Απλή λογική

Η ελληνική κοινωνία πάσχει από βαθιά ιδεοληψία κι από κρίσεις ευσεβών πόθων. Για χρόνια τώρα ό,τι δεν αρέσει ή δεν ταιριάζει σε κάποιο πολιτικό αφήγημα βαπτίζεται «νεοφιλελεύθερο». Κι ο αφηγητής ξεμπερδεύει. Απελευθερωμένος από το όποιο βάρος απόδειξης, συνεχίζει την πολεμική του. Ετσι και σε πρόσφατο άρθρο του ο φίλος Κώστας Μουζέλης ονομάτισε σαν βαρβαρότητα τον νεοφιλευθερισμό, και μετά συνέχισε την αναζήτησή του για την… ευτυχία που υπόσχεται η Αριστερά(!)

Εχουν γραφτεί δεκάδες κείμενα, εδώ και στο εξωτερικό, εξηγώντας το αδιέξοδο των σύγχρονων δοξασιών της Αριστεράς. Κι αναλύοντας τους λόγους που οι ελεύθερες αγορές κι ο δημοκρατικός καπιταλισμός (ο νεοφιλελευθερισμός, κοντολογίς) συνιστούν σήμερα την αποκλειστική περίπου επιλογή αντιμετώπισης της φτώχειας και εμπέδωσης της κοινωνικής κι οικονομικής ευημερίας. Για να βοηθήσεις τους φτωχούς κι όσους υποφέρουν πρέπει να ξοδέψεις. Για να ξοδέψεις πρέπει να έχεις. Αν συντηρείς μεγάλο δημόσιο τομέα έχεις συνήθως μεγάλα έξοδα και τρομερά ελλείμματα. Από πού θα περισσέψουν να βοηθήσεις όσους έχουν ανάγκη; Από φόρους, θα πουν κάποιοι. Αλλά φορολογώντας βαριά όσους έχουν, σύντομα «θα έχουν» όλο και λιγότεροι. Αυτό που μαθαίνεις αρχίζοντας οικονομικά σε σοβαρά πανεπιστήμια (economics 101) είναι πως δεν φορολογείς ποτέ τον πυρήνα (λ.χ. την ιδιοκτησία). Φορολογείς την πρόσοδο. Διότι άλλως σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτα να φορολογήσεις. Αυτά είναι αυτονόητα στον πολιτικό διάλογο σοβαρών χωρών. Υπογραμμίστε όμως το «σοβαρών».

Στην εξωτερική πολιτική υπάρχουν επίσης αυτονόητα πράγματα. Οχι όμως πάντα στη χώρα μας. Είναι λ.χ. μάλλον ασυνήθιστο να ζητάς κυρώσεις για κάποιον προκλητικό και φασαριόζο γείτονα και να αποκαλύπτεται πως την ίδια ώρα έκανες μυστικές συνεννοήσεις μαζί του! Οπως και να στηρίζεσαι στη μεσολάβηση κάποιου που επιδεικτικά σε εξαίρεσε από συνεννοήσεις (λ.χ. κατάσταση στη Λιβύη) για θέματα εξαιρετικής σημασίας για σένα.

Εξίσου ακατανόητο είναι να απαιτείς την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου στις διαφορές σου με τον ίδιο γείτονα και να αρνείσαι την υπαγωγή τους στο Διεθνές Δικαστήριο, από τον φόβο μήπως και δεν… δικαιωθείς! Η τακτική «κρατάμε τις διαφορές ανοικτές» δεν είναι λιγότερο ακατανόητη. Διότι de facto  χάνεις δικαιώματα και δικαιοδοσίες. Είναι σαν κάποιος να έρχεται και να στρογγυλοκάθεται σε κάποιο δωμάτιο του σπιτιού σου. Ακάλεστος. Να μην τον πετάς βίαια έξω (δηλαδή βίαιη σύγκρουση). Να μη φωνάζεις την αστυνομία (δηλαδή προσφυγή σε διεθνή αρχή). Να κάθεσαι απλά να τον κοιτάζεις (δηλαδή κρατώντας τη διαφορά ανοιχτή). Σκεφθείτε: μπορεί έλληνας αξιωματούχος να πατήσει, έστω και για περίπατο, στα Ιμια;

Λάθος επίσης είναι η πολιτική του «δεν διεκδικούμε τίποτα». Πρέπει να ανοίγουμε θέματα ώστε απέναντι στις όποιες απαιτήσεις του «άλλου» να υπάρχουν και δικές μας. Μια προσεκτική και λεπτομερής ανάλυση όσων ορίζονται, ή και παραλείπονται, στις διεθνείς συνθήκες μπορούν να αποκαλύψουν κενά διευθετήσεων, που ενδεχόμενα αφήνουν ευκαιρίες για συζητήσεις κι ερωτήματα… Ζητάς λοιπόν και διεκδικείς. Για να φτάσεις σε συμβιβασμό που δεν χάνεις…

Με όλα αυτά αποδεικνύεται πως η κοινή λογική έχει πάψει από πολλού, στη χώρα μας, να είναι τόσο κοινή όσο κοινώς νομίζεται…