Όλη αυτή η συζήτηση για το άνοιγμα των σχολείων, για τις μάσκες στα παιδιά, για το αν θα τις δίνει δωρεάν το κράτος ή όχι και για τους πανηλίθιους του κοροναϊού που κάνουν νέα… σταυροφορία, είναι παντελώς αντιπαραγωγική.

Είναι σημαντικό θέμα ασφαλώς το πως θα πάνε τα παιδιά μας στα σχολεία, όμως, ο τρόπος που γίνεται η κουβέντα δείχνει και το πόσο σοβαροί είμαστε ως χώρα και πόσο ώριμοι ως λαός.

Μαζεύτηκαν ξανά όλοι οι… ειδικοί του πληκτρολογίου και κάνουν αξιολογικές κρίσεις, βρίζουν την κυβέρνηση ή την αποθεώνουν, βγάζουν επιστημονικά πορίσματα για τη χρήση της μάσκας.

Άλλοι πάλι έχουν την πλάκα τους. Τη μια λένε «δωρεάν όλες οι μάσκες» και την άλλη «να, η κυβέρνηση υπέκυψε στα συμφέροντα, θα βγάλει πάλι λεφτά ο κολλητός του Κυριάκου, της Μαρέβας κ.λπ.».

Κάποιοι επίσης, ακόμη δεν έχουν δει το εμβόλιο και προτάσσουν τα μπράτσα τους για να το κάνουν. Ή… για να ρίξουν γροθιά στην κυβέρνηση.

«Ο πρωθυπουργός… υποκύπτει στα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών και θα γεμίσει την Ελλάδα εμβόλια που θα είναι δωρεάν φυσικά». Γιατί το τζάμπα είναι αυτό που μας επαναφέρει στην τάξη.

Όχι ότι δεν είναι υποχρέωση του κράτους να παρέχει δωρεάν όλα όσα είναι απαραίτητα για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Είναι αυτονόητο, όμως, ακόμη και αυτό γίνεται αντικείμενο επικοινωνιακής εκμετάλλευσης.

Μόλις το πρωί η υπουργός Παιδείας έλεγε ότι τις μάσκες στα παιδιά θα τις πληρώνουν οι γονείς, και μισή ώρα αργότερα βγαίνει ο υπουργός Εσωτερικών, κ. Θεοδωρικάκος και λέει ότι θα μοιραστούν δωρεάν.

Συντονισμός μηδέν. Ακόμη και για τα βασικά.

Να συμφωνήσουμε ότι τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς για τον κοροναϊό και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τις αποφάσεις και τα μέτρα που λαμβάνονται.

Να δικαιολογήσουμε και τις ασάφειες, τις καθυστερήσεις ή τις αλληλοσυγκρουόμενες αποφάσεις που λαμβάνουν κυβέρνηση και επιδημιολόγοι.

Όμως, η πραγματική συζήτηση που πρέπει να γίνει, χωρίς εμπάθειες, δογματισμούς, εξυπνακισμούς είναι αν η Ελλάδα είναι προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει το δεύτερο κύμα πανδημίας.

Αν με λίγα λόγια μπόρεσε να εκμεταλλευτεί το δίμηνο που η πανδημία είχε υποχωρήσει προκειμένου να είμαστε έτοιμοι για όλα.

Εκεί θα κριθεί η κυβέρνηση και οι αρμόδιοι υπουργοί, όπως και οι επιστήμονες.

Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν είναι:

Τι έχει γίνει προκειμένου να θωρακιστούν οι κοινωνικές δομές; Από τα γηροκομεία μέχρι του χώρους φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών, τα ορφανοτροφεία ή τις δομές που βρίσκονται υπό τη σκέπη της Εκκλησίας.

Έχουν δημιουργηθεί υγειονομικά πρωτόκολλα που θα προβλέπουν εκκένωσή τους όταν εμφανίζονται κρούσματα, προκειμένου να μην έχουμε δεκάδες θύματα; Έχει προγραμματιστεί η φιλοξενία τους σε άλλες δομές;

Υπάρχουν κανόνες προκειμένου να μην νοσήσουν ηλικιωμένοι ή θα περιμένουμε να έρθει ο κόσμος από τις διακοπές του, να επισκεφτεί τους ανθρώπους του και μετά το κράτος να τους κουνά το χέρι λέγοντάς τους ανεύθυνους;

Ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι επίσης γιατί δεν υπήρξαν σενάρια αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης στα σχολεία από τον Ιούνιο αντί να περιμένουμε την τελευταία στιγμή για τις ανακοινώσεις.

Δεν μπορεί να πέφτουν κάθε μέρα στο τραπέζι και αλληλοσυγκρουόμενες προτάσεις.

Από τη μια κάποιοι επιστήμονες να υποστηρίζουν την αναβολή του ανοίγματος στα σχολεία κι από την άλλη να ψηφίζουν ομόφωνα να ανοίξουν με τα παιδιά να φοράνε όλοι μάσκες.

Από τη μια να λέει η κυβέρνηση ότι είναι υποχρεωτική η μάσκα από παιδιά και εκπαιδευτικούς, όμως, να μην έχει απάντηση για το πώς θα ελεγχθούν τα παιδιά για την πιστή τήρηση των κανόνων. Φανταστείτε τι έχει να γίνει στα διαλείμματα, φανταστείτε τι έχει να γίνει αν προκύψουν κρούσματα σε μια σχολική μονάδα.

Έχει κάνει η κυβέρνηση οτιδήποτε προκειμένου να μην έχουμε αίθουσες με 25 και 30 παιδιά; Ή ο ιός κολλάει με τη συνάθροιση 9 ατόμων αλλά όχι 30;

Και βεβαίως το σημαντικότερο μέτρο, αυτό της τήρησης των αποστάσεων αλλά και της απολύμανσης των χεριών, θα τηρηθεί στα σχολεία;

Έχει κάνει οτιδήποτε η κυβέρνηση προκειμένου εκατοντάδες ή και χιλιάδες παιδιά με χρόνια νοσήματα να μην αντιμετωπίσουν προβλήματα υγείας; Ή να μη γίνουν τα «θύματα» της εκπαιδευτικής ανισότητας που ενδεχομένως θα προκύψει και αυτή τη χρονιά εξαιτίας της πανδημίας και των έκτακτων καταστάσεων;

Έχουν γίνει κινήσεις θωράκισης των νοσοκομείων και στήριξης του υγειονομικού προσωπικού που βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης;

Αυτή είναι η πραγματική συζήτηση που πρέπει να γίνει κι όχι ένας ατέρμονος τσακωμός στο διαδίκτυο για ανούσια πράγματα.

Συζητήσεις μάλιστα που επιτείνουν τη σύγχυση κι ενισχύουν τους πανηλίθιους, συνωμοσιολόγους του κοροναϊού.

Επιτέλους πρέπει να πούμε εφόσον χρειάζεται: Μάσκες παντού, αλλά στα πρόσωπά μας, κι όχι στα μυαλά μας.

Headlines