Όσοι περνούν από τη Στερεά στην Πελοπόννησο διαμέσου του ισθμού της Κορίνθου, πριν φθάσουν στο σημείο όπου η εθνική οδός διακλαδίζεται προς Πάτρα ή Τρίπολη, βλέπουν το βραχόβουνο του Ακροκορίνθου, επιβλητικό και απόκρημνο, να ορθώνεται μπροστά τους.

Ο Ακροκόρινθος (υψόμετρο 575) αποτέλεσε την οχυρή ακρόπολη της αρχαίας και της μεσαιωνικής Κορίνθου.

Η πρώτη οχύρωση του Ακροκορίνθου ανάγεται στα τέλη του 7ου-αρχές του 6ου αιώνα π.Χ., ενώ σημαντικά οχυρωματικά έργα έγιναν κατά τους Κλασικούς Χρόνους (4ος αιώνας π.Χ.).

Στους κατοπινούς αιώνες, τα τείχη της κλασικής αρχαιότητας καταστράφηκαν από τον Λεύκιο Μόμμιο (146 π.Χ.), ανοικοδομήθηκαν από τον Ιούλιο Καίσαρα (1ος αιώνας π.Χ.),  επισκευάστηκαν από τον Ιουστινιανό (6ος αιώνας) και δέχτηκαν προσθήκες κατά την Πρωτοβυζαντινή και Μεσοβυζαντινή Περίοδο (7ος-12ος αιώνας).

Το 1210 ο Ακροκόρινθος έγινε ο τόπος όπου ο Λέων Σγουρός,  ηγεμόνας του Ναυπλίου, του Άργους και της Κορίνθου (τέλη 12ου-αρχές 13ου αιώνα), έδωσε ένα βίαιο τέλος στη ζωή του.

Βλέποντας τον Ακροκόρινθο να πολιορκείται από τους Φράγκους, ο άρχοντας του Ναυπλίου βυθίστηκε σε απελπισία και έλαβε την απόφαση να αυτοκτονήσει πέφτοντας έφιππος από τους βράχους.

Στο μετέπειτα διάστημα, κι αφού έλαβαν χώρα εκτεταμένες επισκευές των τειχών και προστέθηκαν νέες οχυρώσεις, το κάστρο έπεσε στα χέρια των Τούρκων (1458), των Ενετών (1687) και, τελικά, των Ελλήνων (1823, απελευθέρωση Κορίνθου).

Την οχύρωση του Ακροκορίνθου εξασφαλίζει ένα σύστημα τριών περιβόλων, που χωρίζονται μεταξύ τους με τείχη, ενισχυμένα με πύργους, προμαχώνες και επάλξεις με πολεμίστρες και κανονιοθυρίδες.

Τα τείχη, που ακολουθούν το φυσικό ανάγλυφο, φέρουν κατασκευαστικές λεπτομέρειες και διακοσμητικά στοιχεία όλων των ιστορικών περιόδων που προαναφέρθηκαν.

Στο εσωτερικό του κάστρου σώζονται, μεταξύ άλλων, ερείπια ναού της Αφροδίτης, λείψανα χριστιανικών ναών και μουσουλμανικών οικοδομημάτων, κρήνες, υπόγεια βυζαντινή δεξαμενή.

Headlines