Ελλάδα-Τουρκία: Το κακόγουστο θεάτρο των εξοπλισμών

Η πατρίδα μας είναι η μοναδική χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) που μαζί με τη γειτονική Τουρκία συντηρούν και προάγουν προνομιακά τα συμφέροντα των χωρών που παράγουν πολεμικό εξοπλισμό (Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ρωσία κ.α.).

Τα κέρδη αυτών των χωρών, από την ανόητη κούρσα των εξοπλισμών, μεγιστοποιούνται, στις επαναλαμβανόμενες περιόδους, άλλοτε προσχεδιασμένης και άλλοτε αναπόφευκτης έντασης στις σχέσεις των δύο χωρών-πελατών των πολεμικών βιομηχανιών.

Έτσι, οι 27 χώρες-μέλη της ΕΕ (εκτός από την Ελλάδα) μοιάζουν με τα εξοικειωμένα παιδάκια στα electronical games, που παίζουν μέσα από τη θαλπωρή της ειρηνικής διαβίωσής τους, τα πολεμικά παιχνίδια της μικρής οθόνης με τα laptops, τα tablets, γιατί όχι και τα κινητά τους τηλέφωνα…

Ο γράφων αυτό το σημείωμα προχωρεί αβίαστα και σε μια πιο σκληρή και αιματηρή παρομοίωση: Ταυτίζει με αυτά τα παιδάκια τις κακομαθημένες και διεστραμμένες αυτοκράτειρες (Αγριπίνα, κ.α.), που από τα θεωρεία επισήμων του Κολοσσαίου της Ρώμης, έδιναν με τον αντεστραμμένο αντίχειρά τους το σύνθημα για την τελική σφαγή του ηττημένου μονομάχου.

Κάπως έτσι, όλες οι χώρες της ΕΕ παρακολουθούν, από τη σιγουριά της δικής τους ειρηνικής ζωής, τους λαούς της Τουρκίας, της Ελλάδας, γιατί όχι και της Κύπρου, να στενάζουν από το κακόγουστο θέατρο των ελληνοτουρκικών εξοπλισμών.

Οι ίδιοι αυτοί λαοί γνωρίζουν, χωρίς ειδικά φροντιστήρια, ότι οι δύο ή τρεις φρεγάτες του πολεμικού τους οπλοστασίου ισοδυναμούν πιθανόν με δεκάδες προηγμένα νοσοκομεία και άλλα τόσα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα. Όπως και τα μαχητικά αεροσκάφη και οι βαλλιστικοί πύραυλοι τους κατατάσσουν στους φτωχότερους συγγενείς της Ευρασίας… Για να μη θυμίσουμε βέβαια τους ρωσικούς πυραύλους S-300, που υπό την πίεση του ΝΑΤΟ, η χώρα μας ουδέποτε τους χρησιμοποίησε αλλά τους αποθήκευσε κάπου στην Κρήτη…

Γλυκόπικρες αναμνήσεις

Από τα σημερινά γραφόμενά μου δεν προκύπτει ότι διατηρώ ελπίδες, για μια ελληνο-τουρκική συναδέλφωση. Διότι η καλπάζουσα πορεία της γραβατοφορεμένης νεο-οθωμανικής και αντικεμαλιστικής τριανδρίας Ερντογάν, Ακάρ, Νταβούσογλου, προς την επιστροφή του Τζένκις Χαν και του Ταμερλάνου στα σημερινά πολιτικά δρώμενα, όλο αυτό το θέατρο της μετατροπής της Τουρκίας των 80 εκατομμυρίων κατοίκων σε φόβητρο της Ευρώπης, γιατί όχι και της Ρωσίας (!) ίσως αποδειχτεί προοίμιο νέων απευκταίων αναστατώσεων.

Θεωρώ όμως χρέος μου να κλείσω το σημερινό μου σημείωμα με μια ανεξίτηλη στη μνήμη μου ανάμνηση από τις δημοσιογραφικές αποστολές.

Περσοϊρακινός πόλεμος. Καλοκαίρι 1986. Ως απεσταλμένος της “Ελευθεροτυπίας” στην Τεχεράνη και στο ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα, κάνω τα μεσάνυχτα σκάλα στην Κωνσταντινούπολη. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο για διανυκτέρευση, παραδίδω το διαβατήριο στη ρεσεψιόν. Σε λίγο μου τηλεφωνούν από τη ρεσεψιόν ν’ ανέβω στο ρουφ γκάρντεν όπου με περιμένει ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου με τη σύζυγό του, για να μου προσφέρουν το βραδινό δείπνο.

Κυριολεκτικά εντυπωσιασμένος από τη γαλατική ευγένεια του ξενοδόχου τον ευχαριστώ για την πρόσκληση. Με ρώτησε ποια εφημερίδα εκπροσωπώ. Και αμέσως μετά ο ξενοδόχος ανοίγει τα εσώψυχά του, σε άπταιστη γαλλική:

– Τι θα γίνει αγαπητέ μου κύριε με τις δύο χώρες μας;  Επειδή εκπροσωπείτε μια σοβαρή εφημερίδα, σας ερωτώ ευθέως: Είναι ή όχι ασυγχώρητος εμπαιγμός να μας υποχρεώνει το ΝΑΤΟ να τηρούμε την αναλογία εξοπλισμών 7 προς 10, καταδικάζοντας έτσι τους δύο λαούς σε οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση και επιπλέον σε ανόητη εμπόλεμη σχέση;

Εδώ διακόπτω την αναμετάδοση όλου του διαλόγου, με την πεποίθηση ότι η δήλωση του ξενοδόχου τα έλεγε όλα!

Τα χαράματα της επόμενης ημέρας με το προσωπικό αυτοκίνητο του ξενοδόχου οδηγήθηκα στο χαβά λιμανί (αερολιμένα) της Πόλης για την επιστροφή μου στην Αθήνα.

Παρέδωσα τα χειρόγραφά μου στον διευθυντή της εφημερίδας, τον μακαρίτη τον Σεραφείμ Φυντανίδη και του διηγήθηκα το πράγματι συγκλονιστικό συναπάντημά μου με τον κωνσταντινουπολίτη ξενοδόχο και τον ρώτησα εάν πρέπει να περιλάβω αυτή την σημαντική εμπειρία μου στο ρεπορτάζ. Η απάντησή του ήταν:

– Η εμπειρία σου αυτή είναι υπέροχη για ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Αν δημοσιεύσουμε αυτό το περιστατικό τον κάψαμε τον άνθρωπο!

Θα τον φάει το “Εξπρές του μεσονυκτίου”!