Τουρκία : Προπαγάνδα που θα ζήλευε και ο Γκαίμπελς

Ο τουρκικός προπαγανδιστικός μηχανισμός έχει απλώσει τεράστιο δίκτυο (παρα)πληροφόρησης σε παραδοσιακά και νέα μέσα ενημέρωσης καθώς και σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιχειρώντας να επιβάλει τη δική του «αλήθεια» για την ελληνοτουρκική κρίση μέσα και έξω από την Τουρκία.

Σε διάφορα ακροατήρια

Το δίκτυο αυτό αποκαλύπτεται με αφορμή και τις τελευταίες προκλήσεις της Τουρκίας με το ερευνητικό σκάφος Oruç Reis εντός της ελλαδο-κυπριακής ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας.

Ο τουρκικός προπαγανδιστικός μηχανισμός σε παραδοσιακά και νέα μέσα απευθύνεται για το ίδιο θέμα σε διάφορα ακροατήρια, αλλά με διαφορετική προσέγγιση για το καθένα:

α) Εσωτερικό ακροατήριο: Κυρίως οι πολίτες της Τουρκίας, αλλά και οι φιλικά προσκείμενοι ισλαμικοί πληθυσμοί. Ενεργοποιούνται τα εθνικιστικά, πατριωτικά και θρησκευτικά αντανακλαστικά των Τούρκων και παρουσιάζεται η Τουρκία ως η ισλαμική δύναμη που έχει την πυγμή και τη βούληση να επιβάλει το διεθνές και περιφερειακό δίκαιο, όπως αυτή το ορίζει.

Υποθάλπεται ο φανατισμός κατά των Ελλήνων σε επίπεδα ρατσιστικής παράκρουσης.

β) Διεθνής κοινή γνώμη και διπλωματία: Εδώ ο στόχος είναι πρωτίστως οι δυτικές κοινωνίες και το αγγλόφωνο διαδίκτυο.

Σκοπός είναι σε πρώτο επίπεδο να δικαιολογηθούν στα μάτια τρίτων οι έκνομες και ακραίες τουρκικές ενέργειες εναντίον κράτους-μέλους της ΕΕ, του ΟΗΕ και «συμμάχου» της στο ΝΑΤΟ.

Η ένταση και η «σιγουριά» των «επιχειρημάτων» θέλει να μουδιάσει τους ουδέτερους παρατηρητές και έτσι να εκμαιευθεί σε πρώτη φάση η ξένη διπλωματική απαίτηση για τήρηση «ίσων αποστάσεων».

Σε δεύτερο επίπεδο, και με τη μέθοδο της συνεχούς επανάληψης, θέλει μακροπρόθεσμα να πείσει και έτσι να περάσουν οι εθνικές της θέσεις από την πολιτική προπαγάνδα στη διπλωματία (μέσω του «γκριζαρίσματος») και απ’ εκεί να προσβάλει τις θέσεις της Ελλάδας στο διεθνές δίκαιο.

Κράτη και κοινωνίες

γ) Κράτη και κοινωνίες Ανατολικής Μεσογείου: Στις κυβερνήσεις των χωρών αυτών και στα κομμάτια της κοινωνίας τους που δεν είναι υπό την επιρροή της Τουρκίας, στόχος είναι να καθιερωθεί η ηγεμονία της Τουρκίας ως αδιαμφισβήτητη.

Ως απόρροια ενός αυτοκρατορικού παρελθόντος που αναγεννάται, υποβάλλεται πως θα πρέπει να τύχει, αν όχι σεβασμού, τουλάχιστον ανοχής.

δ) Ελλάδα και Κύπρος: Οι «πληροφοριακές επιχειρήσεις» που στοχεύουν το ακροατήριο του αντιπάλου λαμβάνουν πολλές μορφές.

Τον τελευταίο καιρό, όπως φάνηκε και με το μεταναστευτικό, έχουν φτάσει σε επίπεδα «υβριδικού πολέμου».

Στην πρόσφατη κρίση με το Oruç Reis, και στο πλαίσιο πάντα της μακρόπνοης στρατηγικής της Τουρκίας, ακολουθείται η προσέγγιση της διασποράς φόβου, προσδοκώντας στην κατατρομοκράτηση του πολιτικού προσωπικού, των πολιτών (που θα αποτελέσουν την ραχοκοκαλιά της στρατιωτικής εφεδρείας και της Πολιτικής Αμυνας) και των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων.

Δύο τακτικές

Αναλυτικότερα, ο επηρεασμός των ακροατηρίων Ελλάδας και Κύπρου αυτές τις μέρες με το Oruç Reis γίνεται χονδρικά με δύο τακτικές:

Η μια είναι εξόφθαλμη και προκλητική. Είναι η συνεχής «υπενθύμιση» της ήττας του 1922 και της σφαγής στη Σμύρνη και αλλού στη Μικρά Ασία, όπου «πετάχτηκαν οι Ελληνες στη θάλασσα».

Η δεύτερη είναι πιο ύπουλη. Πρόκειται για τη συνεχή ανάρτηση επεκτατικών χαρτών της «Γαλάζιας Πατρίδας» και τα εμπρηστικά σχόλια τούρκων επισήμων (πολλαπλασιασμένα από τεράστιο ψηφιακό οικοσύστημα ανώνυμων λογαριασμών και τρολς).

Επίσης, η τροφοδότηση «επικών» φωτογραφιών του τουρκικού στόλου και η διακίνηση ανεπιβεβαίωτων ή δύσκολα επαληθεύσιμων «πληροφοριών» και «γεγονότων» (ή και εντελώς «fake news») που αμφισβητούν την ικανότητα άσκησης εθνικής κυριαρχίας και κατά συνέπεια προσβάλλουν το εθνικό γόητρο και τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις.

Η δεύτερη είναι η πιο ύπουλη για τον απλούστατο λόγο πως αυτές οι «οπλοποιημένες πληροφορίες» είναι με τέτοια μορφή διαμορφωμένες και διατυπωμένες που να αποτελούν έτοιμες «ειδήσεις».

«Θα τσιμπήσουν»

Ετσι, είναι ελκυστικό υλικό το οποίο θα «τσιμπήσουν» οι έλληνες δημοσιογράφοι και θα διαχύσουν στο ελληνικό κοινό, προκαλώντας άθελά τους πανικό.

Το αποτέλεσμα είναι να δίνεται ειδησεογραφικά και αυθόρμητα η εικόνα μιας παντοδύναμης μεγάλης Τουρκίας που κάνει ό,τι θέλει στην περιοχή και μιας μικρής Ελλάδας που αδυνατεί να κάνει κάτι άλλο από το να μεμψιμοιρεί τρομαγμένη.

Ας μην ξεχνάμε τη μεγάλη σημασία που δίνει το τουρκικό κράτος στη σύγχρονη ψηφιακή προπαγάνδα (σε εσωτερικά και εξωτερικά ακροατήρια). Ενδεικτικά:

1) Το κλείσιμο 7,340 λογαριασμών από το Twitter τον περασμένο Ιούνιο. Σε ανακοινωθέν του «Twitter Safety» (12/06/2020) αναφέρθηκε ότι οι ψεύτικοι λογαριασμοί ελέγχονταν από την νεολαία του κυβερνώντος κόμματος AKP με σκοπό «την ενίσχυση πολιτικών αφηγημάτων».

2) Την εμπλοκή της MΙT στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης μέσα από τη σκηνοθεσία γεγονότων, τη στρατολόγηση ή χειραγώγηση δημοσιογράφων κρατικών και ιδιωτικών ΜΜΕ και τη διοχέτευση πληροφοριών.

Μια γεύση αυτής της δράσης των μυστικών υπηρεσιών παίρνουμε από τις αποκαλύψεις του «Nordic Monitor» (14/07/2020) για την ημέρα του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου του 2016.

3) Την επέκταση του κρατικού «TRT World» σε πολλές γλώσσες και σε πολλές χώρες και στο διαδίκτυο.

Οπως γράφουν οι Omar Al-Ghazzi και Marwan Kraidy του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνιας στην επιθεώρηση «Flow» (2014), στο άρθρο τους «The Turkish Al-Jazeera? TRT», η Τουρκία προωθεί τη νέο-οθωμανική της ατζέντα στις αραβικές χώρες με τη «μαλακή ισχύ» του «TRT», η οποία προχωρά παράλληλα με τις γεωπολιτικές της επιδιώξεις.

Ιδιαίτερα προσεκτικοί

Καταληκτικά, θα πρέπει οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι αλλά και οι «πολιτικοί influencers» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί.

Οταν αποφασίζουν να αναπαράγουν πληροφορίες από τουρκικές πηγές να φροντίζουν να το κάνουν με τέτοιο τρόπο που να μεταφέρουν μεν την ενημερωτική ουσία της είδησης, αλλά να αφαιρούν από αυτήν το πλαίσιο της «Μεγάλης Τουρκίας» και της «Γαλάζιας Πατρίδας».

Και αυτό, διότι το τουρκικό «οπλοποιημένο αφήγημα» έχει στόχο την καταρράκωση του ηθικού του Ελληνισμού (κυρίως όσων υπηρετούν ενόπλως και από άλλες θέσεις ευθύνης) και τη σταδιακή διπλωματική θεμελίωση των μαξιμαλιστικών τους θέσεων.

(Πηγή: Από άρθρο του Λάμπρου Γ. Καούλλα στο sigmalive.com)