Τις περισσότερες φορές αναφερόμαστε στην κλιματική αλλαγή ως μια μελλοντική απειλή, ως ένα σύνολο καταστροφών που θα συμβούν εάν συνεχιστεί η τρέχουσα αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη εξαιτίας της εκπομπής ρύπων που προκαλούν το «φαινόμενο του θερμοκηπίου».

Ωστόσο, παραβλέπουμε ότι ήδη υπάρχει αύξηση της μέσης θερμοκρασίας και ήδη βλέπουμε τις επιπτώσεις. Μια από αυτές είναι η αυξημένη συχνότητα και ένταση ακραίων καιρικών φαινομένων. Οπως αυτά που προκάλεσαν τις καταστροφικές πλημμύρες στην Εύβοια, με τον τραγικό απολογισμό, αλλά και άλλες φυσικές καταστροφές, στη χώρα μας αλλά και διεθνώς.

Προφανώς η επίκληση της κλιματικής αλλαγής δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι ή δικαιολογία για τα αντιπλημμυρικά έργα που δεν έγιναν ή για τα μέτρα που δεν ελήφθησαν εγκαίρως ώστε να αποτραπεί η τραγωδία.

Το ακριβώς αντίθετο: επειδή η κλιματική αλλαγή είναι εδώ, θα έπρεπε να είχε υπάρξει πολύ πιο έγκαιρη κινητοποίηση, λήψη μέτρων και προφανώς υλοποίηση των σχετικών έργων, και αυτό καθιστά ακόμη μεγαλύτερη την ευθύνη όσων δεν τα έκαναν όλα αυτά, είτε στην κεντρική κυβέρνηση είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, με δεδομένο ότι είναι γνωστός πια ο αυξημένος κίνδυνος.

Ομως, την ίδια στιγμή η συζήτηση για την κλιματική αλλαγή πρέπει να γίνει με σοβαρούς όρους. Το να θεωρούμε ότι είναι πολυτέλεια και ότι προέχει η ανάπτυξη ή να αντιμετωπίζουμε π.χ. την Γκρέτα Τούνμπεργκ ως μια γραφική (ή ακόμη και υποκινούμενη) φιγούρα, ή να αντιμετωπίζουμε με συνωμοσιολογικό τρόπο τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων για την επικείμενη περιβαλλοντική καταστροφή απλώς συνιστούν εθελοτυφλία απέναντι σε μια από τις μεγαλύτερες πραγματικές απειλές που αντιμετωπίζουμε.

Ιδίως όταν η αντιμετώπισή της απαιτεί όχι μόνο την πλήρη απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, αλλά και τη ριζική αλλαγή παραγωγικού προτύπου, αλλαγές που συνεπάγονται ένα νέο υπόδειγμα για την οικονομία και την κοινωνία πέρα από την τυφλή εμπιστοσύνη στις «δυνάμεις της αγοράς» και την αντίληψη της ανάπτυξης απλώς και μόνο ως οικονομικής μεγέθυνσης.

Headlines