Η διαπαιδαγώγηση ως όρος εθνικής επιβίωσης

Tα πράγματα είναι πάντα απλά. Πολύπλοκα γίνονται από τον τρόπο τον στρεβλό που έχει μάθει να λειτουργεί το μυαλό μας, με γνώμονα συνήθως το προσωπικό όφελος. Δεν μπορεί όμως στην πολιτική να ισχύει πάντα αυτό και να μακροημερεύει με εντεύθεν συνέπειες την αποστροφή προς αυτήν.

Δεν μπορεί να μην υπάρχει ηθική στην πολιτική όπως το πιστεύει η μεγαλύτερη πλειοψηφία του λαού. Η πολιτική είναι μία διαπαιδαγώγηση των πολιτών και εκεί οφείλει να αποβλέπει. Το κοινό καλό, το κοινό συμφέρον του τόπου που αντανακλά έτσι στον καθένα ξεχωριστά. Γνωρίζω τις ενστάσεις τις γνωστές ότι έχει μάθει διαφορετικά ο πολίτης. Αλήθεια είναι διότι έτσι τον έχουν μάθει οι παιδαγωγοί του που υποτίθεται ότι αποβλέπουν σε υψηλότερα ιδανικά, στο να καταστήσουν τον πολίτη χρήσιμο στην κοινωνία. Οταν όμως το κοινοβούλιο μετατρέπεται σε όργανο εξυπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων και αυτός από την πλευρά του αναζητά το έλασσον, δηλαδή την ατομική του εξυπηρέτηση. Αλλωστε σχεδόν το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων έχουν διορισθεί με ρουσφετολογικές διατάξεις. Η καχυποψία λοιπόν των πολιτών είναι δικαιολογημένη και ουδείς εμπιστεύεται την ηθική του κράτους.

Το παράδειγμα του κορωνοϊού, που όλοι, μα όλοι, οι πολίτες πειθάρχησαν στα μέτρα που εξαγγέλθηκαν με την καθημερινή παρουσία και πειστικότητα του κ. Σ. Τσιόδρα μάς αποδεικνύει και μας πείθει ότι έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Οι πολίτες πειθάρχησαν γιατί είδαν ότι είναι αναγκαίο και δεν υπάρχουν εξαιρέσεις στην εφαρμογή του. Δεν ξέρω αν η συνέχεια είναι ανάλογη, που δεν είναι, αλλά είμαι πεπεισμένος, και από την εμπειρία μου στον ΔΣΑ, ότι αν ο πολίτης διαπαιδαγωγηθεί από τους πολιτικούς, από την εκάστοτε κυβέρνηση, ότι δεν χωρούν ρουσφετολογικές ρυθμίσεις, ότι όλα θα κινούνται με βάση αξιοκρατικές αντιλήψεις και ότι η ηθική κυριαρχεί και προσδιορίζει τις σχέσεις μας με την ελληνική κοινωνία, τότε θα έχει γίνει το μεγάλο και αναγκαίο βήμα για τη μετεξέλιξή της σε μια χώρα πολιτισμένη.

Σε μια χώρα που απαιτεί, άνευ ετέρου, τον σεβασμό της με την εφαρμογή των νόμων απαρεγκλίτως, προς κάθε κατεύθυνση. Η πολυνομία και άρα η αντινομία δεν είναι ίδιον κράτους δικαίου, αλλά ενός φαύλου συστήματος που κυριαρχεί και κατευθύνεται από ιδιοτελή συμφέροντα. Η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, σε μια τάξη, σε ένα νέο ξεκίνημα που να μας γεμίζει ελπίδες. Πρέπει όμως να φαίνεται έντιμη και στους πολίτες και να το αποδεικνύει καθημερινά με αντιστοιχία λόγων και έργων. Η μη έγκαιρη και αδιαφανής δημοσιοποίηση π.χ. των ποσών που δόθηκαν με το πρόγραμμα «Μένουμε σπίτι» έδωσε την αφορμή για υπαινιγμούς στον καθένα και ευλόγως. Η ηθική πρέπει να καθοδηγεί και να βασιλεύει σε κάθε περίσταση, και να αποδεικνύει στους κακομαθημένους πολίτες ότι ξεκίνησε η αλλαγή νοοτροπίας, τρόπος σκέψεως από πάνω προς τα κάτω, χωρίς διακρίσεις.

Δύσκολο και ίσως δονκιχωτικό. Κάποτε όμως πρέπει να ξεκινήσει. Ο δάσκαλος διαπαιδαγωγεί και με την ηθική του προβάλλει την αξιοσύνη και ο μαθητής ακολουθεί για μια ευνομούμενη κοινωνία.

Ο Δημήτρης Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ