Νωρίς το πρωί της Δευτέρας 10 Αυγούστου – η επόμενη μέρα των μεγάλων καταστροφών σε περιοχές των Δήμων Χαλκίδας και Διρφύων-Μεσσαπίων- ο Λευτέρης Λαχουβάρης, συνιδρυτής της εταιρείας Μανιτάρια Δίρφυς ανέβασε μια ανάρτηση στο facebook.

Η ανάρτηση:

«Ιούλιος 2003 – Αύγουστος 2020.

Έκλεισε εδώ ένας μεγάλος κύκλος!

Ένας κύκλος για την πρώτη στην Ελλάδα ιστορική μονάδα παραγωγής υποστρωμάτων μανιταριών. Της μονάδας που φτιάξαμε με μεράκι και αγάπη προκειμένου να διασώσουμε την καλλιέργεια του μανιταριού πανελλαδικά.

Είμαστε ευγνώμονες για την συγκινητική συμπαράσταση, την έμπρακτη βοήθεια και τη θετική ενέργεια των οικογενειών μας, των φίλων μας, των 45 εργαζομένων μας, των προμηθευτών και πελατών μας, των 80 παραγωγών που τροφοδοτούμε απρόσκοπτα όλα αυτά τα χρόνια καθώς και των συνεργατών μας σε Ελλάδα, Ισραήλ, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία.

Ανοίγουμε ένα νέο κεφάλαιο, επανιδρύουμε την μονάδα μας με περισσότερο πείσμα, θέληση για το καλύτερο, μεγαλύτερη αγάπη και μεράκι για αυτό που είμαστε ταγμένοι να κάνουμε».

Την επομένη της καταστροφής ένα δυνατό μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας στηριγμένο – εκείνες τις δύσκολες ώρες- στη εδραία πεποίθηση ότι η ψυχή της πρωτοποριακής για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγικής επιχείρησης – οι 2 συνιδρυτές γεωπόνοι, ο Λευτέρης Λαχουβάρης και ο Θανάσης Μαστρογιάννης- μπορεί να κάνει θαύματα ακόμη και αν ο μοναδικός σύμμαχος τους είναι «τις δικές τους δυνάμεις». Άλλωστε, γνωρίζουν και από δυσκολίες και από εμπόδια και από ατυχίες. Το 2003 ξεκίνησαν από το μηδέν. Και δεν δείλιασαν ούτε στιγμή…

Στο site τους βρήκα μια ανάρτηση του 2012. Το περιεχόμενο της αποτελεί ένα είδος «οδηγιών προς ναυτιλομένους» – για την ακρίβεια, μια «Υπεύθυνη Ενημέρωση για υποψήφιους επαγγελματίες μανιταροκαλλιεργητές».

Σε αυτή διαβάζω τα εξής: «Οι μονάδες μανιταριών πλευρότους πριν το 2003 ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού . Η ετήσια κατανάλωση έφτανε περίπου τους 500-600 τόνους.

Σήμερα , οι μονάδες μανιταριών ξεπερνάνε τις 40 με ετήσια δυνατότητα παραγωγής άνω των 2500-3000 τόνων (μόνο η δική μας εταιρεία έχει δυνατότητα παραγωγής 1300 τόνων) ενώ η ετήσια κατανάλωση φτάνει περίπου τους 1500- 2000 τόνους. Η αύξηση στην κατανάλωση είναι περίπου 300% και στην παραγωγή είναι της τάξης του 400% !!!

Εντυπωσιακά τα νούμερα εάν δούμε ότι η ευρωπαϊκή τάση ανάπτυξης της μανιταροκαλλιέργειας παρουσιάζει τα τελευταία 20 χρόνια μια άνοδο της τάξης του 5-6% το έτος που εναρμονίζετε απόλυτα με την αύξηση του βιοτικού επιπέδου. Σύμφωνα με τα δεδομένα αυτά θα έπρεπε και η Ελλάδα ακολουθώντας την αύξηση αυτή να παράγει σήμερα (2012-2003= 9χρόνια ) (600 τόνους Χ 9 χρόνια Χ 6% ανά έτος) +600 = 924 τόνους / έτος αντί για 2500 τόνους !!!

Πολύ απλά σας ενημερώνουμε ότι θα ήταν τουλάχιστο άτοπο και υπερβολικό να δημιουργηθούν νέες μονάδες παραγωγής οι οποίες θα έκλειναν πριν καν ξεκινήσουν να λειτουργούν .

Επιπροσθέτως, σε όλη αυτή την αλματώδη εξέλιξη της μανιταροκαλλιέργειας δεν έγινε κανένας προγραμματισμός , δεν χρηματοδοτήθηκε κανένα πρόγραμμα για μείωση κόστους παραγωγής, δεν επιδοτήθηκε κανένα σημείο κόστους της παραγωγής , δεν έγινε καμία προώθηση του προϊόντος όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη προκειμένου να πετύχουν αυτό τον ρυθμό ανάπτυξης του 5-6% .

Το μοναδικό που στην πραγματικότητα έγινε ήταν η ασύστολη και απροβλημάτιστη εκμετάλλευση της όντως πρωτοποριακής αυτής εξάπλωσης του δορυφορικού συστήματος καλλιέργειας προκειμένου να πείσουν για την στροφή σε “νέες πρωτοποριακές καλλιέργειες” εντάσσοντας εκεί και τα μανιτάρια . Λησμόνησαν όμως να πουν ή δεν μπήκαν στον κόπο να δουν ότι το μανιτάρι δεν είναι “νέα” καλλιέργεια αλλά προϊόν βαθιάς επιστημονικής γνώσης και αγώνα δεκαετίες τώρα στην Ελλάδα που κορυφώθηκε ύστερα από έτη απωλειών πόνου και ζημιών πολλών ελλήνων μανιταροπαραγωγών .

Προσοχή: Η καραμέλα των «νέων πρωτοποριακών καλλιεργειών» σε αντικατάσταση των παραδοσιακών καλλιεργειών απλά είναι μια καιροσκοπική και επικίνδυνη λογική που αποπροσανατολίζει την Πραγματικότητα.

Ας αντικαταστήσουμε το καθημερινό μας διαιτολόγιο με μαύρη τρούφα , γκοτζι μπέρι , ιπποφαές και αλόη αντί να καλλιεργήσουμε ρεβίθια , φακές και φασόλια που αυτή την στιγμή τα εισάγουμε».

Προφητική ανάρτηση δίχως άλλο αν και οι 2 γεωπόνοι της Μανιτάρια Δίρφυς ξέφυγαν από τον κανόνα ακόμη και αν χρειάστηκε να πάνε κόντρα στο ρεύμα!

Στη κατεύθυνση αυτή κινήθηκε με συνέπεια και συνέχεια όλα αυτά τα χρόνια η εταιρεία του Λευτέρη Λαχουβάρη και του Θανάση Μαστρογιάννη διεκδικώντας να είναι πρωτοπόρος και καινοτόμος και αυτό με τη δημιουργία νέων προϊόντων που ικανοποιούσαν και την πιο εξειδικευμένη ζήτηση στη χώρα μας, αντικαθιστώντας εισαγωγές. Έτσι, με την πάροδο των ετών ένας από τους βασικούς αντικειμενικούς σκοπούς της εταιρείας έγινε η ανάπτυξη και η διάθεση στην αγορά νέων προϊόντων με σημαντικές διαφοροποιήσεις από τα ήδη παραγόμενα. Στόχος όλης αυτής της προσπάθειας, η ανάδειξη των θρεπτικών και βιοενεργών συστατικών των μανιταριών. Κάτι που είχε να κάνει με την συνεχή έρευνα, το σχεδιασμό νέων παραγωγικών διεργασιών και το γενικότερο εκσυγχρονισμό των γραμμών παραγωγής.

Λίγες μόνον μέρες πριν την καταστροφή μεγάλου μέρους της μονάδας των υποστρωμάτων η εταιρεία είχε «σηκώσει» στο facebook ένα post για μια πολύ σημαντική συνεργασία της στον τομέα της έρευνας. Πιο συγκεκριμένα, η εταιρεία συμμετείχε μαζί με το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο και το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών σε ένα πρόγραμμα (ΕΣΠΑ) που αφορά την αξιοποίηση γεωργικών υποπροϊόντων ως νέων υποστρωμάτων για την ανάπτυξη μανιταριών Pleurotus υψηλής διατροφικής αξίας- Ανάπτυξη και κλινική αξιολόγηση ενός καινοτόμου πολυδύναμου λειτουργικού τροφίμου με αυξημένη περιεκτικότητα σε βιοδραστικές ενώσεις (βιταμίνη D και αντιοξειδωτικά).

Η συνεργασία μιας παραγωγικής επιχείρησης με τα Πανεπιστήμια και τα ερευνητικά τους εργαστήρια είναι δίχως δεύτερη κουβέντα ο πιο ασφαλής δρόμος για την επόμενη μέρα της ελληνικής γεωργίας αν θέλουμε ως χώρα να βρεθούμε στη πρώτη γραμμή με νέα προϊόντα με πιστοποιημένους ισχυρισμούς υγείας, με αποδεδειγμένη υψηλή διατροφική αξία.

Headlines