Για ένα πουκάμισο, για έναν ίσκιο

Το περιστατικό είναι πραγματικό και μας μεταφέρθηκε από αυτόπτες μάρτυρες, ένα καθ’ όλα αξιοτίμητο και σεβαστό ζευγάρι συμπολιτών μας. Συνέβη σε μία παραλία της Νότιας Πελοποννήσου, σε μία από τις ειδυλλιακότερες περιοχές της χώρας μας.

Το ζευγάρι των φίλων πηγαίνει συνήθως για μπάνιο νωρίς το πρωί, αλλά την περασμένη Δευτέρα αν και πήγε κάπως καθυστερημένα στο δεντράκι που συνηθίζει να κάθεται στον ίσκιο του συνέχιζε να μην έχει σπεύσει κανείς άλλος.

Ταχτοποίησε τις τσάντες του, άπλωσε τις πετσέτες του αλλά όταν επίστρεψε από τη θάλασσα, ενώ τον προβλεπόμενο χώρο για τους γνωστούς λόγους ασφαλείας τον είχε καλύψει το ίδιο το ζευγάρι, ένας νέος άντρας είχε ανοίξει μια φορητή πολυθρόνα και είχε εγκατασταθεί με τα συμπράγκαλά του κάτω από το δέντρο.

Ως εδώ σχεδόν τίποτα το παράξενο ή έστω το παρεξηγήσιμο, αυτονόητο και ανθρώπινο να αψηφήσει κανείς έναν κίνδυνο που διαγραφόταν μηδαμινός προκειμένου να εκμεταλλευτεί τη σκιά ενός δέντρου.

Το αληθινά δραματικό είναι πως όταν το ζευγάρι των φίλων πλησίαζε στα πράγματά του ο άγνωστος «συγκάτοικός» τους άρχισε να βήχει έντονα και επιδεικτικά, χωρίς να παίρνει τα απαραίτητα μέτρα, όπως η κάλυψη του στόματός μας με τον αγκώνα προκειμένου να τους υποχρεώσει να φύγουν φοβούμενοι ότι είχαν έρθει σε επαφή με έναν ασθενή.

Θα πρέπει να είναι πολύ ασυνείδητος κανείς για να καμαρώσει την εφευρετικότητα του άγνωστου τόσο στο δοκιμαζόμενο ζευγάρι όσο και σε εμάς τους άλλους και να μην έχει αντιληφθεί πόσο επικίνδυνος πια γίνεται για τον κόσμο στο σύνολό του ένας μόνον άνθρωπος όταν «καθιερώνει» με τη συμπεριφορά του έναν τρόπο σκέψης, κάτι πραγματικά αβυσσαλέο όσον αφορά τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στις ανθρώπινες σχέσεις.

Οταν για κάτι ελάχιστο που μπορείς να κερδίσεις – τον ίσκιο ενός δέντρου – χρησιμοποιείς με τόση άνεση κάτι τόσο ολέθριο όπως είναι μια πανδημία, σημαίνει πως όταν αισθανθείς τη ζωή σου να κινδυνεύει πραγματικά ή να στερηθείς μιαν απόλαυση πραγματικά μεγάλη την υποθετική απειλή που εξέπεμπε ο άγνωστος στην παραλία της Νότιας Πελοποννήσου, βήχοντας και μη καλύπτοντας το στόμα του με τον αγκώνα, μπορείς να την οργανώσεις χωρίς ίχνος τύψεων ώστε να γίνει μια πραγματική απειλή.

Ταυτόχρονα μένει κατάπληκτος κανείς με το πόσο μεγάλη γίνεται η εφευρετικότητα των ανθρώπων όταν πρόκειται να στερήσουν κάτι στους άλλους χωρίς να κερδίζουν οι ίδιοι κάτι το μοναδικό. Σαν να έλεγες πως ενεργοποιείται ένας μηχανισμός που υφίσταται μόνο και μόνο για να δείξει πόσο χυδαίοι μπορούμε να γίνουμε, ακόμη και χωρίς να έχουμε ιδιαίτερα στριμωχτεί, ακόμη και όταν ευτυχούμε ή απολαμβάνουμε έστω και σε περιορισμένη κλίμακα.

Και αναρωτιέται κανείς τι πραγματικά έχει αλλάξει στις ανθρώπινες σχέσεις όταν στον βαθμό που μπορούσαν παλιότερα να καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές, το προκαλούσαν χωρίς κανέναν ενδοιασμό.

Βέβαια υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στην καταστροφή των ανθρώπων και στη διεκδίκηση του ίσκιου ενός δέντρου, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κάτι έχει κατακτηθεί και ότι σε μία αιφνίδια μεταστροφή των συνθηκών δεν θα ήταν εξίσου μεγάλος ο αριθμός των ανθρώπων που με την ίδια άνεση θα αψηφούσαν πραγματικά ή εικονικά για τη ζωή των άλλων, με πρόθεση όμως πάντα την καταστροφή της.