Παύση

Και τώρα που ξεσπάσαμε, που εκτονωθήκαμε, που κουνήσαμε το δάκτυλο, που ειρωνευτήκαμε τις 625 μονάδες ή κουνήσαμε το κεφάλι με νόημα, που θυμηθήκαμε τα δικά μας χρόνια όταν όλα ήταν αξιοκρατικά και αναλύσαμε τι θα κάναμε αν γινόμασταν για μία μέρα, μία μόνο μέρα, υπουργοί, ας κάνουμε μια παύση κι ας δούμε λίγο την πλευρά των παιδιών.

Δεν μπορεί, όλοι θα ξέρουμε ή θα έχουμε ακούσει για κάποιον από αυτούς που έγραψαν κάτω από τη βάση, ίσως και πολύ κάτω από τη βάση, κι όμως μπήκαν κάπου. Και είναι βέβαιο ότι αν είναι γνωστός μας, ανακουφιστήκαμε. Επειδή είμαστε κατά βάθος υποκριτές; Επειδή έχουμε αυτή την κλασική αντίληψη ότι το παιδί πρέπει να πάρει κάποιο χαρτί και μετά να αράξει στο Δημόσιο; Ισως. Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος λόγος. Οτι αυτό το παιδί μπορεί να είναι φιλότιμο, να διάβασε πολύ, να ενδιαφέρεται να σπουδάσει, ενδεχομένως να ήταν η δεύτερη φορά που έδωσε επειδή την πρώτη δεν τα κατάφερε, αλλά και πάλι όταν κλήθηκε να αποδείξει σε διάστημα λίγων ημερών τι ξέρει δεν στάθηκε στο ύψος του, επειδή κάποια θέματα ήταν σαδιστικά δύσκολα, επειδή αγχώθηκε ή επειδή η ψυχολογία του δεν ήταν καλή. Θα το σταυρώσουμε;

Δεν υποστηρίζω φυσικά ότι πρέπει όλα τα παιδιά να μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο. Ούτε πείθομαι όμως ότι για όλα φταίει η κατάργηση της βάσης του 10 – ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Εχω την αίσθηση, χωρίς να είμαι ειδικός, ότι το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο. Και είμαι οπαδός της συνεχούς αξιολόγησης. Οπως πιστεύω δηλαδή ότι πρέπει να αξιολογούμαστε όλοι στη δουλειά μας μέχρι να βγούμε στη σύνταξη (εγώ προσωπικά αξιολογούμαι καθημερινά από τον διευθυντή μου, από τους συναδέλφους μου κι από τους αναγνώστες), το ίδιο θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται και με τα παιδιά.

Αντί δηλαδή να παίζεται το μέλλον ενός παιδιού σε μια εβδομάδα, να ξεκινά η διαδικασία της αξιολόγησης από την Α’ Λυκείου και να συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της φοίτησής του, παράλληλα με μια πραγματική διαδικασία επαγγελματικού προσανατολισμού. Από ποιον; Καλή ερώτηση. Το επίπεδο των εκπαιδευτικών αποτελεί μεγάλο πρόβλημα – αλλά δεν θα το λύσουν τα παιδιά. Ο καθηγητής Γλωσσολογίας και πρώην υπουργός Παιδείας Γιώργος Μπαμπινιώτης σημείωνε προχθές στα «ΝΕΑ» ότι οι προτάσεις στον Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία έχουν διατυπωθεί από το 2009! Και υποστήριζε ότι όπως γίνεται στις περισσότερες χώρες, το κύριο κριτήριο εισαγωγής στα Πανεπιστήμια πρέπει να είναι η επίδοση στο Λύκειο.

Γιατί δεν προχωρούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις; Επειδή τα κόμματα εναλλάσσονται, τα συστήματα αλλάζουν, οι υπουργοί αλληλοακυρώνονται, και το μόνο που μένει ίδιο είναι η παντοδυναμία των φροντιστηρίων (η Γ’ Λυκείου έχει ουσιαστικά καταργηθεί), η τρομοκρατία των εισαγωγικών τάξεων και τα πρωτοσέλιδα την επομένη της ανακοίνωσης των βάσεων. Αλλά μετά φταίνε τα παιδιά.