Τα σπίτια της οργής

Ενα άλλο πράγμα που πάθαμε τους τελευταίους μήνες, είναι ότι παραγνωριστήκαμε με το σπίτι μας. Δεν νομίζω ότι χτίστηκε με τέτοιες προδιαγραφές. Να το κατοικούμε ανελέητα χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να μας πετάξει έξω, να αυτοσυγκεντρωθεί, να ηρεμήσει για λίγο, να ανασυντάξει τις δυνάμεις του ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να μας αντέξει. Περπατάω κι ακούω το πάτωμα κριτς κριτς να δυσφορεί στο κάθε μου βήμα. Μέχρι και τα κάδρα μού έχουν γυρίσει την πλάτη, δεν επιθυμούν άλλα βλέμματα, λένε. Ο φακός του οφθαλμού μου κλείνει για τα μακρινά πλάνα και εθίζεται στα πολύ κοντινά. Βλέπω την σκόνη εν τω γεννάσθαι, εκεί που παλιά δεν έβλεπα τίποτα. Διαισθάνομαι το φύλλο να ξεκολλάει από το φυτό πριν καν ξεκολλήσει, και μ’ ένα πλονζόν το προλαβαίνω στα μισά της διαδρομής, πριν να πέσει στα πλακάκια του μπαλκονιού και πάρει την άγουσα προς το σιφόνι. Σιφόνι! Να μια λέξη που δεν μου είχε χρειαστεί ποτέ μέχρι σήμερα!

Η γνωριμία μου με τα εντόσθια του σπιτιού είναι κανονική περιπέτεια στον εφιάλτη με τα αντικείμενα. Το επόμενο επάγγελμά μου θα είναι σίγουρα δοκιμάστρια καθισμάτων. Τελικά υπήρχαν κι άλλα στο σπίτι εκτός από αυτό το ένα που έχω μπροστά από τον υπολογιστή μου. Ποιος τα αγόρασε όλα αυτά και γιατί, ούτε που θυμάμαι.

Ενα άλλο πράγμα που με δίδαξε αυτή η κλεισούρα είναι πως είμαι βιολογικό ον κι ότι δεν γίνεται να παράγω μόνον ανόργανα απόβλητα, χαρτιά, ξύσματα μολυβιού, τελειωμένα στυλό, μπαταρίες και άδεια μπουκαλάκια από βιταμίνες. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά ναι, είναι η πρώτη φορά που άρχισε να με ενοχλεί η οργανική σκουπιδίλα. Τι γινόταν μέχρι πρότινος; Ετρωγε κανείς μέσα σ’ αυτό το σπίτι, έβαζε κατσαρόλα, ταψί ή μόνον μικροκύματα και καφετιέρα με κάψουλες; Οπου και να ταξιδέψω, σαλόνι, υπνοδωμάτιο, μπαλκόνι, wc, το σπίτι με πληγώνει. Με εγκαλεί για τραύματα που ούτε ξέρω πώς του τα δημιούργησα. Απόρριψη, ψυχρότητα, κακοποίηση, αδιαφορία. Μα εγώ σου κατέβασα από το πατάρι ένα νέο κάδρο, σου βάζω κάθε μέρα λουλούδια, του λέω. Τίποτα αυτό.

Ανοίξαμε δουλειές…