Τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους προσέξαμε ή τους αφήνουμε να πεθάνουν αβοήθητοι;

Από μετά Χριστόν προφήτες έχουμε γεμίσει εδώ στην Ελλάδα. Και από «ειδικούς» κάθε λογής επίσης. Ως εκ τούτου, δεν θα πρέπει να κάνουμε τους προφήτες για τα όσα συμβαίνουν στα ελληνικά γηροκομεία με τον κοροναίό.

Αλλά και στις δομές φιλοξενίας μεταναστών ή όπου υπάρχει συνωστισμός ανθρώπων.

Ωστόσο, τον περασμένο Μάιο, κι ενώ το πρώτο κύμα πανδημίας δεν είχε περάσει έγραψα το εξής:

«Η παγκόσμια τραγωδία με τους χιλιάδες ηλικιωμένους νεκρούς είναι κάτι που δεν πρέπει να συμβεί και στην Ελλάδα. Τα όσα έγιναν στις δύο κλινικές, στις δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών και στους καταυλισμούς των Ρομά πρέπει να προβληματίσουν την task force. \Το «καυτό» καλοκαίρι που ακολουθεί και η περίοδος ύφεσης της πανδημίας είναι ένα χρονικό διάστημα για να γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις και να χαραχθεί ένα συντονισμένο σχέδιο. Πρέπει π.χ. να βρεθούν περισσότεροι, καλύτεροι και πιο στελεχωμένοι και κατάλληλα προετοιμασμένοι χώροι φιλοξενίας ηλικιωμένων ώστε να αραιώσουν τα γηροκομεία.

Επίσης, η αποσυμφόρηση των δομών φιλοξενίας μεταναστών και οι καλύτερες συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης απασχολούν την κυβέρνηση».

Προφήτης δεν ήμουν, όμως, ήταν φανερό ότι εκεί θα έπρεπε να σταθεί περισσότερο η πολιτεία και να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να μην θρηνήσουμε θύματα.

Ηλικιωμένους ανθρώπους, τους γονείς μας, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Απόμαχοι της ζωής που βρέθηκαν, καλώς ή κακώς σε κάποιο γηροκομείο και αντιμετωπίζουν την πανδημία με τρόμο.

Μέσα σε λίγες ημέρες έχουμε 20 νεκρούς σε ένα μόνο γηροκομείο, αυτό στο Ασβεστοχώρι. Και παράλληλα, έχουμε έκτακτα μέτρα σε άλλο στο Μοσχάτο ενώ συναγερμός έχει σημάνει και σε άλλες δομές φιλοξενίας.

Τι έκανε άραγε η κυβέρνηση όλους αυτούς τους μήνες της ύφεσης; Ελαβε άραγε όλα εκείνα τα μέτρα που θα απέτρεπαν το εφιαλτικό σενάριο των πολλών νεκρών; Ή μήπως οι ηλικιωμένοι δεν χρήζουν της απαραίτητης προσοχής;

Γίνεται πολύς λόγος για τους «ανόητους» νέους που τρέχουν στα πάρτι και κολλάνε κοροναϊό.

Γίνεται πολύ κουβέντα για το πώς και πότε θα ανοίξουν τα σχολεία. Εχουμε φάει ατέλειωτες ώρες συζητήσεων για τα νησιά, για τους τουρίστες και για τους εκδρομείς που επιστρέφουν στις πόλεις μεταφέροντας τον ιό.

Για τα γηροκομεία τι συζητάμε; Τι ακριβώς έγινε κι έχουμε 20 νεκρούς σε μία και μόνο μονάδα; Και τι θα συμβεί αν τις επόμενες εβδομάδες μετράμε άλλους 50, 100 ή 200 νεκρούς που βρέθηκαν σε κάποιο γηροκομείο ή σε δομή φιλοξενίας;

Ποιος θα λογοδοτήσει για το έγκλημα; Ποιος θα απολογηθεί για το γεγονός ότι οι γονείς μας πεθαίνουν γιατί δεν πάρθηκαν τα μέτρα που έπρεπε;

Γιατί ασχοληθήκαμε με τους νέους, οι οποίοι δύσκολα κολλάνε τον κοροναϊό κι εγκαταλείψαμε τους ηλικιωμένους στη μοίρα τους;

Θα πει κανείς: «Μα οι απερίσκεπτοι νέοι, πηγαίνουν στα νησιά και στα πάρτι και μεταδίδουν μετά τον ιό».

Θα μπορούσε να είναι έτσι, αλλά ποιος είπε ότι στο Ασβεστοχώρι πέθαναν 20 συνάνθρωποί μας επειδή ήρθαν σε επαφή με νέους;

Μέτρα και φέρετρα

Το θέμα είναι απλό: Υπήρχε χρόνος να ληφθούν μέτρα για όλες τις δομές φιλοξενίας αλλά δεν έγινε τίποτε και τώρα μετράμε φέρετρα.

Και θα μετράμε τραγωδίες από τη στιγμή που αποφάσισαν κάποιοι να παίξουν επικοινωνιακά παιχνίδια.

Αραγε δόθηκαν χρήματα για νέες δομές φιλοξενίας ηλικιωμένων;

Δόθηκαν λεφτά για να γίνουν καλύτερα τα υπάρχοντα γηροκομεία ή τα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών;

Δημιουργήθηκαν περισσότερες μονάδες ώστε να μην συνωστίζονται οι ηλικιωμένοι και να μειωθεί ο κίνδυνος μετάδοσης;.

Εν τέλει υπήρξε σχέδιο θωράκισής τους ή απλά περιμέναμε το μοιραίο; Ή απλά περιμένουμε εκατόμβες στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού;

Ή απλά ο κοροναϊός δεν είναι και τόσο… αταξικός όπως λέγαμε στην αρχή, αλλά πλήττει περισσότερο εκείνους τους πολίτες που περιμένουν την αρωγή της πολιτείας γιατί δεν μπορούν από μόνοι τους να θωρακιστούν;

Οι πολίτες δεν είναι νούμερα. Και δεν τους ξεχωρίζουμε σε νέους ή γέρους όταν πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια πανδημία. Αξίζουν όλοι της προσοχής μας, ίσως περισσότερο μάλιστα όσοι είναι ευάλωτοι.

Οι ηλικιωμένοι, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, οι φτωχοί, οι άνθρωποι που ζουν στους δρόμους, οι σκληρά εργαζόμενοι με ελλιπή μέτρα ασφαλείας και υγιεινής.

Και θα είμασταν περήφανοι ως πολίτες αν δεν υπήρχε ούτε ένα νεκρός παππούς ή γιαγιά επειδή κόλλησε κοροναϊό εξαιτίας της αμέλειας της Πολιτείας.