Υπάρχει μια πτυχή της κρίσης του κοροναϊού και των επιπτώσεων στην κοινωνία που δεν έχει αναλυθεί ενδελεχώς.

Κι αυτό παρά το γεγονός ότι είναι μέρος της ζωής μας, της έκφρασης του καθενός και της καθεμιάς, της ανάγκης για να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα.

Η μουσική και το τραγούδι, η ανάταση της ψυχής, η ενδοσκόπηση, το ξεφάντωμα, ο διονυσιασμός που μπορεί να ζήσει κάποιος ακούγοντας.

Ο κοροναϊός κατέστρεψε τη μαγεία, κι αυτό το βλέπουμε περισσότερο από ποτέ στις φθινοπωρινές συναυλίες καλλιτεχνών.

Θα έλεγε κανείς ότι καλύτερα να ακυρωνόταν όλες, να μην υπήρχαν μουσικές εκδηλώσεις, παρά η εικόνα που παρατηρείται.

Τραγουδιστές στη σκηνή, ωραίοι τύποι, με τις φωνάρες τους, τις τραγουδάρες του, τα ωραία μουσικά όργανα και τους εκπληκτικούς ήχους.

Και από κάτω 500 ή 1.000 θεατές που φοράνε μάσκες, κάθονται καρφωμένοι στις θέσεις τους, σιγοτραγουδάνε αλλά δεν μπορούν να εκφραστούν.

Εχοντας μάλιστα και το μάτι στο ρολόι γιατί μετά τις 12 τα μεσάνυχτα η… Σταχτοπούτα μεταμορφώνεται…

Οι συναυλίες μοιάζουν με… κηδείες, και να μου επιτραπεί η έκφραση. Ειδικά όταν πρόκειται για καλλιτέχνες που είναι τόσο επιδραστικοί στον κόσμο ώστε με τη φωνή τους και τα τραγούδια τους να βάζουν φωτιά στις ψυχές μας.

Πάρτε για παράδειγμα τον σπουδαίο Θανάση Παπακωνσταντίνου, αγαπημένο καλλιτέχνη της νεολαίας που δεν βολεύεται με «εύκολους» ήχους και στίχους. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στα ΝΕΑ και στη Ζωή Λιάκα, λέει για την απόφασή του να ακυρώσει τη συναυλία του:

«Δεν μου φαίνεται και πολύ εντάξει να παίζεις σε ανθρώπους που φοράνε μάσκες απέναντί σου. Οχι εικαστικά, αλλά κυρίως εκφραστικά».

Η έκφραση, αυτό είναι που παίρνει φωτιά στις συναυλίες. Πώς να τραγουδήσεις, πώς να εκφράσεις τα μέσα σου φορώντας μάσκες;

Πώς να γίνεις ένα με τον καλλιτέχνη, να εκφράσεις τους καημούς σου ή και να αντιδράσεις σε όσα γίνονται στη ζωή σου, όντας φιμωμένος;

Στην Τεχνόπολη έγινε η ετήσια συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα. Ενός καλλιτέχνη που με τα τραγούδια του έχει μεγαλώσει γενιές, αλλά κυρίως που ξέρει πώς να «τρέφει» την ψυχή του κοινού του με «ψαγμένους» αλλά καθόλου ψεύτικους στίχους.

Επί 3 και πλέον ώρες, λοιπόν, ένας υποτονικός Σωκράτης με 1.000 ανθρώπους με μάσκες οι οποίοι προσπαθούσαν να κάνουν κέφι, όντας αναγκασμένοι να μένουν στις καρέκλες τους.

Κι έβλεπες την ανάγκη για ένα ξέσπασμα, το οποίο έγινε μόνο μια φορά αλλά με τους «χωροφύλακες» του κοροναϊού να προσπαθούν να «μαζέψουν» τους νέους για να μην ξεφύγει η κατάσταση.

Όχι, λοιπόν. Αυτό δεν είναι μουσική, δεν είναι έκφραση, δεν είναι η μαγεία που μπορεί να προσφέρει η μελωδία. Είναι κηδεία…

Καταλαβαίνουμε την ανάγκη των καλλιτεχνών να ζήσουν. Να κάνουν συναυλίες, έστω και μικρές, να βγάλουν κάποια έσοδα, να έχουν ένα μεροκάματο εκατοντάδες οικογένειες που βρίσκονται πίσω από τον τραγουδιστή.

Όμως, όταν χάνεται ο διονυσιασμός. Όταν ο ιός «σκοτώνει» τον αυθορμητισμό, όταν χαλάει κάθε προσπάθεια για ανάταση της ψυχής τότε όλα είναι fake. Όχι η ανάγκη για το ξέσπασμα, αλλά η δημιουργία μας κατάστασης που εκ των πραγμάτων διαλύει το συναίσθημα.

Δυστυχώς, ο κοροναϊός, εκτός από ανθρώπους σκοτώνει και ψυχές. Κι αυτό είναι τραγικό…

Headlines