Ο συλλογισμός είναι οργανωμένος, τα γραφήματα πολύχρωμα και το συμπέρασμα, αν και λίγο πολύπλοκο, ακούγεται πάντως πειστικό: «Η μετατροπή μιας τάξης 25 μαθητών σε τάξη 15 μαθητών εξαλείφει μόλις το 4% των ανά 2 αποστάσεων την ώρα του μαθήματος, ενώ διπλασιάζει τον χρόνο έκθεσης των εκπαιδευτικών». Αν η φράση αυτή είχε διατυπωθεί από τα χείλη του Σωτήρη Τσιόδρα, ως η όχι κατ’ ανάγκη ομόφωνη ετυμηγορία της επιτροπής λοιμωξιολόγων, η συζήτηση θα είχε τελειώσει κάπου εδώ: η μείωση του αριθμού των μαθητών στην τάξη είναι περιττή.

Το κακό είναι ότι ο Γκίκας Μαγιορκίνης δεν διαθέτει (ακόμη) το κύρος του εθνικού μας καθηγητή. Ούτε, πώς να το πούμε τώρα, τη γοητευτική πραότητά του, να λέει «τα παιδάκια» και να λιώνει. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι η άποψή του δεν τυγχάνει οικουμενικής αποδοχής. Πολλοί γιατροί διαφωνούν με την άποψή του πως δεν έχει μεγάλη σημασία πόσοι μαθητές είναι σε μια τάξη. Ο καθηγητής Μανώλης Δερμιτζάκης, για παράδειγμα, επισημαίνει πως τόσο στην είσοδο, την έξοδο και το διάλειμμα όσο και στην περίπτωση παρουσίας ασυμπτωματικών στην τάξη το 25, πώς να το κάνουμε, είναι πολύ βαρύτερο από το 15.

Αλλά και ο υπουργός Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης, μιλώντας στα «ΝΕΑ», είπε πως οι λόγοι που δεν μπορεί να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών, να φτάσει ας πούμε εκείνο το μαγικό 17 στο οποίο είχε αναφερθεί η υπουργός Παιδείας, είναι δημοσιονομικοί, όχι επιστημονικοί. «Ολοι θα επιθυμούσαμε λίγους μαθητές σε μεγάλες αίθουσες», τόνισε. Ολοι;

Αντίθετα βέβαια με τους πολιτικούς, οι επιστήμονες δεν έχουν το άγχος της βεβαιότητας. Ούτε αισθάνονται την υποχρέωση να είναι κατηγορηματικοί σε ό,τι λένε. Την αλήθεια αναζητούν, όχι ψήφους. Κάνουν έρευνες και πειράματα, λαμβάνουν μέρος σε συνέδρια, συγκεντρώνουν στοιχεία, μαθαίνουν ο ένας από τον άλλο και, φυσικά, καμιά φορά συγκρούονται κιόλας μεταξύ τους. Η μονολιθικότητα είναι εχθρός της επιστήμης. Ο πλουραλισμός, πάλι, είναι εχθρός της αποτελεσματικότητας. Φανταστείτε την ώρα που ο ΠΟΥ ρίχνει το σύνθημα «μάσκες παντού», να αρχίσει να βγαίνει το κάθε μέλος της επιτροπής λοιμωξιολόγων και να εκθέτει τη δική του άποψη. Με γραφήματα ή χωρίς.

Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν θέσφατα. Στη Σουηδία – ξανά! – οι επιστήμονες δεν πιστεύουν ότι η μάσκα μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι. Εκεί όμως δεν ευδοκιμεί η συνωμοσιολογία και ο πληθυσμός έχει γενικά εμπιστοσύνη στις Αρχές. Οι πιο θερμόαιμες και πιο δύσπιστες κοινωνίες όπως η ελληνική, αντιθέτως, έχουν ανάγκη από έναν μπούσουλα, έναν οδικό χάρτη, ένα αυστηρό πρωτόκολλο που πρέπει να ακολουθείται, με την επιβολή ποινών για τους παραβάτες. Δεν είναι θέμα τόσο ωριμότητας όσο νοοτροπίας.

Ισως λοιπόν να είναι καλύτερα η επόμενη ενδοεπιστημονική διαφωνία να παραμείνει στο εσωτερικό της επιστημονικής κοινότητας. Αντίθετα με τον Τσιόδρα, που το ζωογόνο χαμόγελό του μας έχει λείψει.

Headlines