Η βλακεία είναι ανίκητη

Καλώς σας βρήκα. Ελπίζω υγιείς, και όχι… κορωνοχτυπημένους, αυτό το καλοκαίρι το περίεργο, το καλοκαίρι που είπαμε όλοι «να πάει στον αγύριστο» και να μην επαναληφθεί ποτέ πια. Γιατί αυτό που ζήσαμε δεν είχε προηγούμενο. Δεν είχε ταίρι. Δεν είχε ομοιότητα με τίποτε στο παρελθόν. Καλοκαίρι μίζερο, του ζόφου, της κακομοιριάς, του άγχους και της υστερίας. Ολοι, μη μου πείτε όχι, γιατί δεν θα το πιστέψω, έχετε να διηγηθείτε μία τουλάχιστον ιστορία που να εμπίπτει και να επιβεβαιώνει όλα τα προηγούμενα. Και για το πώς, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο κορωνοϊός σάς άγγιξε, άλλα δεν σας έπληξε, διότι την τελευταία στιγμή ακυρώσατε μια παρουσία σε έναν γάμο, μια βάφτιση, μια γιορτή, έναν αρραβώνα, μια συνάντηση, έναν εκκλησιασμό. Αυτό που έκαναν άλλοι, και που εν συνεχεία εσείς, ακούσατε με προφανή ικανοποίηση, ότι στον γάμο του τάδε κόλλησαν πενήντα, και στη βάφτιση του δείνα τριάντα, στο τραπέζι του Χ δέκα, και πάει λέγοντας. Γιατί όλα αυτά;

Διότι υπάρχουν δύο συγκεκριμένοι παράγοντες που «βοήθησαν» να εκτοξευτούν τα νούμερα της πανδημίας και να κινδυνεύει τώρα να χαθεί εντελώς η μπάλα: το ένα είναι η ανοησία (ότι εσύ ο συγκεκριμένος είσαι άτρωτος από τον κορωνοϊό – οι άλλοι κινδυνεύουν) και το δεύτερο γιατί μεταξύ μας υπάρχουν τόσο, μα τόσο πολλοί «ψεκασμένοι», που προπαγανδίζουν την τραγική βλακεία πως δεν υπάρχει κορωνοϊός και πως όλα γίνονται για να μας «τσιπάρει» (να μας εμφυτεύσει ένα «τσιπ» δηλαδή) εκείνος ο Μπιλ Γκέιτς, που άλλη σκοτούρα δεν είχε παρά το πώς να «τσιπάρει» τη θεια μου τη Ρήνα στα Τζουμέρκα.

Να αυτά είναι που με κάνουν να είμαι που ανήσυχος – παρά τη θεωρητικά ομαλή επιστροφή από τις θερινές διακοπές: διότι αποδεδειγμένα η ανοησία και η βλακεία είναι ανίκητες…

«Τρεις του Σεπτέμβρη…»

Στο μεταξύ από το πρωί μού έχει κολλήσει το

«Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες

τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς

και τσικουδιά στους καφενέδες

τα παλικάρια να κερνάς»,

διότι αυτό επιτάσσει η ημέρα – 46 ολόκληρα χρόνια συμπληρώθηκαν από εκείνο το ζεστό μεσημεριανό της 3ης Σεπτέμβρη του 1974, που ο Ανδρέας ο Αείμνηστος εξήγγειλε στον ημιώροφο του ξενοδοχείου King’s Palace, στη γωνία των οδών Κριεζώτου και Πανεπιστημίου, την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ (ενημερωτικά αναφέρω ότι έπειτα από πολλά χρόνια ξαναγίνεται ξενοδοχείο…).

Είναι αυτό που σου συμβαίνει κάποιο πρωί, και δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό σου, μέχρι να ολοκληρωθεί η ημέρα – το τραγούδι εννοώ.

Εμένα, θες γιατί «ήμουν κι εγώ εκεί» (στα σκαλοπάτια, μέσα στο ημίφως, στριμωγμένος μαζί με άλλα παιδιά να δούμε από κοντά τον Θεό…), θες γιατί το «μέσα» μου το υπαγορεύει, με τον στίχο του αξεπέραστου Μάνου Ελευθερίου ξύπνησα και τη μουσική του φίλου μου Ηλία Ανδριόπουλου που το «έντυσε» να μου χαϊδεύει τα αυτιά.

Οπως άλλωστε (μου συμβαίνει) κάθε χρόνο, τέτοια μέρα. Ο Ηλίας, η Αλκηστη παιδούλα τότε, που το τραγούδησε, κι από κοντά ένας ολόκληρος κόσμος που επένδυσε τα όνειρα και τις ελπίδες του σε Εκείνον και στους πολλούς εκείνους, τους «πρωτόκλητους», που ανέλαβαν πρώτα να τα κοινολογήσουν κι ύστερα να τα υλοποιήσουν. Στον Γιώργο, τον Κώστα, τον Κώστα, τη Μελίνα, τη Βάσω, τη Μαρία, τον Παρασκευά, τον Ακη, τον Γιάννο, το Στέφανο, τον Χρήστο, τον μπαρμπα-Γιάννη, τον Γιώργο, τον Γιάννο, τον Μάκη, τον Αποστόλη, τον Πέτρο, τον Μένιο, τον Κίμωνα, τον Γιώργο, τον Αντώνη, τον… τον… την… την…

Οσα και να πουν, όση λάσπη και να ρίξουν, ό,τι και να κάνουν οι άλλοι, οι απέναντι, για να το απαξιώσουν, το βρωμίσουν, το ακυρώσουν, μία είναι η αλήθεια, και είναι αδιαπραγμάτευτη: το ΠΑΣΟΚ άλλαξε τη χώρα, το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας άλλαξαν την Ελλάδα και τους Ελληνες!

Πήραν μια χώρα που κινούνταν στην εποχή του αραμπά και βολόδερνε μεταξύ Δύσης και λαγγεμένης Ανατολής και τη μεταμόρφωσαν σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, μέλος μιας μεγάλης οικογένειας. Κι επίσης, το κατ’ εμέ σοβαρότερο: πήραν τη μισή Ελλάδα, την ηττημένη Ελλάδα του Εμφυλίου, την Ελλάδα που ζούσε κάτω από τη φοβέρα του χωροφύλακα και του κράτους της Δεξιάς και την έφεραν στο προσκήνιο της Ιστορίας. Την έκαναν συμμέτοχο και κοινωνό, παράγοντα και πρωταγωνιστή, καταλύτη και διαμορφωτή!

Και αυτό, ο ιστορικός του μέλλοντος θα το αποδώσει ανεπηρέαστος και αδέκαστος, στον Ανδρέα και τους «αποστόλους» του που πήραν το όραμά του και το έκαναν κτήμα του ελληνικού λαού…

«Η Ελλάδα στους Ελληνες»

«Για να προστατέψουμε το έθνος, για να ανοίξουμε τον δρόμο που οδηγεί στην αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία. Σ’ αυτά τα πλαίσια πρέπει να ερμηνευτεί και η δικιά μας απόφαση να προχωρήσουμε σήμερα σε μια πολιτική πράξη, στη διακήρυξη των βασικών αρχών και στόχων ενός νέου πολιτικού Κινήματος, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος» – αναφέρεται στη «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη«, ένα αξεπέραστο πολιτικό κείμενο, το οποίο έχει πάρει ήδη τη θέση του στην πολιτική ιστορία του τόπου.

Και επειδή είναι και οι μέρες τέτοιες που ο εξ Ανατολών κίνδυνος «βρυχάται», και καλόν είναι να θυμόμαστε (δηλαδή να θυμούνται οι παλαιότεροι, που ξεχνάνε και να μαθαίνουν οι νεότεροι), υπενθυμίζω κάτι ακόμα, ίσως τη σοβαρότερη παράγραφο αυτού του ιστορικού κειμένου:

«Η σημερινή μας διακήρυξη αποτελεί την πυξίδα που θα καθοδηγεί την πορεία μας προς μια νέα, αναγεννημένη, ανθρώπινη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, μια Ελλάδα που να ανήκει στους Ελληνες.

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι πολιτικό Κίνημα που αγωνίζεται για τους ακόλουθους στόχους: ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ».

Οσοι λοιπόν εχθρεύονται το ΠΑΣΟΚ, όσοι το αποστρέφονται, όσοι το μισούν, όσοι το χλευάζουν, όσοι το συκοφαντούν (για λάθη, πράξεις ή παραλείψεις του παρελθόντος), όσοι το βιτριολίζουν σε κάθε ευκαιρία, όσοι του φορτώνουν τις δέκα πληγές του φαραώ, ας βάλουν το χέρι στην καρδιά κι ας αναρωτηθούν αν διαφωνούν με οτιδήποτε αναφέρεται σε αυτή την παράγραφο. Αν διαφωνούν ας πούμε με το «η Ελλάδα στους Ελληνες» και για το πόσο ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ πάλεψαν να το κάνουν πράξη. Ή ότι δεν πρέπει να είναι διαρκής και ασίγαστος ο αγώνας για τους τέσσερις στόχους που υπαγόρευσαν τη δημιουργία του μόνου λαϊκού Κινήματος που γεννήθηκε από τα σπλάγχνα του ελληνικού λαού για να τον υπηρετήσει…

Η μοίρα του ΠΑΣΟΚ

Ναι ξέρω, πολλοί θα διερωτηθείτε τώρα, αφού ισχύουν όλα αυτά, γιατί το ΠΑΣΟΚ σιγά σιγά εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Ή γιατί άλλαξε όνομα ή γιατί ο λαός τού έχει στρέψει την πλάτη. Είναι μεγάλη συζήτηση αυτή, και δεν είναι της παρούσης. Υπόσχομαι όμως ότι κάποια στιγμή θα την κάνουμε. Με ονόματα και διευθύνσεις…