Πραγματικά, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους στην Ελλάδα. Αλλά και η ουσία έχει χαθεί πίσω από τα επικοινωνιακά παιχνίδια που παίζουν οι πολιτικοί.

Στο τέλος τα θύματα είναι οι πολίτες που αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να αλλάξουν πολλά σε μια χώρα που έχει αναγάγει το ασήμαντο σε σημαντικό. Και που έσονται πρώτοι οι τελευταίοι.

Σε μια χώρα όπου η μετριότητα κυριαρχεί απλά και μόνο γιατί όλα είναι ένα παιχνίδι εντυπώσεων.

Κι εξηγούμαστε:

Γίνεται χαμός με τις ανακοινώσεις για το άνοιγμα των σχολείων. Για τη δημιουργική λογιστική της κυβέρνησης και τους μέσους όρους με τους οποίους μας λέει ότι τα παιδιά μας είναι ασφαλή σε αίθουσες με μόλις 17 μαθητές.

Γίνεται χαμός γιατί ξανά η κυβέρνηση κάνει μια ακόμη επικοινωνιακή γκάφα και ανακοινώνει κυρώσεις στους μαθητές που δεν θα φοράνε μάσκα.

Χωρίς προηγουμένως να έχει διασφαλίσει την ασφαλή επιστροφή σε σχολεία ικανά να αντεπεξέλθουν στις έκτακτες ανάγκες λόγω της πανδημίας.

Κι ενώ συζητάμε για το πώς μπορούν να λυθούν όλα αυτά τα προβλήματα, ενώ η κυβέρνηση πιέζεται από την κοινή γνώμη να δώσει λύσεις, έρχεται ο… Γαβρόγλου.

Μια άθλια ανάρτησή του, που προσβάλλει τις γυναίκες, και η γενικότερη στάση ενός πρώην υπουργού Παιδείας να μη ζητά συγγνώμη για την γκάφα του, καλύπτει την επικαιρότητα.

Ξαφνικά ξεχάσαμε τα προβλήματα που προκύπτουν από το άνοιγμα των σχολείων. Ξεχάσαμε τα επικοινωνιακά και ουσιαστικά φάουλ της κυβέρνησης.

Ξεχάσαμε ακόμη και τις έντονες αντιδράσεις γονιών κι εκπαιδευτικών και τις πιέσεις για πραγματική επένδυση στην Παιδεία.

Και ασχολούμαστε με τον Γαβρόγλου. Αν αυτό δεν είναι παραποίηση της πραγματικότητας τότε τι είναι; Κι αν δεν είναι ένα ακόμη επικοινωνιακό παιχνίδι τότε τι είναι;

Να το ξεκαθαρίσουμε. Ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και πανεπιστημιακός έκανε ένα βλακώδες σχόλιο για την Κεραμέως. Όχι… ακραία σεξιστικό όπως ξεσηκώθηκαν όλες οι φεμινίστριες του καναπέ, αλλά σίγουρα άθλιο και προσβλητικό σχόλιο.

Το καταδικάσαμε, το στηλιτεύουμε, τον έχουν «σκίσει» τον Γαβρόγλου τα social media, αλλά μέχρι εκεί.

Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα; Ή μήπως κοιτάμε για άλλη μια φορά το δέντρο κι όχι το δάσος;

Σανίδα σωτηρίας

Ο Γαβρόγλου προσέφερε σανίδα σωτηρίας στο υπουργείο Παιδείας και το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης είπε με χαρά «ευχαριστώ» στο δώρο του πρώην υπουργού.

Όμως, έτσι δεν αλλάζει η χώρα, δεν καλυτερεύει η Παιδεία, δεν μπαίνουν βάσεις για ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα.

Γιατί το πρόβλημα είναι οι μέσοι όροι. Είναι ότι βάζεις στο ίδιο τσουβάλι τους 2 μαθητές ανά τάξη σε κάποιο νησί της άγονης γραμμής με τους 20 και 25 σε σχολεία της Αττικής και βγάζεις το μέσο όρο που θέλεις.

Δηλαδή βάζεις την περιουσία του Μπιλ Γκέιτς μαζί με αυτή του κακομοίρη που κοιμάται στα παγκάκια κι έχεις τον μέσο όρο της φτώχειας.

Γιατί το πραγματικό πρόβλημα στα σχολεία είναι ότι υπάρχουν χιλιάδες αίθουσες με 25 και 30 παιδιά. Κι αντί να ασχοληθεί το πολιτικό σύστημα με αυτό, παίζει παιχνίδια και σκιαμαχεί χωρίς κανένα νόημα.

Γιατί οι υπεράριθμες αίθουσες δεν είναι πρόβλημα μόνο τώρα με τον κοροναϊό. Είναι μια άκρως αντιπαιδαγωγική κατάσταση που δεν φροντίζει να λύσει κανένα κόμμα εξουσίας. Ούτε η ΝΔ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρώην υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, που ξεσπάθωσε χθες στη Βουλή, χωρίς να κοιτάζει τη δική του θητεία στο υπουργείο.

Γιατί τα πραγματικά προβλήματα είναι τα άθλια δημόσια σχολεία, με τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή.

Γιατί το πρόβλημα είναι οι ανεξέλεγκτοι, ορισμένες φορές, σχολάρχες που μπορούν και καθορίζουν ακόμη και σήμερα την εκπαιδευτική πολιτική.

Γιατί το πραγματικό πρόβλημα της Παιδείας είναι ότι δεν γίνονται προσλήψεις που θα στηρίξουν τα Ολοήμερα σχολεία, την ενισχυτική διδασκαλία, τους παιδικούς σταθμούς, τα σχολεία ειδικής αγωγής.

Ξέρετε ότι ο μέσος όρος (που αρέσει στην κ. Κεραμέως) της ηλικίας των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα είναι 50 και 52 έτη. Δηλαδή οι δάσκαλοι έχουν σχεδόν 50 χρόνια διαφορά με τα παιδιά που καλούνται να εκπαιδεύσουν!

Γιατί το πρόβλημα είναι –και με ευθύνη των εκπαιδευτικών- η έλλειψη αξιολόγησης των δασκάλων των παιδιών μας.

Γιατί το πρόβλημα είναι ότι τα Πανεπιστήμια παραμένουν ένα μπάχαλο, και αποδεικνύουν ότι δεν έφταιγε το πανεπιστημιακό άσυλο για το χάος που επικρατεί, αλλά οι νοοτροπίες.

Γιατί, τώρα με τον κοροναϊό, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι πόσα παγουρίνο θα δώσουμε στα παιδιά (λες και προηγουμένως έπιναν σε γούρνες όλοι μαζί), αλλά ότι δεν προετοιμάσαμε εδώ και χρόνια τα σχολεία μας, δεν τα κάναμε καλύτερα.

Τελικά, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι να παίζουμε το παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων, το «φατούρο», με την εκάστοτε κυβέρνηση να δίνει φάπες στην αντιπολίτευση και τούμπαλιν.

Αν ο Γαβρόγλου γίνει η αφορμή για να καλυφθούν τα προβλήματα της Παιδείας κάτω από το χαλάκι, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Γιατί η επένδυση στην Παιδεία θα μπορούσε να είναι το μεγαλύτερο κέρδος από όλη αυτή την περιπέτεια του κοροναϊού.

Αλλά που να το καταλάβουν οι επαγγελματίες της πολιτικής.

Υ.Γ. Χαιρετίζουμε τις 21 χιλιάδες προσλήψεις στα σχολεία, έστω για ένα χρόνο, έστω και και υπό την πίεση του κοροναϊού.

Headlines