Κλασικές αξίες. Και βέβαια «στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί» όπως διατύπωσε το καλοκαίρι του ’86 ο Γκάρι Λίνεκερ σε μια ατάκα που έχει κερδίσει ήδη τη δική της θέση στο πάνθεον του ποδοσφαίρου. Ναι, αλλά πώς κερδίζουν, φίλτατε; Πώς καταφέρνουν να εξελίσσουν την ικανότητα και το ταλέντο τους; Αυτές είναι μάλλον οι πιο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις έπειτα και από τον τελικό της Κυριακής. Εκεί όπου η Μπάγερν Μονάχου ολοκλήρωσε με τρόπο ιδεατό μια αήττητη πορεία ως την κατάκτηση ενός ακόμη Τσάμπιονς Λιγκ.

Μετά το εκκωφαντικό 8-2 επί της Μπαρτσελόνα, οι Βαυαροί είχαν 190 λεπτά δίχως παθητικό κόντρα σε Λυών και Παρί. Στα δύο ματς το επιμέρους σκορ έφτασε το 4-0. O μέσος όρος κατοχής μπάλας για την ομάδα του Φλικ ήταν της τάξης του 64%, οι τελικές προς την αντίπαλη εστία 31 και ο μέσος όρος σε εύστοχες πάσες άγγιξε τις 570! Κυριαρχία ολοκληρωτική, που σίγουρα θα έκανε περήφανο τον Πεπ Γκουαρντιόλα που θα κοίταζε από κάπου μακριά. Τον καταλανό τεχνικό που δεν πανηγύρισε ο ίδιος μια κατάκτηση Τσάμπιονς Λιγκ στο Μόναχο, αλλά σχημάτισε ένα αγωνιστικό DNA που χρόνια μετά την αποχώρησή του παραμένει αναλλοίωτο.

Η Μπάγερν που είδαμε φέτος ήταν ό,τι πιο κοντινό στο «μοντέλο Μπαρτσελόνα» του Πεπ. Σαρωτική, ειδικά από την εποχή που ο Ρουμενίγκε αποφάσισε το τέλος του Κόβατς. Μια ομάδα που σου έκοβε την ανάσα. Εντεκα ματς, ισάριθμες νίκες από τον Σεπτέμβρη ως τον Αύγουστο. Με ενεργητικό 43 γκολ (!): Πέτυχε 6 μια βραδιά στο Βελιγράδι, 7 στο Λονδίνο κόντρα στην Τότεναμ, έβαλε στα δίχτυα την Τσέλσι στη φάση των «16». Με τον δικό της (νέο) τρόπο. Με την μπάλα στα πόδια. Με τις γραμμές να ανεβαίνουν τόσο ψηλά που να σε πιάνει ίλιγγος. Με υπομονή, με ποσοστά ευστοχίας στην πάσα που θα ζήλευε το «Καμπ Νου». Με ένα σωρό επιλογές που προσέφερε το VFM ρόστερ.

Η Μπάγερν είδε την πρόοδο. Την κατάλαβε. Επένδυσε σε αυτή, επιλέγοντας τον Πεπ το καλοκαίρι του ’13, έπειτα από το ιστορικό «τρεμπλ» του Γιουπ Χάινκες. Δεν έχασε στιγμή. Δεν παρασύρθηκε από την επιτυχία της. Και δικαιώθηκε απόλυτα. Από τον Γκουαρντιόλα και την τριετή συνεργασία τους πήρε πολλά παραπάνω, σε σχέση με εκείνα που… φάνηκαν στην ισοτιμία των τίτλων. Τα έκανε δικά της. Και επί της ουσίας έχτισε μια νέα ποδοσφαιρική εποχή που κάποια στιγμή θα της έδινε το δικαίωμα να φτάσει ξανά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Στο επόμενο «τρεμπλ»… Χρειάστηκε να περιμένει μία επταετία. Αλλά άξιζε τον κόπο.

Την ίδια στιγμή η Παρί που δεν σκέφτηκε ποτέ να πάει από τις σκάλες, αλλά επέλεξε το ασανσέρ ένιωσε να χάνει μια μοναδική ευκαιρία. Ισως αν στο πρώτο ημίχρονο άνοιγε το σκορ. Ισως αν ο Τούχελ έφερνε στο γήπεδο πιο γρήγορα έναν σέντερ φορ έπειτα από το γκολ του Κομάν. Δεν έχει σημασία πια. Το τρόπαιο κατέληξε στην καλύτερη ομάδα της σεζόν. Και η απονομή δικαιοσύνης αργά ή γρήγορα είναι λυτρωτική…

Headlines