότιμο δε θεραπεύεται ο άρρωστος κι ούτε προστατεύεται ο υγιής!

Κι εδώ βλέπουμε το εξής, όχι παράδοξο, αλλά ρεαλιστικά δολοφονικό. Εν μέσω πανδημίας στις αρχές του Ιουλίου η κυβέρνηση φέρεται να «κλείδωσε» τη θέση 10.000 κληρικών, ικανοποιώντας το πάγιο αίτημα της Ιεράς Συνόδου. Παράλληλα, το ίδιο χρονικό διάστημα, ο Βασίλης Κικίλιας αναιρεί την αρχική του υπόσχεση για νομιμοποίηση των επικουρικών νοσηλευτών και αναγγέλει ότι θα περάσουν από τη διαδικασία νομιμοποίησης μέσω μοριοδότησης. Όπως, δηλαδή, συνέβαινε και πριν την πανδημία.

Τα συνδικαλιστικά όργανα των υγειονομικών, έχοντας φυσικά εκθέσεις και μελέτες ετών που επισημαίνουν ότι ακόμα και πριν την πανδημία οι ελλείψεις ήταν τουλάχιστον μεγάλες, επισημαίνουν τώρα ότι με τη διαδικασία της μοριοδότησης οι νοσηλευτές που θα διατηρήσουν τη θέση τους,είναι περίπου ένα 20% επί του συνολικού αριθμού επικουρικών, αφήνοντας ουσιαστικά τα νοσοκομεία ανοχύρωτα.

Αξίζει να επισημανθεί πως οι 5.000 προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών, που είχαν ανακοινωθεί στην αρχή της πανδημίας, είτε δεν υλοποιήθηκαν (ειδικά στην περίπτωση των γιατρών), είτε -με ρεαλιστικά δεδομένα- δεν καλύπτουν τις ανάγκες ούτε καν της Αττικής.

Ενδεικτικά, σε ένα νοσοκομείο που έχει όλες τις κλινικές ανά ειδικότητα (ογκολογική, νευρολογική, παθολογική κλπ) οι γιατροί -μαζί με τους ειδικευμένους- είναι στην καλή περίπτωση τρεις με πέντε ανά βάρδια, τονίζοντας ότι αυτοί οι αριθμοί αφορούν ειδικά την εκάστοτε κλινική και όχι ολόκληρο το νοσοκομείο. Οι δε νοσηλευτές είναι ακόμα λιγότεροι, δύο με τρεις (μιλάμε για τις νυχτερινές βάρδιες).

Τα νοσοκομεία της χώρας, όχι μόνο τα νοσοκομεία αναφοράς επί κορονωϊού, δεν παύουν να έχουν πάγιες ανάγκες και πάγιες εισροές ασθενών. Δεν έπαψαν οι άνθρωποι να παθαίνουν ούτε εγκεφαλικά,ούτε καρκίνους, ούτε εμφράγματα λόγω της πανδημίας. Δηλαδή, με την πανδημία η κανονική ζωή των νοσοκομείων επιβαρύνθηκε από επιπλέον, κρίσιμες και θανάσιμες «υποχρεώσεις».

Επί του συνόλου των νοσοκομείων της χώρας, ο αριθμός των υγειονομικών που ανακοινώθηκε φαντάζει επαρκής μόνο στα αφτιά κάποιου αδαούς -κι ευτυχώς, θα πω εγώ, δεν είχαν όλοι την ατυχία να έρθουν αντιμέτωποι με τη ζωή στο νοσοκομείο. Αλλά επί του ρεαλιστικού, μιλάμε για βελόνες στα άχυρα.

Υπενθυμίζεται ότι οι γιατροί που αποσύρθηκαν λόγω σύνταξης, περίπου 10.000 στο σύνολο, δεν έχουν ακόμα αντικατασταθεί από νέους συναδέλφους τους. Κι έτσι,τα νοσοκομεία μας πάσχουν από έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού, πέραν των υποδομών (μάσκες, γάζες κλπ).

Το φθινόπωρο που θα μας βρει, δε θα μας φέρει λοκντάουν, αν κρίνουμε από τις εκτιμήσεις των οικονομολόγων, καθώς η οικονομία δεν το αντέχει. Θα μας βρούν, όμως, εν μέσω μίας μάλλον δεδομένης έξαρσης της πανδημίας.

Ούτε το φιλότιμο, ούτε η κυβερνητική επιλογή να ικανοποιήσει την Ιερά Σύνοδο θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν την επιβίωση του πληθυσμού. Χρειαζόμαστε νοσηλευτές, γιατρούς, υποδομές και φάρμακα. Είναι στα χέρια της κυβέρνησης η επιλογή να στιγματιστεί ως εγκληματική ή ως σωτηρία, ως έστω συνεπής απέναντι στο κοινό καλό. Και το φθινόπωρο είναι κοντά. Πολύ κοντά.