Αμάρτησα για το παιδί μου

Σκληρότερο συνδικάτο απ’ αυτό των γονέων δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Το αντιμετωπίζαμε ιδιωτικά, και να τώρα που τα ‘φερε η κατάρα να το βρούμε μπροστά μας και δημόσια. Η διασπορά του ιού που τη διευκολύνουν, καταπώς φαίνεται, νεαροί ξένοιαστοι ξεροψημένοι χαροκόποι, δεν βλέπω να άλλαξε στο παραμικρό τον εσωτερικό κανονισμό των οίκων.

Η ζωή συνεχίζεται σαν να μην τρέχει τίποτα, με νταχντιρντί και παροχές από κονδύλια που δεν υπάρχουν. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Δεν θα περίμενα από μια χώρα που ο γενικός δείκτης ανεργίας τρεμοπαίζει εκεί γύρω στο 18%, οι τριανταπεντάρηδες να κάνουν μόνοι τους τα κουμάντα τους έχοντας εγκαταλείψει εγκαίρως το παιδικό δωμάτιο με το αρκουδάκι.

Αν όμως ήθελε στ’ αλήθεια να κάνει δουλίτσα ο κύριος Πατούλης, αντί για δειγματοληπτικά τεστ στα λιμάνια, θα έπρεπε να ρωτάει τα σακίδια πλάτης που βγαίνουν από τον καταπέλτη αν υπάρχει Αγιος Βασίλης. Εκεί φαίνονται όλα. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι οι περισσότεροι θα απορήσουν «ναι, ισχύει, γιατί ρωτάς;» και οι υπόλοιποι θα μπήξουν τα κλάματα.

Σε μια χώρα που ο γονιός τρέμει μην και τραυματιστεί το τέκνον του από μια τέτοια συνταρακτική αποκάλυψη, είναι απορίας άξιον πώς δεν κυκλοφορούμε όλοι σαν τάρανδοι με γουνάκια στα κέρατα και με κουδουνάκια στην τραχηλιά χο χο χο, πώς και δεν έχουμε ακόμα όλοι μας κορωνοϊό, ή μήπως έχουμε;

Εγώ λέω ότι έχουμε κι ότι πρόκειται για την ίδια νόσο που τσακίζει ενηλίκους και ηλικιωμένους. Που καταδικάζει τους μεν στην αιώνια δημαγωγική σχέση με τους δε, που μυεί τους νεότερους στην πιο τρισάθλια μαυραγορίτικη οικονομία συναισθημάτων. Δεν ξέρω ποια γενιάξεκίνησε πρώτη αυτή τη συστηματική γενοκτονία, ποια καταδίκασε πρώτη τους επόμενους στην εσχάτη των ποινών, τη διά βίου νηπιοποίηση, την ώρα που με διαφορετικούς γονείς θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί σε μια χαρά ενηλίκους.

Μη στοχοποιείτε τους νέους, φωνάζει το συνδικάτο, μην τους ενοχοποιείτε, αφήστε τους στην άγνοια και στη θεία ανευθυνότητα. Ποιος το θέλει αυτό και για ποιον λόγο;

Τραβώντας από τα μάτια του παιδιού την πραγματικότητα, στην πραγματικότητα κρατάς την εξουσία για πάρτη σου και τα ηνία της πραγματικότητας στη διακριτική σου ευχέρεια. Μέχρι πότε το βλέπεις να πηγαίνεις εσύ καβάλα και το τέκνον πισωκάπουλα; Και τι θα γίνει όταν το υποζύγιο τσινήσει, σε πετάξει κάτω και μείνει μ’ έναν καβαλάρη που δεν ξέρει ούτε γάιδαρο να πιλοτάρει, πόσω μάλλον αυτόν τον κόσμο τον κακό, τον χιλιομπαλωμένο;

Ειλικρινά βαρέθηκα τις γελοίες παιδαγωγικές σας. Το υπερπροστατευμένο παιδί, ως άνθρωπος in progress, δικαιούται να μάθει τι εστί απώλεια, που να πάρει… O Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του όχι από λαιμαργία αλλά για να μη μεγαλώσουν και του πάρουν το οφίτσιο. Αυτός τουλάχιστον ολοκλήρωσε έναν αρχετυπικό μύθο.

Το δικό μας παραμύθι, υπέρ αμεριμνησίας των τέκνων ημών, εδράζεται στα ίδια ακριβώς ένστικτα, πλην όμως χρησιμοποιεί άλλες πιο ήπιες αντιαφηγηματικές μεθόδους. Δίας αποβλακωμένος με τον κεραυνό του νιανιά, σαν παραβρασμένη παπαρδέλα. Αυτό θέλουμε; Και για ποιον λόγο; (bis)