Η άλλη Αμερική

Θυμάμαι το πάθος και τον ενθουσιασμό που με είχαν καταλάβει όταν ο Μπαράκ Ομπάμα είχε ανακοινώσει την υποψηφιότητά του. Πίστευα ότι θα κέρδιζε, τόσο το χρίσμα όσο και την προεδρία. Αλλά δεν ήμουν σίγουρος για το κατά πόσον η πεποίθησή μου αυτή απέρρεε από μια σοβαρή πολιτική ανάλυση ή οφειλόταν σε ευσεβείς πόθους. Τη νύχτα πάντως που κλείδωσε η νίκη του, δεν ανακουφίστηκα απλώς. Πανηγύριζα σαν χουλιγκάνος.

Κι ύστερα ήρθε ο Τραμπ.

Τoν περασμένο χειμώνα λοιπόν δεν ήταν τόσο το συναίσθημα που βάραινε στην παρακολούθηση της μάχης στους Δημοκρατικούς για το χρίσμα, όσο ο ρεαλισμός. Ο Μπέρνι Σάντερς μού ήταν συμπαθής – αλλά θα είχε το μισό κόμμα απέναντί του. Η Ελίζαμπεθ Γουόρεν μού ασκούσε μια γοητεία – αλλά δεν θα κούναγε τον Τραμπ από τη θέση του. Ο Τζο Μπάιντεν δεν με έπειθε. Είχα πειστεί πια ότι θα ζούσαμε άλλα τέσσερα τρομακτικά χρόνια.

Κι ύστερα ήρθε ο κοροναϊός.

Mην αυταπατάσθε, έγραφε την περασμένη εβδομάδα ο Τζάναν Γκάνες στους Financial Times, ο Τραμπ δεν χάνει αυτές τις εκλογές επειδή είναι αυταρχικός, αλλά επειδή απέτυχε στη διαχείριση της πανδημίας. Σωστό. Αλλά σημασία έχει να χάσει. Και απ΄ ό,τι φαίνεται, η απόφαση του Μπάιντεν να επιλέξει την Κάμαλα Χάρις ως υποψήφιά του για την αντιπροεδρία βοηθά αυτόν τον στόχο, καθώς αναμένεται να οδηγήσει σε μεγαλύτερη προσέλευση των μαύρων ψηφοφόρων στις κρίσιμες πολιτείες που θα κρίνουν τη νίκη.

Κατά ευτυχή σύμπτωση, η Χάρις είναι επίσης μια δυναμική, έντιμη και προοδευτική γυναίκα. Με τις αντιφάσεις και τις ατολμίες της, δεν υπάρχει αμφιβολία. Με τις φιλοδοξίες της, που στο παρελθόν ενδεχομένως να καθόρισαν ορισμένες επιλογές της. Είναι όμως παιδί πολλών πολιτισμών (η μητέρα της είναι Ινδή και ο πατέρας της Τζαμαϊκανός), έχει ζήσει δύσκολα παιδικά χρόνια (οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν επτά ετών) και διαπνέεται από ένα ισχυρό αίσθημα δικαιοσύνης. Σημαντικά πλεονεκτήματα σε μια εποχή που μοιάζει να χάνει τις σταθερές της.

Είναι έτσι σαφές ότι σε τρεις μήνες θα αναμετρηθούν όχι δύο Αμερικές, αλλά δύο κόσμοι. Δεν θα είναι το 99% κατά του 1%. Δεν θα είναι καν η Αριστερά εναντίον της Δεξιάς. Θα είναι η ευπρέπεια, η δικαιοσύνη, η κοινή λογική και ο σεβασμός στο διαφορετικό εναντίον του σκοταδισμού, του φανατισμού, της θρησκοληψίας και της διαφθοράς. Το ίδιο είχε συμβεί και το 2016. Αλλά τότε πολλοί είχαν ψευδαισθήσεις, θεωρούσαν ότι ο Τραμπ ίσως να μην ήταν αυτός που έδειχνε, να μην έκανε αυτά που έλεγε, μπορεί μάλιστα να θεράπευε και μερικές από τις χρόνιες ασθένειες της Ουάσιγκτον. Χώρια που κάποιοι μισούσαν τη Χίλαρι επειδή είναι σύζυγος του ανθρώπου που βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία.

Τώρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες.