Σέκερη, Σκουφά, Τσακάλωφ, Ξάνθου, Υψηλάντου, Αναγνωστοπούλου, Κουμπάρη, πλατεία Φιλικής Εταιρείας. Κοιτώντας το εξαίσιο δέρμα στα πλαγιασμένα ανατομικά υποδήματα, τα ασημένια μπιζού με στίξεις indigo blue, τα φιαλίδια αρωμάτων, τα έργα ζωγραφικής, τα καλοσχεδιασμένα αντικείμενα φωτιστικών, το ντιζάιν των καταστημάτων, περνώντας από τις γκαλερί, τα μπιστρό, τα καταστήματα πολυτελούς ένδυσης και υπόδησης, τις μικρές γωνίες με παγωμένο κρασί και σαλάτα, πόσοι ανακαλούν το ιστορικό υπόστρωμα που αποτελεί το ηρωικό άλλοθι στην αστική πλήξη; Πόσοι, περνώντας ανάμεσα από τις παρκαρισμένες γιγάντιες adventure μοτοσικλέτες, τα (ανέραστα) scooter, συνδέουν το όνομα πολλών οδών του Κολωνακίου με το είδος της καταναλωτικής ενδυμασίας που έχει φορεθεί στη περιοχή;

Οσοι και εκείνοι που κατανοούν τους Αμπελόκηπους και τα Πατήσια ως εξοχές, όσοι καταλαβαίνουν το νερό που ρέει στο υπόγειο ποτάμι της Καλλιρρόης, που γνωρίζουν τον Ιλισό, το Βατραχονήσι, κάτω από τα καταστήματα αξεσουάρ και ανταλλακτικών για μηχανές, κάτω από το οδόστρωμα και τα ελαστικά των χιλιάδων αυτοκινήτων. Μια γεωλογική και ιστορική προϊστορία που έχει αντικατασταθεί από μια καταναλωτική, επικαιρική και κουρασμένη δράση. Ο Σέκερης ήταν βασικός χρηματοδότης της Φιλικής Εταιρείας, ο στρατηγός Υψηλάντης ήταν ο αρχηγός της έναρξης της Επανάστασης, ενώ ο Ξάνθος ιδρυτικό μέλος που έγινε ο ιστορικός της, αφού χρειάστηκε ουσιαστικά να απαντήσει στον εσωκομματικό του αντίπαλο – επίσης εκ των πρώτων μελών – Αναγνωστόπουλο, έτσι όπως ο τελευταίος «παρεισέφρησε» και καθοδήγησε την ιστοριογραφία του Φιλήμονος κ.λπ. Μια πυκνή ιστορία αγώνων, τόλμης, εσωτερικών συγκρούσεων, αντιζηλιών κυλάει στα ρείθρα των πεζοδρομίων, στις μπάρες των μικρών καφέ, στους έξυπνους φωτισμούς των ακριβών βιτρινών. Στην Αγία Φωτεινή Ιλισού βλέπεις ακόμα μερικά γεωλογικά ίχνη του τόπου βόσκησης αιγοπροβάτων, όπως απεικονίζονται στις ακουαρέλες, τις ελαιογραφίες, τις αρχαϊκές φωτογραφίες των περιηγητών του 19ου αιώνα. Μικρά αποσπάσματα, ονόματα ή αστικά κενά, ένα εκθετήριο αυτού που υπήρξε, αυτού που υπήρξαμε. Είναι ενεργός η Ιστορία ή απλώς στέφει μια αγωνιώδη βιοποριστική και ψυχαγωγική καθημερινότητα που διατρέχει την πόλη; Στην Καπνικαρέα, δηλαδή τον ιερό ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου, όπως είναι το πλήρες όνομα της εκκλησίας του 11ου αιώνα, είδα το πρώτο τρακάρισμα αυτοκινήτων στη ζωή μου. Ενα πορτοκαλί Σκόντα εμβόλισε ένα Φίατ. Το 1976 δεν ήταν πεζοδρομημένη η Ερμού, ούτε υπήρχε αλκοτέστ. Κατάπληκτος από τις βρισιές και τα πλακώματα στις 2 η ώρα το πρωί, παρακολούθησα όλο το δράμα. Ηρθε το «100», ρωτούσαν οι γκρίζοι αστυνομικοί «με πόσα τρέχατε;» μπροστά από τον «τετρακίονο σταυροειδή εγγεγραμμένο ναό με τρούλο». Παράλληλα δράματα – μια γάτα που λιάζεται στο μάρμαρο δίπλα στο μνημείο του Λυσικράτους και οι περαστικοί φωτογραφίζουν -, μια αρχαιόπληκτη ζωοφιλία βρίσκει τον εναλλακτικό της δρόμο.

Πολλές μορφές μνήμης (λύπης) διασταυρώνονται. Η ιστορική καταγραφή, οι λογοτεχνικές αφηγήσεις, η δική μου απομνημόνευση. Μείγματα ενός ιστορικού χρόνου, παρόντος και ενεργού, που παρακολουθεί και διασκευάζει το δικό μου γήρας. Διαβάζω Ιστορία για να νιώσω νέος ή να πιούμε με έναν φίλο τσίπουρο στη οδό του ποιητή Ζαλοκώστα.

Headlines