Δημοκρατορίες

Στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου που έδωσε προχθές ο εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης, ένας δημοσιογράφος του Russia Today τον ρώτησε γιατί ο Ναβάλνι αντιμετωπίστηκε στη Γερμανία ως αρχηγός κράτους, με λιμουζίνα, σωματοφύλακες κ.λπ. Ο Στέφεν Ζάιμπερτ τον κάρφωσε με το βλέμμα του και του απάντησε: «Συνήθως δεν μεταφέρουμε τους καλεσμένους μας με ασθενοφόρο».

Η δηλητηρίαση του ρώσου ακτιβιστή, και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε, αποτελεί ίσως το χαρακτηριστικότερο δείγμα του χάους που χωρίζει μια δυτική δημοκρατία από «δημοκρατορίες» όπως αυτές που διοικούν ο Πούτιν ή ο Σι. Οταν η προσωπική γιατρός του Ναβάλνι έφτασε από τη Μόσχα στο νοσοκομείο του Ομσκ, της απαγορεύτηκε η είσοδος επειδή δεν είχε άδεια από τη φρουρά. Οταν λίγο αργότερα έφτασε και η σύζυγός του, της είπαν ότι δεν μπορούσε να τον δει επειδή δεν είχε μαζί της το πιστοποιητικό γάμου κι επειδή ο Ναβάλνι (που βρισκόταν σε κώμα) δεν είχε δώσει τη συγκατάθεσή του! Για να δεχθεί ο Πούτιν να τον αφήσει να φύγει, χρειάστηκε να τηλεφωνήσει η Μέρκελ στον πρόεδρο της Φινλανδίας και να ζητήσει τη μεσολάβησή του.

Αυτή η επίδειξη κυνισμού συνεχίστηκε και τις επόμενες ημέρες, ακόμη κι όταν το γερμανικό νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται ο Ναβάλνι ανακοίνωσε ότι βρήκε στο σώμα του μια τοξική ουσία της ίδιας οικογένειας με εκείνες που έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν εναντίον και άλλων ρώσων διαφωνούντων. «Πώς μιλάτε για δηλητηρίαση αφού δεν έχετε βρει την ουσία;» ειρωνεύτηκε στη Μόσχα ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου.

Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Πούτιν βρίσκεται κατ’ ανάγκη πίσω από τη δηλητηρίαση του αντιπάλου του. Μπορεί ακόμη και να αιφνιδιάστηκε, όπως συνέβη με τη δολοφονία του Μπόρις Νεμτσόφ το 2015. Οπως γράφει όμως ο ανταποκριτής του «New Yorker» στη Μόσχα, ο ρώσος πρόεδρος είναι ένοχος ακόμη κι αν δεν είναι, αφού είκοσι χρόνια από τότε που ανέλαβε το τιμόνι ενός προσωποπαγούς αυταρχικού καθεστώτος η δηλητηρίαση προσωπικοτήτων της αντιπολίτευσης αποτελεί μια τρομακτικά φυσιολογική πλευρά της πολιτικής ζωής της χώρας κι εκείνος δεν θέλει, ή δεν μπορεί, να κάνει τίποτα γι’ αυτό.

Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος είναι ο δεύτερος σε δημοτικότητα ξένος ηγέτης στην Ελλάδα. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, το 32% έχει «θετική ή μάλλον θετική» γνώμη γι’ αυτόν, ποσοστό πολύ μικρότερο μεν από τη δημοτικότητα του Μακρόν (76%), μεγαλύτερο όμως από εκείνο της Μέρκελ (24%). Και ο μεν γάλλος πρόεδρος υποστηρίζει την Ελλάδα όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, αυτές τις μέρες μάλιστα έστειλε τρία μαχητικά να κάνουν κοινές ασκήσεις μαζί μας – κι ας τον πικράναμε με τις φρεγάτες. Στον αρχηγό του Κρεμλίνου όμως τι ακριβώς εκτιμά ένας στους τρεις Ελληνες; Την αλληλεγγύη του στην εποχή των Μνημονίων; Τις δηλώσεις του για την Αγία Σοφία; Την ανεξάντλητη εφευρετικότητά του; Ή το καταλυτικό του χιούμορ;