Πολλά λέγονται και γράφονται για την επόμενη μέρα της ελληνικής οικονομίας εν μέσω της νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης λόγω και του κοροναϊού. Η συγκεκριμένη περίοδος αποτελεί ευκαιρία για αναστοχασμό και ειλικρινή συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει ώστε να μην ξανακυλήσει η χώρα σε περιόδους που θα μας θυμίζουν τις ημέρες των μνημονίων.

Από την προσφυγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης το 2010 η χώρα πέρασε πολλές φάσεις, αλλά η ιστορία δεν έγινε μάθημα στο πολιτικό σύστημα.

Κατά τη συζήτηση του προυπολογισμού του 2012, ο τότε Πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος είπε ότι «βρισκόμαστε όχι υπό την επιτήρηση της τρόικας, αλλά υπό την επιτήρηση της ιστορίας».

Μπορεί η τρόικα να μην υπάρχει με τον τρόπο που κινήθηκε επί μια δεκαετία με τους συνεχείς ελέγχους, αλλά η επιτήρηση της ιστορίας είναι παρούσα. Και αυτό ειδικά για μια χώρα σαν την Ελλάδα που κατά τον Ανδρέα Ανδρεάδη, η ιστορία της είναι ιστορία δανείων.

Σε αυτή την ταραγμένη δεκαετία έγιναν πολλά, αλλά χρειάζονται και πολλά περισσότερα και κυρίως το πολιτικό προσωπικό πρέπει να περάσει από τις διακηρύξεις στις πράξεις και να διαμορφωθεί ένα συγκεκριμένο επιχειρησιακό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με στόχο να μην είναι μελλοντικά δέσμια υψηλών δανειοδοτήσεων.

Ο μόνος τρόπος για να φύγει η χώρα μια για πάντα από τις μνημονιακές συμπληγάδες, είναι η διατηρήσιμη, σταθερή και υγιής ανάπτυξη που θα βασίζεται σε ένα διαφορετικό μοντέλο από αυτό που υπήρξε στο παρελθόν.

Παράλληλα πρέπει να υπάρξουν ουσιαστικές  μεταρρυθμίσεις -όρος φορτισμένος με αρνητισμό- που θα ενισχύουν τις προοπτικές ανάπτυξης και δεν θα τροφοδοτούν φαινόμενα απορρύθμισης της αγοράς εργασίας.

Μια αναπτυξιακή μόχλευση θα ήταν προς το συμφέρον της χώρας, καθώς μπορεί να έγιναν μεταρρυθμίσεις, αλλά υπήρξαν και άλλες που δεν εφαρμόστηκαν καθόλου και άλλες αγνοήθηκαν, ενώ αρκετές εξ αυτών δεν ήταν γνήσιες.

Υπάρχει ανάγκη αναμόρφωσης του ευρύτερου διοικητικού μηχανισμού, της δημόσιας διοίκησης, η διαμόρφωση ευνοϊκού καθεστώτος για την επιχειρηματικότητα με σεβασμό σε κεκτημένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η φιλική προσέγγιση των επενδυτικών σχεδίων, η κατάργηση των πολυποίκιλων εμποδίων (γραφειοκρατία, καθυστερήσεις, κλπ.).

Το στοίχημα είναι να ανακτηθεί η απολεσθείσα ανταγωνιστικότητα μέσα από την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας ώστε να μπορούν να σταθούν η οικονομία και η κοινωνία στα πόδια τους χωρίς να χρειαστεί να επιστρέψει η Ελλάδα σε μνημόνια.

Μπορεί το σχέδιο Πισσαρίδη που δεν κομίζει κάτι το φρέσκο σε πολύ μεγάλο βαθμό και από το οποίο αναδύεται άρωμα νεοφιλελευθερισμού να δώσει απαντήσεις;

Νομίζω πως όχι και γι’ αυτό χρειάζεται μια ευρύτερη δημόσια ανοικτή συζήτηση για το τι πραγματικά έχει ανάγκη η Ελλάδα.

Πρέπει μέσα από συναινέσεις και συνθέσεις να υπάρξει πραγματικά ένα εθνικό –όχι κομματικό ή παραταξιακό- σχέδιο για την ανάταξη της χώρας.

Η ιστορία δείχνει το δρόμο αρκεί να αποκωδικοποιούνται σωστά τα μηνύματά της.

Headlines