Καλαμπούρια

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή επειδή πολλές ανοησίες κάνουν καριέρα.

1. Καμία ελληνική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών δεν αρνήθηκε τον διάλογο με την Τουρκία. Καμία.

Δύο μόλις χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπaρο συμφωνήθηκε το Πρακτικό της Βέρνης (Νοέμβριος 1976) και τον Μάρτιο 1978 ο Καραμανλής συνάντησε τον Ετζεβίτ στο Μοντρέ.

Ολοι οι Πρωθυπουργοί που ακολούθησαν έκαναν κάποιο διάλογο, τον οποίο η Τουρκία διέκοψε το 2016.

Συνεπώς τα καλαμπούρια περί αδιαλλαξίας, αλλού.

2. Καμία ελληνική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών δεν αρνήθηκε την προσφυγή στη Χάγη. Καμία.

Για την ακρίβεια η Ελλάδα προσέφυγε στη Χάγη το 1976. Και το διεθνές δικαστήριο δήλωσε αναρμόδιο επειδή η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία του.

Συνεπώς τα καλαμπούρια περί μαξιμαλισμού, αλλού.

3. Καμία ελληνική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών δεν έχει προκρίνει άλλο πλαίσιο από το διεθνές δίκαιο. Καμία.

Σε αντίθεση με την Τουρκία, η οποία όχι μόνο δεν έχει αναγνωρίσει τη Χάγη, αλλά ούτε έχει αποδεχτεί τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Συνεπώς τα καλαμπούρια ότι η Ελλάδα στραβοκοιτάζει το διεθνές δίκαιο, αλλού.

4. Καμία ελληνική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών δεν έχει προχωρήσει σε μονομερή, προκλητική ή επιθετική ενέργεια κατά της Τουρκίας. Καμία.

Σε αντίθεση με την Τουρκία που μόνο τους τελευταίους μήνες μετράει τον Εβρο, το τουρκολιβυκό σύμφωνο, την επέμβαση στη Συρία και στη Λιβύη, την Αγία Σοφία και τη Μονή της Χώρας, τα ερευνητικά σκάφη και φυσικά μια καθημερινή νταηλίδικη ρητορική.

Συνεπώς τα καλαμπούρια ότι «η Τουρκία δεν είναι επιθετική» (Αλ. Ηρακλείδης, 15/8) αλλού.

5. Φυσικά η Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος οριοθετεί τις διαφορές της με άλλα κράτη όπως έχει κάθε δικαίωμα. Με την Τουρκία συζητάει την υφαλοκρηπίδα και τις θαλάσσιες ζώνες, τελεία.

Ακόμη κι η Μέρκελ θεωρεί ότι αυτές αποτελούν το αντικείμενο ενός ενδεχόμενου ελληνοτουρκικού διαλόγου (δηλώσεις 19/9).

Η άποψη λοιπόν διαφόρων ημετέρων ότι η Ελλάδα πρέπει να συζητήσει την… ατζέντα της Τουρκίας είναι πρωτοφανής.

Μόνο μετά από πόλεμο μπορεί ο νικητής να επιβάλει την ατζέντα του στον ηττημένο.

Κατόπιν των παραπάνω, όσοι μιλούν για «μαξιμαλισμό», «αδιαλλαξία» ή «εθνικισμό» λένε απλώς βαρύγδουπες κι επικίνδυνες ανοησίες.

Αυτοενοχοποιούν θλιβερά μια φιλειρηνική χώρα που δεν διεκδικεί τίποτα περισσότερο από όσα έχει, αλλά αντιστέκεται σε μπουκανιέρηδες και βασιβουζούκους.

Σε όσους λοιπόν παπαγαλίζουν την τουρκική προπαγάνδα θα θυμίσω απλώς όσα έγραφε κάποτε ο Γκαλεάτσο Τσιάνο για τον ιταλικό λαό.

Οτι «μπορεί να συγχωρέσει πολλά λάθη αλλά δεν συγχωρεί να του σπάνε τα @ρχίδι@».

Υπ’ όψιν!..