Η Ευρωπαϊκή Ένωση όμηρος ενός παράφρονος;

«Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνην». Η παροιμιώδης αυτή φράση, που αποδίδεται στον εξέχοντα στιχουργό και χρονογράφο του 18ου αιώνα (1713-1784) Καισάριο Δαπόντε, μέσα στις επτά λέξεις της, συμπυκνώνει την τυχοδιωκτική πορεία προς τον όλεθρο, αλλά και τον εξευτελιστικό θάνατο όλων των «επιφανών» τυράννων (Χίτλερ, Μουσολίνι). Γιατί όχι και του κατά φαντασίαν επίδοξου «κοσμοκράτορα» Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν;

Μολονότι, απομονωμένος από όλες τις μουσουλμανικές  χώρες (εκτός του Εμιράτου του Κατάρ), ο Ερντογάν από την μία οργανώνει θεατρικά υπερθεάματα που παρουσιάζουν τη σημερινή Τουρκία ως συμπλήρωμα και προέκταση του Τιμούρ ή Ταμερλάνου γιατί όχι και του επίσης μογγόλου ηγέτη και στρατηλάτη Τζένκις Χαν και από την άλλη εναλλακτικά παριστάνει το κατακτητικό, αιμοσταγές φόβητρο γιατί όχι και τον παραδόπιστο και πλεονέκτη διαπραγματευτή στο οβάλ γραφείο του Ντόναλντ Τραμπ και στις αίθουσες υποδοχής της γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελας Μέρκελ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 μελών της, στη μέγιστη πλειοψηφία της, μέχρις ασφυξίας υπάκουη στην εκδήλως φιλότουρκη Άνγκελα Μέρκελ, δίνει την εντύπωση, ότι δεν αισθάνεται ντροπή και αισχύνη για την κατ’ εξακολούθηση προκλητική και εξευτελιστική για την Ευρώπη και τον πολιτισμό της, συμπεριφορά της δικτατορικής Τουρκίας του Ερντογάν.

Ενώ η ΕΕ, προανήγγειλε την επιβολή κυρώσεων κατά της ερντογανικής Τουρκίας, για το εκρηκτικό κλίμα πολέμου στην ανατολική Μεσόγειο, εν τούτοις, καλεί την Ελλάδα και την Κύπρο να δεχτούν «διάλογο» με έναν Ερντογάν, ο οποίος κυριολεκτικά διασύρει τους συνομιλητές του, διεκδικώντας τα πάντα ως κλασσικός πλεονέκτης, ή ορθότερα ως πειρατής, κοινώς φαταούλας.

Η φιλοτουρκική εύνοια της Γερμανίας

Η ερμηνεία αυτών των ερντογανικών κρουσμάτων πολιτικής θρασυδειλίας το ορθότερο θα ήταν ν’ ανατεθεί στους επιστήμονες της ψυχιατρικής, υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι οι θεράποντες ιατροί δεν θα φυλακιστούν, όπως άλλωστε χιλιάδες τούρκοι πολίτες, που διαφωνούν με τις ιδιαιτερότητες του κοινοβουλευτικού δικτάτορα της γείτονος Τουρκίας.

Όμως, ανεξάρτητα από την ιλαροτραγική πλευρά του φαινομένου Ρετζέπ-Ταγίπ Ερντογάν τόσο η ΕΕ, όσο και οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ με τη διαρκή ανοχή του αρχιταραξία της ανατολικής Μεσογείου και μάλιστα με την ένταξη του τούρκου κοινοβουλευτικού και αντιευρωπαϊκού δικτάτορα στον κατάλογο των ισότιμων συνομιλητών, δίνουν την εντύπωση ότι απαρνούνται τους κανόνες της δημοκρατικής ευθιξίας, αλλά της πολιτιστικής διάστασης της πολιτικής.

Είναι επομένως όνειδος, για την Ευρώπη της Γαλλικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού, του αντιφασιστικού αγώνα και μίας ΕΕ, υπότίθεται θεματοφύλακα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να συμφύρεται με την Τουρκία του Ερντογάν και να μην έχει ακόμη ανακοινώσει επίσημη οριστική διακοπή των διαδικασιών για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Αλλά και μόνον η βάναυση καταπάτηση όλων των κανόνων σεβασμού, προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα έπρεπε ήδη να είχαν οδηγήσει στην αποβολή της Τουρκίας από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Ένα θολό παρελθόν

Και συνεχίζεται το σημερινό μου σημείωμα με την υπογράμμιση της ανάγκης, για το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών της πατρίδας μας με την ακολουθούμενη έναντι της Ελλάδας πολιτική συμπεριφορά της γερμανικής Καγκελαρίας. Και όταν μιλάμε για συμπεριφορά εννοούμε την αυθαίρετη ταύτιση της πατρίδας μας με τον… ισότιμο (κατά την κυρία Μέρκελ) Τούρκο συνομιλητή Ερντογάν και τους υποτακτικούς του δορυφόρους.

Ξεπερνά τα όρια της μεγίστης ανοησίας το να θεωρεί το Βερολίνο ισότιμο συνομιλητή και μάλιστα υποψήφιο Ευρωπαίο τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν όταν:

·         Στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής 1940-1944 και όταν η Τουρκία καλυπτόταν με την πρόφαση της ουδετερότητας, η Ελλάδα, ένα χρόνο ενωρίτερα είχε γράψει με υποδεκαπλάσια στρατιωτική δύναμη το έπος του ’40-41 με αμέτρητους νεκρούς και ανάπηρους πολέμου της Εθνικής Αντίστασης.

·         Στο δεύτερο αντιφασιστικό έπος 1941-1944 πέθαναν από πείνα 300.000 Έλληνες, εκτελέστηκαν χιλιάδες πατριώτες και οδηγήθηκαν εκατοντάδες στα κολαστήρια των γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.

·         Παρέμειναν από τους βομβαρδισμούς ένα εκατομμύριο έλληνες άστεγοι.

·         Στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο Άρτας, στην Κάντανο της Κρήτης και δεκάδες άλλα χωριά και κωμοπόλεις σφαγιάστηκαν από τους ναζί χιλιάδες άτομα και των δύο φύλων και όλων των ηλικιών.

·         Καταστράφηκε ο ελληνικός πολεμικός και εμπορικός στόλος.

·         Πυρπολήθηκαν ή ισοπεδώθηκαν 1750 χωριά και κωμοπόλεις, 710 σχολεία και 807 εκκλησίες.

·         Εκτελέστηκαν δεκάδες χιλιάδες άνδρες.

·         Δεσμεύτηκαν όλα τα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδος σε χρυσό και κλάπηκαν αμέτρητες αρχαιότητες.

Τα παραπάνω στοιχεία συνελέγησαν δειγματοληπτικά. Υπάρχουν ολόκληροι φάκελοι με τις σφαγές και τις καταστροφές.

Το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων και της αποκατάστασης των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας παραμένει πάντα ανοικτό, διότι οι σφαγές και οι υλικές καταστροφές συνιστούν απαράγραπτα εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας.

Αιωρείται λοιπόν το αμείλικτο ερώτημα: Γιατί η κυρία Μέρκελ ως προεδρεύουσα στην ΕΕ, περιφρονεί ένα υποδειγματικά αλληλέγγυο κράτος-μέλος της ΕΕ, όπως η Ελλάδα και υποθάλπει ένα δεδηλωμένο εχθρό όχι μόνον της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Και γιατί ο Ερντογάν θεωρεί χρέος της κυρίας Μέρκελ να τον υποστηρίζει σε όλες τις επεκτατικές και πειρατικές του αθλιότητες;

Μήπως διότι ο Ερντογάν παρουσιάζει την φιλοναζιστική στάση της πατρίδας του στην περίοδο 1941-1944 ως… εξαργυρώσιμη επιταγή;