Σχολικές αίθουσες με 17 παιδιά; Λέμε και ανέκδοτα…

«Η  λειτουργία των σχολικών μονάδων θα είναι  με όλους τους μαθητές σε καθημερινή βάση.  Εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι ο μέσος όρος μαθητών ανά τάξη στην Επικράτεια είναι 17 μαθητές».

Η παραπάνω φράση ανήκει στην Νίκη Κεραμέως, υπουργό Παιδείας, και σίγουρα κάτι θα ξέρει παραπάνω από εμάς τους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσια ή ιδιωτικά σχολεία. Προφανώς η κυρία υπουργός που είναι και μητέρα μικρών παιδιών, ή οι σύμβουλοί της, ξέρουν ότι υπάρχουν αίθουσες που φιλοξενούν καθημερινά συγκεκριμένο αριθμό μαθητών.

Για να είναι ο μέσος όρος 17 μαθητές σε κάθε αίθουσα συνάγουμε το συμπέρασμα ότι υπάρχουν αίθουσες που έχουν 10 μαθητές και αίθουσες που έχουν 27 μαθητές ή και περισσότερους. Σίγουρα το υπουργείο Παιδείας κάτι θα γνωρίζει…

Όμως, γιατί τότε οι περισσότεροι γονείς διαμαρτύρονται, και προ κοροναϊού, ότι τα παιδιά τους πηγαίνουν σε αίθουσες μικρές, ακατάλληλες και με 25 παιδιά και πάνω;

Δεν γνωρίζουν οι γονείς τι συμβαίνει καθημερινά στα σχολεία των παιδιών τους;

Και δε μιλάμε μόνο για τα δημόσια σχολεία; Θέλει η κ. Κεραμέως να της αναφέρουμε μεγάλα ιδιωτικά σχολεία, με υψηλότατα δίδακτρα που οι γονείς πληρώνουν με ιδρώτα και αίμα και αυτά λειτουργούν με 25 και 27 παιδιά μέσα σε μικρές αίθουσες;

Και τελικά που είναι αυτές οι σχολικές αίθουσες που έχουν 10 παιδιά και εμείς δεν το γνωρίζουμε; Να στείλουμε εκεί τα παιδιά μας και χωρίς να υπάρχει κοροναϊός.

Διότι μπορεί οι αριθμοί να ευημερούν, αλλά δεν ευημερούν οι μαθητές και η εκπαιδευτική διαδικασία.

Εγινε οτιδήποτε για να «σπάσουν» τα υπεράριθμα τμήματα, να προσληφθούν περισσότεροι εκπαιδευτικοί, να φτιαχτούν περισσότερες αίθουσες που και μετά τον κοροναϊό θα μείνουν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα;

Αλλά να ρωτήσουμε και κάτι άλλο το υπουργείο Παιδείας. Γιατί τα παιδιά σε αίθουσες των 10 ή 15 ατόμων να είναι περισσότερο ασφαλή από τα παιδιά που θα συνεχίσουν να συνωστίζονται σε αίθουσες με 25 και 27 παιδιά;

Και γιατί ο συνωστισμός σε μια εκδήλωση, σε ένα μπαρ, στην παραλία, άνω των 9 ατόμων να είναι επικίνδυνος και να φέρνει πρόστιμα, και τα 25 παιδιά μαζί να μην κινδυνεύουν;

Πρόκειται λοιπόν περί δημιουργικής λογιστικής ο καθορισμός ανώτερων και κατώτερων αριθμών μαθητών ανά αίθουσα. Όπως και ο μέσος όρος, ακόμη κι αν δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτόν και τα παιδιά των ειδικών σχολείων.

Γιατί η ζωή στα σχολεία, η καθημερινότητα είναι διαφορετική από αυτήν που παρουσιάζεται από κάθε υπουργό Παιδείας.

Ας ρωτήσουν τα ίδια τα παιδιά, ας ρωτήσουν τους γονείς αλλά και τους εκπαιδευτικούς. Εν πάση περιπτώσει, ας κάνουν έναν έλεγχο για το πώς λειτουργούν πολλά σχολεία στην Ελλάδα.

Ολοι λέμε «ναι» στην έναρξη της σχολικής χρονιάς, και λέμε και «ναι» να επιστρέψουν τα παιδιά στα σχολεία και να κάνουν μαθήματα δια ζώσης.

Αλλά είναι τουλάχιστον εξοργιστικό να ακούμε νούμερα για τα ελληνικά σχολεία.

Η εκπαίδευση δεν είναι νούμερα, δεν είναι απλοί αριθμοί που ευημερούν σε κάποιο excel κάποιου υπουργείου.

Η Παιδεία χρειάζεται επένδυση. Λεφτά για νέες σχολικές μονάδες, για προσλήψεις μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού, για ενίσχυση των μαθητών που υστερούν για κοινωνικούς ή οικονομικούς λόγους.

Κι ένας λόγος παραπάνω να γίνουν επενδύσεις τώρα που ο κοροναϊός θέτει σε κίνδυνο την εκπαιδευτική διαδικασία.

Πρόσφατα στην Ιταλία η υπουργός Παιδείας, Λουτσία Ατσολίνα, τόνισε ότι: «Θα μειώσουμε τον αριθμό των μαθητών σε κάθε τάξη», αναφέροντας ότι το υπουργείο θα χρησιμοποιήσει 3.000 σχολικά κτίρια που δεν χρησιμοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια και ότι θα γίνουν 50.000 προσλήψεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών και άλλου προσωπικού.

Στη Δανία δεν θα υπάρχουν πάνω από 10 – 12 παιδιά σε κάθε αίθουσα, ομοίως και σε πολλές άλλες χώρες. Στην Ελλάδα γιατί;