Cheerleading στα ελληνικά σχολεία ή ακραίος σεξισμός από το παράθυρο;

Εν μέσω πανδημίας, αγωνίας για το πότε θα ανοίξουν τα σχολεία, τουρκικών προκλήσεων και μιας οικονομίας που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, έπεσε και το… σοβαρό θέμα για να έρθουμε σε ισορροπία.

Ερχεται το cheerleading στα σχολεία μάθαμε γιατί όπως λέει κι ο λαός: «Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι».

Και για όσους δεν κατάλαβαν τι είναι το cheerleading… ελληνιστί είναι οι τσιρλίντερς που βλέπουμε σε αγώνες μπάσκετ να χορεύουν στα διαλείμματα.

Είναι οι μαζορέτες που βλέπουμε σε αμερικανικές ταινίες να κάνουν ακροβατικά και να χορεύουν προς… τέρψιν του ανδρικού πληθυσμού.

Ετσι, λοιπόν, μια «αμερικανιά» μας έρχεται για να συμπληρωθεί η ελληνική εκπαίδευση που τόσα λίγα προβλήματα έχει ώστε να ασχολείται με τις μαζορέτες.

Βεβαίως, υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι δεν είναι κακό το cheerleading να εισαχθεί στα σχολεία. Αλλωστε θεωρείται άθλημα από τη ΔΟΕ, πάει και Ολυμπιακούς Αγώνες, γίνονται πρωταθλήματα και συμμετέχουν χιλιάδες κορίτσια.

Θα είναι, όμως, έτσι; Θα πρόκειται για ένα αγώνισμα, ένα άθλημα το οποίο προσφέρει ευεξία στους συμμετέχοντες; Που προσφέρει τη δυνατότητα να αναπτύξουν γυμναστικές δεξιότητες, να κάνουν όμορφα ακροβατικά και να εκπλήξουν με την ευλυγισία τους τα κορίτσια που θα συμμετέχουν;

Απ’ ότι βλέπουμε στα αμερικανικά σχολεία και κολέγια ή στους αγώνες μπάσκετ καμιά σχέση δεν έχει όλο αυτό το σόου με άθλημα, με γυμναστικές επιδείξεις.

Θα έλεγε κανείς, χωρίς δόση υπερβολής, ότι πρόκειται για ένα ακραίο σεξιστικό σόου στο οποίο η γυναίκα –και στην συγκεκριμένη περίπτωση μικρά κορίτσια- παρουσιάζεται ως «αντικείμενο του πόθου». Κορίτσια όμορφα κάνουν ακροβατικά, επιλέγονται (κυρίως στους αγώνες) χορεύτριες κατά κύριο λόγο να… εμψυχώσουν τους άνδρες αθλητές και τους άνδρες θεατές.

Σε τι διαφέρει άραγε ο τρόπος που γίνεται τις περισσότερες φορές το  cheerleading με ένα «παζάρι γυναικών» που τα βλέμματα των ανδρών πέφτουν αδηφάγα πάνω τους;

Και γιατί δηλαδή να επιλέγεται ένα γυναικείο θέαμα που καμιά σχέση δεν έχει με γυμναστική αλλά περισσότερο με χορό σε νυχτερινό κέντρο ή σε μπιτς μπαρ της Μυκόνου, δήθεν για να καταλαγιάσουν τα… οπαδικά πάθη;

Αυτό και μόνο είναι σεξιστικό. Εν έτει 2020 η γυναίκα να χρησιμοποιείται ως «αντικείμενο», ως «θέαμα» για να μένουν ήρεμοι οι άνδρες – οπαδοί.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, όπως τουλάχιστον ισχύει στην Αμερική, την «βασίλισσα» του cheerleading. Θα γίνει το ίδιο και στην Ελλάδα; Ποιος ξέρει; Αλλά είναι σίγουρα ένα θέμα που προξένησε εντύπωση και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις.

Όταν κόβονται ώρες από την Κοινωνιολογία ή τα Καλλιτεχνικά για να χωρέσουν οι μαζορέτες τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα.

Επίσης, που μπορεί να χρησιμεύσει στην Ελλάδα το cheerleading, ακόμη και στην αθώα του διάσταση; Υπάρχουν σχολικά πρωταθλήματα και κολεγιακοί αγώνες με χιλιάδες θεατές ώστε να υπάρχουν και μαζορέτες;

Εδώ με το ζόρι λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα και αγωνιούμε κάθε χρόνο αν θα έρθουν στην ώρα τους τα βιβλία και οι καθηγητές και μας χρειαζόταν και το μάθημα για τις μαζορέτες;

Στην Ελλάδα τίποτε δεν αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα. Θα μπορούσε το cheerleading να είναι όντως ένα άθλημα, αθλητικές επιδείξεις που συνδυάζουν χορό με ακροβατικά.

Πιστεύει έστω κι ένας Έλληνας ότι δεν θα ευτελιστεί όλη η διαδικασία και δεν θα γίνει ένα «θέαμα» όπου θα πουλιέται «σάρκα» προς τέρψιν του αντρικού πληθυσμού;

Σκεφτείτε δε και τα φαινόμενα μπούλινγκ και τις διακρίσεις μεταξύ των κοριτσιών. Η «χοντρούλα», η «κοντή», η «ασχημούλα» που δεν έχει καμιά θέση σε ένα θέαμα.

Όχι, το cheerleading δεν είναι του… διαβόλου. Ισως να ήταν και μια πολύ ενδιαφέρουσα ενασχόληση αγοριών και κοριτσιών στα σχολεία (κι όχι μόνο) αν παρέμενε η ουσία του. Δηλαδή ένας συνδυασμός ρυθμικής γυμναστικής και ακροβατικών, ένας αθλητικός χορός.

Όταν όμως η γυναίκα χρησιμοποιείται ως «ανδρικό αξεσουάρ εκτόνωσης».

Όταν διαμορφώνει ή ενισχύει σεξιστικά πρότυπα περί των κοριτσιών που πρέπει να είναι «όμορφες», bimbo, sexy με «καυτά» σορτσάκια και φουστίτσες προκειμένου να αρέσουν.

Όταν οι cheerleaders είναι απλό, διακοσμητικό στοιχείο των αγώνων κι ένα… ευχάριστο διάλειμμα για τους θεατές, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Αν, λοιπόν, ο σκοπός της κυβέρνησης και της Ομοσπονδίας Τσίρλιντινγκ – Αθλητικού Ομαδικού Χορού είναι να γνωρίσει στους Ελληνες τον αθλητικό χορό, τότε καλοδεχούμενη η απόφαση.

Αν, όμως, διαμορφωθεί μια εικόνα σαν κι αυτήν που βλέπουμε κατά κόρον στις ΗΠΑ τότε υπάρχει πρόβλημα.

Η θέση της γυναίκας στον κόσμο έχει κατακτηθεί εδώ και πολλά χρόνια. Χρειάζονται πολλά περισσότερα να γίνουν για να πέσουν και τα τελευταία κάστρα σεξισμού και να εξαφανιστούν τα πιο άθλια στερεότυπα που επιβιώνουν κυρίως σε κλειστές κοινωνίες και αμόρφωτους πολιτισμούς.

Ας μη γίνει, λοιπόν, και το cheerleading ένα ακόμη μέσο για την ενίσχυση των διακρίσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών.