Ο αρμόδιος υπάλληλος του κλιματισμού!!!

Ήμουν φοιτητής όταν είδα την παράσταση του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου «Το σακάκι που βελάζει» – ήταν χειμώνας του 1981 στο μικρό θέατρο Κάβα επί της Οδού Σταδίου αριθμός 50 όπου είχε βρει φιλόξενη στέγη το ανατρεπτικό, για τα ελληνικά θεατρικά δεδομένα, Αμφι-Θέατρο που είχε ιδρύσει και διεύθυνε με ξεχωριστή επιτυχία ο σκηνοθέτης Σπύρος Α. Ευαγγελάτος.

Συγγραφέας του έργου ο Βούλγαρος Στανισλάβ Στρατίεβ. Το στόρι του έργου  – που στα επόμενα χρόνια παίχθηκε αρκετές φορές σε κρατικές σκηνές, δημοτικά περιφερειακά θέατρα αλλά και από ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες- αφορούσε τις περιπέτειες ενός απλού πολίτη που είχε την ατυχία να πέσει θύμα της γραφειοκρατίας. Το έργο – του 1976- έστω και με υπαινικτικό τρόπο αναφερόταν και στο καθεστώς του υπαρκτού σοσιαλισμού στη γειτονική Βουλγαρία του Todor Zhivkov (Τόντορ Ζίβκοφ).

Η πρώτη σκηνή του έργου διαδραματίζεται σε ένα κουρείο όπου ο Ιβάν Αντόνωφ, που φορά ένα μαλλιαρό σακάκι, ζητάει το ανήκουστο: Να κουρέψουν το σακάκι του!!!

Μετά πολλά – και επειδή στον υπαρκτό σοσιαλισμό τίποτα δεν έμενε κρυφό- ο Αντόνωφ  καλείται να πληρώσει φόρο για το ιδιωτικό του πρόβατο. Αλλά, πρόβατο δεν υπάρχει – μόνον ένα μαλλιαρό σακάκι και τίποτα περισσότερο!

Θυμήθηκα την παράσταση και τους ήρωες του Στρατίεβ όταν πληροφορήθηκα από κυβερνητικό στέλεχος ότι σε κτήριο ενός υπουργείου στο κέντρο της Αθήνας ο κλιματισμός το «κλείνει» καθημερινά στις 4 το απόγευμα, ώρα κατά την οποία λήγει και το ωράριο του υπαλλήλου που έχει υπό την ευθύνη του τη λειτουργία του κλιματισμού.  Ο υπάλληλος «φεύγει», η ζέστη και ο ιδρώτας εισβάλουν από παντού…

Μάλιστα, τις προηγούμενες ημέρες ένας μέλος της πολιτικής ηγεσίας του συγκεκριμένου υπουργείου αγόρασε με δικά του χρήματα ένα κλιματιστικό για το γραφείο του στο οποίο δέχεται συχνά πυκνά και εκπροσώπους των Βρυξελλών αλλά και άλλων διεθνών οργανισμών. Το ίδιο έχουν αποφασίσει να κάνουν και τα στελέχη του γραφείου του βάζοντας ρεφενέ για λίγη δροσιά!

Ο υπάλληλος- ο κλειδοκράτορας του κλιματιστικού αν και έχει αναζητηθεί δεν έχει βρεθεί παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες υπηρεσιακών και άλλων παραγόντων. Ακόμη και συνδικαλιστές επιστρατεύθηκαν αλλά τα «κλειδιά» και το αίσθημα ιδιοκτησίας του συγκεκριμένου υπαλλήλου που έχει «χρεωμένο» τον κλιματισμό απαγορεύουν την επίλυση του ζητήματος.

Το σουρεαλιστικό λόγω υπαρκτού σοσιαλισμού Σακάκι που βελάζει ωχριά μπροστά στον Έλληνα δημόσιο υπάλληλο που πατάει το κουμπί και σβήνει τον κλιματισμό γιατί …σχολάει!!!

Δεν ξέρω αν αυτή τη κατάσταση μπορεί να την επιλύσει η Επιτροπή του νομπελίστα Πισσαρίδη αλλά πιστέψτε με θα ήταν ευχής έργο…  Γιατί ο υπάλληλος του κλιματισμού δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο στην ελληνική δημόσια διοίκηση στην οποία επιβιώνει ακόμη η λογική του «υπεύθυνου» που θέλει και τη δουλίτσα του στα μέτρα του και το κεφαλάκι του ήσυχο.

Και το μεγάλο ερώτημα είναι ένα και απλό: Γιατί στην Ελλάδα του 2020 πρέπει να υπάρχει ένας υπεύθυνος κλιματισμού και όχι μια εταιρεία που προσφέρει όλη τη γκάμα των υπηρεσιών υποστήριξης σε ένα υπουργείο; Γιατί πρέπει να αγοράζονται συστήματα κλιματισμού κλπ. όταν όλα αυτά θα μπορούσαν να υποστηρίζονται από συμβάσεις τύπου leasing όπου και η συντήρηση και η ανανέωση τους θα ήταν μέρος μιας προγραμματικής συμφωνίας όπως και η τεχνική υποστήριξη;

Αν δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε με τα Σακάκια που Βελάζουν πρέπει να ξεχάσουμε – κυρίως οι παραδοσιακοί πολιτευτές του σταυρού-  δια παντός τους υπεύθυνους …κλιματισμού;