Η συγκινητική εξομολόγηση ενός ΑΜΕΑ: Τα εμπόδια τα βάζει το μυαλό μας

Ο Δημήτρης Κουκουνίτσας είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος με εκ γενετής όμως προβλήματα υγείας που τον συμβούλευαν να μην κάνει ποτέ γυμναστική. Μας μίλησε στο in.gr εξηγώντας μας γιατί έκανε ακριβώς το αντίθετο.

Στη ζωή προσπερνάμε εικόνες και γεγονότα. Στρέφουμε αλλού το βλέμμα –θαρρείς από ενοχές- όταν αντικρύζουμε ανθρώπους με προβλήματα κινητικά. Μήπως δεν θέλουμε να ανταποκριθούμε αν μας ζητήσουν κάποια βοήθεια; Μήπως θεωρούμε πως δεν είναι δική μας δουλειά; Θαρρείς και κοιτώντας αλλού θα περάσεις απαρατήρητος από τον συνάνθρωπο σου που έμαθε να ζει με το δικό του πρόβλημα.

Μην ανησυχείς για όλα αυτά. Οι άνθρωποι ΑΜΕΑ νιώθουν φιλικοί προς εσένα. Για την ακρίβεια χαίρονται που είσαι καλά. Βλέπεις, με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, έμαθαν να αγαπάνε κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα που κάνουν και τους φέρνει πιο κοντά στο πρότυπο του υγιούς ανθρώπου. Ο Δημήτρης Κουκουνίτσας ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που έπρεπε να δοκιμαστούν σκληρά ώστε να ανακαλύψουν τις πραγματικές τους δυνατότητες. Να υπερβούν κάθε περιορισμό και να κάνουν το δικό τους άλμα πίστης ώστε να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Με σοβαρό εκ γενετής πρόβλημα αντιμετώπισε και πολλά θέματα από συμμαθητές του στο σχολείο. Άλλοι θα εγκατέλειπαν την ζωή. Εκείνος όμως όχι. Ευτυχώς οι γονείς του τον αντιμετώπιζαν ως ένα φυσιολογικό παιδί.

Ευτυχώς ο ίδιος είχε έντονη δίψα για ζωή και πάθος για την γυμναστική. Παρά τις αντίθετες συμβουλές των γιατρών ο ίδιος αφουγκράστηκε το εσωτερικό του κάλεσμα και από 6 χρονών σήκωνε ένα βαράκι λες και γνώριζε πως αυτό θα ήταν το καλύτερο φάρμακο για την πάθηση του. Το δικό του μήνυμα προς όλους: «Το δικό μου μήνυμα προς όλα τα άτομα που έχουν κάποια μορφή αναπηρίας η οποιαδήποτε άλλο θέμα υγείας είναι καταρχήν να το αποδεχτούν οι ίδιοι και να μην κρύβονται πίσω από αυτό. Να είναι περήφανοι για τις ειδικές ικανότητες που έχουν και με πείσμα υπομονή και θάρρος στο τέλος θα καταφέρουν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα, όπως έκανα και εγώ.» Πέρυσι έλαβε μέρος σε αγώνες bodybuilding εγκαινιάζοντας μάλιστα την κατηγορία ΑΜΕΑ. Λόγω της πάθησης του απαγορεύεται και καφέ να καταναλώσει πόσο μάλλον οτιδήποτε χημικό. Σκληρή δουλειά, επιμονή και θέληση του αρκούν.

Μιλήστε μας για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζετε;

Πάσχω εκ γενετής από δεξιά υπολειμματική πυραμιδική συνδρομή, υπερκινησιες εξωπυραμιδικης αιτιολογίας Αρ. άκρων επί εδάφους νεογνικής εγκεφαλοπάθειας λόγω περιγενετικής βλάβης. Φέρω αναπηρία των αριστερών άκρων. Από πολύ μικρή ηλικία ήμουν στο κέντρο αποκατάστασης ΕΛΕΠΑΠ προσπαθώντας να ελέγξουμε το πρόβλημα. Δεν υπήρχε καθόλου ισορροπία στα πόδια μου πράγμα που συνεχίζεται και ως σήμερα. Το ίδιο συμβαίνει και με το αριστερό μου χέρι. Μια δουλειά που για κάποιον είναι πάρα πολύ εύκολη εγώ θα πρέπει να καταβάλω υπεράνθρωπες προσπάθειες, πχ να βιδώσω μια πρίζα η να καρφώσω κάτι στον τοίχο. Παρόλα αυτά δεν έχω σκύψει το κεφάλι και το παλεύω.

Αισθάνεστε θυμό απέναντι σε εκείνους που έκαναν λάθος κατά τη διάρκεια της γέννησης σας;

Ήμουν μεγάλο μωρό και οι γιατροί πάλευαν να με βγάλουν 20 σχεδόν ώρες φυσιολογικά ενώ θα έπρεπε να είχαν κάνει καισαρική τομή. Με αποτέλεσμα να μην οξυγονωθεί αμέσως ο εγκέφαλος και να δημιουργηθεί το πρόβλημα. Θυμό δε νιώθω γιατί δεν νομίζω ότι είχαν κακή πρόθεση οι γιατροί. Συμβαίνουν και τα λάθη! Είμαι της άποψης ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο στην ζωή.

Πως οι γονείς σας, ενδυνάμωσαν τον τρόπο σκέψης σας και συνέδραμαν ώστε να γίνετε ένας δυνατός σωματικά και ψυχικά άνθρωπος;

Οι γονείς μου και ειδικά ο πατέρας μου δεν μου έδειξε να καταλάβω ούτε για ένα λεπτό ότι διαφέρω από τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Σαν ελαιοχρωματιστής που ήταν με έπαιρνε από μικρή ηλικία και μου έκανε εργοθεραπεία, δηλαδή μου έδινε πινέλο και μπογιά και μου ανέθετε μικρές αποστολές κόψιμο γωνιών, κάγκελα, τρίψιμο με γυαλόχαρτο κουφωμάτων κλπ με σκοπό να νιώθω εγώ χρήσιμος άσχετα αν έκανα πολλαπλάσια ώρα να το βγάλω εις πέρας. Αυτό συνέβαινε με όλες ανεξαιρέτως τις δουλειές. Είχα λοιπόν μικρούς και προοδευτικά μεγαλύτερους ρόλους μέσα στην οικογένεια, είτε χειρωνακτικούς είτε πνευματικούς!!

Ποιες ήταν οι συμβουλές που σας έδιναν οι γιατροί που σας παρακολουθούσαν αναφορικά με το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζατε; Εσείς τις ακολουθήσατε κατά γράμμα;

Οι γιατροί λοιπόν της εποχής εκείνης συμβούλευαν τη μάνα μου να μην κουράζομαι γενικά. Παρέβλεψα να αναφέρω ότι σε ηλικία 6 ετών πήρα τα πρώτα μου βαράκια 2 κιλών και ένα βιβλίο με ασκήσεις bodybuilding. Το πρότυπο μου ήταν τότε ο μεγάλος Arnold Schwarzenegger και ήθελα να του μοιάσω. Έτσι από εκείνη την ηλικία ασχολούμαι με το άθλημα. Στα 16 πήγα να εγγραφώ σε ένα γυμναστήριο της γειτονιάς μου. Όμως όταν με είδε ο γυμναστής λόγω ύψους μου είπε να ξαναπάω όταν γίνω 18 ετών.  Εγώ δεν πτοήθηκα και συνέχισα σπίτι την μελέτη και την γυμναστική αποκτώντας συνεχώς περισσότερες γνώσεις αλλά και διαπιστώνοντας ότι υπάρχει πρόοδος δηλαδή καλυτέρευση της πάθησης μου.  Οι μύες δένανε μαζί και τα νεύρα, οπότε ανταπόκρινονταν καλύτερα στις εντολές του εγκεφάλου με αποκορύφωμα όταν πια μπήκα στα γυμναστήρια και με το πέρας των ετών έβλεπα βελτιώσεις στις κινήσεις μου ενώ οι γιατροί τότε με αποθάρρυναν από αυτή την δραστηριότητα. Με άλλα λόγια έκανα την δική μου θεραπεία έχοντας πάντοτε την ιατρική κατεύθυνση φαρμακευτική αγωγή κλπ.

Το παράδειγμα σας αποτελεί φάρο ελπίδας αναμφίβολα. Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα σε ανθρώπους που έχουν κάποια προβλήματα υγείας είτε και στο στενό τους οικογενειακό περιβάλλον;

Το δικό μου μήνυμα προς όλα τα άτομα που έχουν κάποια μορφή αναπηρίας η οποιαδήποτε άλλο θέμα υγείας είναι καταρχήν να το αποδεχτούν οι ίδιοι και να μην κρύβονται πίσω από αυτό. Να είναι περήφανοι για τις ειδικές ικανότητες που έχουν και με πείσμα υπομονή και θάρρος στο τέλος θα καταφέρουν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα, όπως έκανα και εγώ. Είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίσοι απέναντι στην κοινωνία απλά θα πρέπει εμείς να καταβάλουμε λίγο περισσότερη προσπάθεια για να έχουμε ίδιες ευκαιρίες απασχόλησης, διασκέδασης  και ποιότητας ζωής. Ο ρόλος της οικογένεια των ατόμων αυτών παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της πάθησης τους αλλά πολύ περισσότερο στην ψυχολογία τους. Πρέπει να τους αντιμετωπίσουν ως ισότιμα μέλη.

Θεωρείτε πως η ελληνική πολιτεία πράττει όσα πρέπει ώστε να ενδυναμώνει ανθρώπους που για διάφορους λόγους αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας πάσης φύσεως;

Στην Ελλάδα δυστυχώς είμαστε πολύ πίσω έναντι των άλλων ευρωπαϊκών χωρών όσο αφορά το σεβασμό στους ανθρώπους με ιδιαίτερες ικανότητες και πρέπει να το καλλιεργήσουμε λίγο μέσα μας σαν λαός. Τα τελευταία λίγα χρόνια πάντως βλέπω μια καλυτέρευση. Υπάρχουν κάποια παράπονα για την πολιτεία σε σχέση με μας. Δεν τοποθετούμαι πολιτικά αυτή την στιγμή, γιατί αυτά είναι διαχρονικα προβλήματα πολλών ετών. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Μας δίνει το κράτος ένα μικρό επίδομα προνοιακό η κάποιο άλλο για να βοηθήσει στο πρόβλημα μας. Σωστό αλλά από την άλλη δεν μας αφήνει να εργαστούμε προκειμένου να συμπληρώσουμε το εισόδημα που θα μας επιτρέψει να ζήσουμε με αξιοπρέπεια την οικογένεια μας παρά μόνο σε ειδικά προγράμματα του ΟΑΕΔ πχ κοινωφελή. Γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει το κράτος να σπρώξει το παιδί ΑΜΕΑ στο να δουλέψει ανάλογα με τις ικανότητες του. Αποτελεί διέξοδο και βάλσαμο για την ψυχική του υγεία.

Η πανδημία του κορονοϊού σας φοβίζει;

Ο κορονοϊος δεν με φοβίζει εφόσον είμαι εγώ σαν άτομο σωστός, δηλαδή είμαι ατομικά και κοινωνικά υπεύθυνος. Το μόνο που με φοβίζει γύρω από αυτό το θέμα είναι το πόσο θα αλλάξει τις ζωές μας και των παιδιών μας. Εδώ να αναφέρω πως έχω μια πολύ όμορφη οικογένεια με δύο παιδάκια 6 και 4 χρόνων

Εσείς ως μαθητής είχατε προβλήματα διότι στην εποχή μας η παρενόχληση πιο αδύναμων μαθητών έχει γίνει μάστιγα;  

Από τα πρώτα χρόνια μου στο σχολείο μπήκα στα βαθιά. Ήμουν πολύ κοντούλης αδύνατος και αδύναμος δίνοντας το βήμα στους πιο » μάγκες» να μου κάνουν bulling. Η λέξη αυτή είναι πολύ μεταγενέστερη τότε μεταφραζόταν ως και ξύλο. Ναι, δεχόμουν σωματική και λεκτική βία. Εκείνα τα χρόνια ήταν κάτι το φυσιολογικό η έστω έτσι το αντιμετώπιζαν οι δάσκαλοι, έπρεπε να γίνει κάτι τρομερό ώστε να γίνει μια απλή σύσταση. Σε όλα τα χρόνια της σχολικής μου ζωής βίωνα πολύ έντονα το bulling γιατί έκανα διάφορες σπαστικές κινήσεις απόρια της πάθησης. Αυτό που με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου ήταν όταν άρχισα να γυμνάζομαι. Απέκτησα ψυχική δύναμη και αυτοπεποίθηση.

Έχετε σκεφτεί να λάβετε μέρος στους παραολυμπιακούς αγώνες;

Παραολυμπιάδα μια ιστορία πονεμένη σας γυρνάω πάλι στα χρόνια του σχολείου. εκεί λοιπόν δεν ήμουν τυχερός να πέσω στον κατάλληλο γυμναστή απλά να σκεφτεί και να προτείνει στους γονείς μου να με πάνε στην Παραολυμπιακη επιτροπή ίσως να είχα γράψει μια ιστορία τώρα. Παρόλαυτα γύρω στα 41 πήγα μόνος μου στην Παραολυμπιακη επιτροπή να δοκιμάσω τουλάχιστον. Εκεί ο προπονητής ενθουσιάστηκε αλλά οι απαιτήσεις παρά πολλές πχ ώρες προπόνησης αλλαγή προπονητικής φιλοσοφίας και άλλοι παράγοντες ήταν αδύνατο να το συνεχίσω έπρεπε να δουλέψω για να ζήσει η οικογένεια μου και οι ώρες προπόνησης παρά πολλές και καθημερινες, απαγορευτικό για μένα. Πάντως το προσπάθησα, αυτό είναι το πιο σημαντικό.