Καρπούζια

Το τσαντάκι με τα αντιηλιακά μου, στα χρώματα και το σχήμα, είναι σαν φέτα καρπούζι. Εχω και ένα Τ-σερτ με στάμπα φέτα καρπούζι (τα «κουκούτσια» από μαύρες χάντρες) που γράφει μάλιστα και melon λες και όλη αυτή η υπερπαραγωγή θα μπορούσε να είναι μούσμουλο. Παλαιότερα είχα και σαγιονάρα καρπούζι. Πράσινη η σόλα και κόκκινος ο πάτος με μαύρα στίγματα. Στην παραλία, ένα κοριτσάκι φοράει «μπρατσάκια», σαν καρπουζάκια. Και με αυτήν τη μόδα των μεγάλων στρογγυλών στρωμάτων θαλάσσης, βλέπω να επιπλέουν γιγάντιες καρπουζόφετες. Γενικώς, το καλοκαίρι δεν υπάρχει περίπτωση να μην πέσεις κάθε τόσο σε μια φέτα καρπούζι.

Αν δεν είναι, μεταμορφωμένο σε καλοκαιρινό γκάτζετ, στις παραλίες, θα είναι στις ταβέρνες. Κομμένο σε «πυραμιδούλες», κερασμένο από το μαγαζί. Να μην το φας είναι κάπως σαν προσβολή, αν το φας και είναι σε θερμοκρασία δωματίου – όπως συνήθως συμβαίνει – κάνει ακόμη χειρότερη την τηγανίλα από τα καλαμαράκια στον ουρανίσκο. Θα είναι και στο ψυγείο (εντελώς τυχαία δίπλα σε φέτα μαλακή) να σε συνεφέρει από τη χλαπάτσα του απογευματινού ύπνου, να σε ξεγελά στα διαστήματα μεταξύ των γευμάτων («να μωρέ, λίγο καρπούζι έφαγα μόνο»), να σε λερώνει με τα ζουμιά του εκείνα τα μισόγυμνα αποχαυνωτικά μεσημέρια. Θα είναι ακόμη και στα καλοκαιρινά στερεότυπα, δίπλα σε ένα ψάθινο καπέλο, πλάι στο μουτράκι της Βουγιουκλάκη και το χαμόγελο του Παπαμιχαήλ. Θα είναι στο τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «…με τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι / με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι / λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι». Το καρπούζι, αν δεν ήταν φρούτο, θα ήταν το ίδιο το καλοκαίρι.

Τι παράξενο όμως. Αυτό το απόλυτα καλοκαιρινό φρούτο είναι τόσο βασανιστικό για τις συνθήκες της εποχής. Μα καλοκαιριάτικα, το πιο μεγάλο και το πιο βαρύ φρούτο; Παλιά, που ήταν περισσότεροι αυτοί που δεν είχαν αυτοκίνητο, πώς κουβαλούσαν, απομεσήμερο με καύσωνα, το καρπούζι στο σπίτι τους; Εδώ δυσκολευόμαστε να το πάμε σήμερα από το ταμείο του σουπερμάρκετ έως το πάρκινγκ. Και, πες ότι καταφέρνεις και το ανεβάζεις στο διαμέρισμα. Και το κόβεις. Μια σακούλα σκουπιδιών γεμίζουν τα καρπουζόφλουδα. Αντε κατέβασέ την τώρα μη μαζευτούν μύγες. Ποιες μύγες; Εχουν ήδη μαζευτεί πάνω από τα ζουμιά. Ασε πια τα κουκούτσια που σκορπίζονται και δεν μαζεύονται εύκολα. (Τέλη Οκτωβρίου έχω βρει, σε γενική καθαριότητα, κουκούτσια από καρπούζι πίσω από ντουλάπι της κουζίνας). Και μετά, ξεκινάει η επιχείρηση να το χωρέσεις στο τάπερ το μεγάλο και μετά να χωρέσεις το τάπερ το μεγάλο στο ψυγείο. Στο τέλος έχεις κουραστεί τόσο που δεν θέλεις να το δεις, όχι να το φας (εντάξει, έως την επόμενη μέρα που θα έχει παγώσει κιόλας).

Εμένα άλλο με εντυπωσιάζει όμως. Αυτή η απίστευτη χρωματική του αυθάδεια. Πού αλλού η φύση έχει χωρέσει το απόλυτο πράσινο και το απόλυτο κόκκινο στο ίδιο «σώμα»; Αυτός ο συνδυασμός που δεν θα τον τολμούσαμε σε ρούχο, εγκατεστημένος στο ψυγείο μας για να μας θυμίζει ότι το καλοκαίρι είναι εδώ.