Ζητείται… αντιπολίτευση

Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, 7 στους 10 Έλληνες πολίτες κρίνουν αρνητικά τη στάση και τις επιδόσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ περίπου… 6,5 στους 10 θεωρούν ότι δεν είναι μία αξιόπιστη εναλλακτική.

Τα δύο αυτά ευρήματα, αν και, από την μία πλευρά, ενισχύουν την άποψη όσων θεωρούμε ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει ήδη προσφέρει στον τόπο, σε μία δύσκολη παγκόσμια συγκυρία, από την άλλη, ενισχύει και τη θλίψη μας, για ένα κατάντημα, που μόνους υπαίτιους έχει την προηγούμενη κυβέρνηση.

Και όσο κι αν κάποιος θα έλεγε ότι δεν υπάρχει λόγος να μας ενοχλεί, αντιθέτως, αν κάποιος διαθέτει την ελάχιστη δημοκρατική ευαισθησία, θα έπρεπε τουλάχιστον να ανησυχεί.

Τις πταίει, όμως; Είναι προφανές ότι αυτοί οι 7 στους 10 συμπατριώτες μας, που αναθεματίζουν τον Τσίπρα και τους συν αυτώ και προσεύχονται να μην τους ξαναβρεί το κακό της τετραετίας 2015 – 2019, δεν κρίνουν μόνο με βάση τα παρελθοντικά κυβερνητικά πεπραγμένα, αλλά και με βάση την σύγχρονη αντιπολιτευτική στρατηγική.

Το πρώτο διάστημα Ιουλίου – Δεκεμβρίου 2019, ήταν το διάστημα της αναμενόμενης εσωστρέφειας και της προσπάθειας ανασύνταξης. Ήταν, όμως και το διάστημα μίας στείρας και άνευ περιεχομένου κριτικής, που έπεφτε στο κενό της ασυναρτησίας. Η δημοσκοπική διαφορά αναπόφευκτα εκτοξεύθηκε.

Από τις αρχές του 2020, η χώρα μπήκε στη δίνη δύο σοβαρών κρίσεων: από τη μία τα ελληνοτουρκικά, από την άλλη ο κοροναϊός. Από τη μία η αναγκαιότητα ταχύτατων, ορθών και άμεσων αποφάσεων, από την άλλη ένας Τσίπρας στη δίνη των εσωτερικών του αντιφάσεων, της εσωκομματικής του επαναστατικής γυμναστικής και του πρότερου ανέντιμου κυβερνητικού του βίου. Αναίτια κριτική στα μέτρα, χωρίς εναλλακτικές, προσωπικές επιθέσεις στους εκπροσώπους του Υπουργείου και της Πολιτικής Προστασίας, έμμεση υιοθέτηση λαϊκίστικης προπαγάνδας, ήταν μερικά από τα συστατικά του αντιπολιτευτικού λόγου για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Κι όταν η ελληνική και η αιγυπτιακή διπλωματία επικύρωσαν μία ιστορική συμφωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε μόνο να ψελλίσει το εθνικά μικρόψυχο και νομικά αβάσιμο επιχείρημα ότι δήθεν η συμφωνία περιορίζει την επήρεια των νησιών μας.

Κι όταν το «Oruc Reis» άρχιζε την προκλητική του βόλτα, ο Τσίπρας χλεύαζε τις αντιδράσεις της Ελλάδας, μας φοβέριζε ότι στα ελληνικά ύδατα έπλεαν 40 τούρκικα πλοία και απαιτούσε τη σύγκληση συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, εκείνο που ως πρωθυπουργός δεν θεώρησε ότι έπρεπε να συγκαλέσει ούτε πριν την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών. Κάθε δημοκρατικός λαός που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να αποζητά μία αξιόμαχη μείζονα αντιπολίτευση. Στην περίπτωσή μας, όμως, φαίνεται να οδεύει από μόνη της στα αζήτητα.