Η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης

Οσο μεγάλη ήταν η επιτυχία της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού στις πρώτες φάσεις εμφάνισης της ασθένειας, τόσο μεγάλα φαντάζουν τα προβλήματα σήμερα, μετά το άνοιγμα της κοινωνίας και την κατάργηση της καραντίνας. Είναι βέβαια λογικό το άγχος από τις δυσμενείς προοπτικές της οικονομίας με προεξάρχουσες τις ανησυχίες για την τύχη του τουρισμού. Οχι όμως και το ρισκάρισμα ανθρώπινων ζωών στο όνομα του τουρισμού και των διακοπών. Δεν υπάρχει για κανέναν ατομικό δικαίωμα διασποράς θανάτου.

Το κακό ξεκίνησε με τον μάλλον άτσαλο τρόπο που άνοιξαν τα σύνορα κι άρχισαν πολλοί ξένοι να έρχονται στη χώρα. Απαγορεύτηκαν πτήσεις από χώρες με πολλά κρούσματα, αλλά χωρίς να απαγορευτεί η είσοδος κατοίκων των χωρών αυτών. Ετσι πολίτες από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Σουηδία λ.χ. έμπαιναν με ευχέρεια στη χώρα ερχόμενοι από ενδιάμεσες χώρες ή αεροδρόμια (βαλκανικές χώρες, Φρανκφούρτη, Βρυξέλλες). Η εντύπωση ήταν πως τον ιό τον μετέφεραν τα αεροσκάφη και όχι οι άνθρωποι (!).

Οταν στη συνέχεια επετράπησαν οι πτήσεις από όλα τα αεροδρόμια, οι έλεγχοι ατόνησαν, ενώ ελάχιστοι γίνονταν έλεγχοι για το αν κάποιοι τηρούσαν την καραντίνα. Αλλο πρόβλημα υπήρξε η ασύδοτη αρχικά είσοδος από τα βόρεια σύνορα της χώρας. Οι μόνιμοι κάτοικοι Ελλάδας μάλιστα περνούσαν εντελώς ελεύθερα. Αυτο πλημμύρισε τη Βόρεια Ελλάδα κυρίως με βαλκάνιους εργάτες που προκάλεσαν μπόλικες υγειονομικές βόμβες σε περιοχές της Θράκης και της Μακεδονίας.

Ακούγεται το επιχείρημα πως το άνοιγμα των συνόρων δεν ήταν πραγματικά υπεύθυνο για την αύξηση των κρουσμάτων. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως, πριν γίνει αυτό, πολλές πράξεις συλλογικής ανευθυνότητας δεν προκάλεσαν αύξηση των κρουσμάτων. Παρα τις ανησυχίες των ειδικών, οι συναθροίσεις νέων σε πλατείες (λ.χ. Αγ Ιωάννη της Αγίας Παρασκευής) και σε παραλιακούς χώρους (Θεσ/νίκη, Αλιμος κ.α.) δεν προκάλεσαν εκρήξεις κρουσμάτων. Δεν υπήρχε τότε διασπορά στην κοινότητα, άρα δεν είχαν συνέπεια οι όποιες αυθαιρεσίες. Με την είσοδο ξένων και με το συνακόλουθο αίσθημα πως «δεν τρέχει τίποτα», ο ιός διαδόθηκε εκ νέου και η κοινότητα άρχισε να αντανακλά τις συνέπειες. Η ίδια ανευθυνότητα, πριν ανοίξουν τα σύνορα, δεν είχε συνέπειες. Τώρα οδηγούσε σε έκρηξη μετάδοσης κρουσμάτων.

Υπάρχει και το θέμα της ενημέρωσης του κοινού για την πορεία της επιδημίας. Δεν υπάρχει απόκρυψη. Η προτεραιότητα όμως της κυβέρνησης είναι φανερό πως είναι η προστασία του τουρισμού. Κι ενημερώνει για τις εξελίξεις με ιδιαίτερο τρόπο. Μερικές φορές ο ΕΟΔΥ καθυστερεί να πάει για έλεγχο. Οπως έγινε στην περίπτωση του Πόρου, όπου ο δήμαρχος κατήγγειλε πως είχε ζητήσει ελέγχους ημέρες πριν εμφανιστούν οι υγειονομικοί. Αλλού δεν έχουν κάνει καθόλου ελέγχους (λ.χ. Υδρα). Κι όμως τα νησιά κηρύχθηκαν σε περιορισμό! Συνήθως, ο τρόπος αναγγελίας δεν δείχνει την πραγματική επιβάρυνση μιας περιοχής. Τα κρούσματα ανακοινώνονται με βάση τη μόνιμη κατοικία των θυμάτων. Ωστε να μην αποθαρρυνθούν πιθανοί επισκέπτες της περιοχής.

Σωστή είναι η προστασία του τουρισμού. Οχι όμως σε βάρος της προστασίας της ζωής. Βλ. λ.χ. νεκρούς γέροντες στη Θεσσαλονίκη… Αφήστε που οι επιχειρηματίες του τουρισμού γκρινιάζουν, ήδη ζητώντας νέα ενισχυτικά οικονομικά μέτρα…