Οι επιστολές που δημοσιεύονται σε «αυστηρά» μέσα ενημέρωσης της Βρετανίας όπως ο «Economist» και οι «Financial Times» είναι πάντα αξιομνημόνευτες. Οι συντάκτες τους χειρίζονται άριστα τη γλώσσα, έχουν υψηλή παιδεία, διαθέτουν λεπτό χιούμορ και μπορούν με μια φράση τους να αποδομήσουν ολόκληρη πραγματεία. Μερικές φορές έχεις την εντύπωση ότι τα κείμενα είναι γραμμένα από τους ίδιους τους δημοσιογράφους του εντύπου, προκειμένου να περάσουν εμμέσως μια άποψη ή να προκαλέσουν με τεχνητό τρόπο μια συζήτηση. Αλλά κάνεις λάθος.

Στο χθεσινό τεύχος του «Economist» δημοσιεύτηκε η ακόλουθη επιστολή από κάποιον αναγνώστη που μένει στη Νέα Υόρκη: «Η κατάσταση της Τουρκίας είναι ιδιαζόντως τραγική, καθώς έχει ισχυρά επιχειρήματα για να πετύχει μείωση των ΑΟΖ της Ελλάδας. Αρκεί να ακολουθούσε καλόπιστα τις νομικές οδούς. Σχεδόν όλες οι νησιωτικές διαμάχες που έχουν καταλήξει σε διεθνή διαιτησία, από το Σεν Πιερ και Μικελόν (με πρωτοβουλία της Νέας Γης) μέχρι τα νησιά Κερκένα (με πρωτοβουλία της Λιβύης), έχουν καταλήξει σε μικρότερες ΑΟΖ για νησιά που βρίσκονται μακριά από την ηπειρωτική χώρα. Το Καστελλόριζο, ειδικά, δύσκολα θα διεκδικούσε ΑΟΖ. Βρίσκεται μόλις ένα μίλι από τις ακτές της Τουρκίας και σχεδόν 100 μίλια ανατολικά της Ρόδου, με μερικές εκατοντάδες μόνο κατοίκους και σχεδόν μηδενική οικονομία. Η τραγωδία όμως είναι ότι κανείς δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά την Τουρκία όταν βροντοφωνάζει για τη «γαλάζια πατρίδα» της και υπογράφει συμφωνίες με τη Λιβύη που ισχυρίζονται ότι η Κρήτη και η Ρόδος δεν διαφέρουν σε τίποτα από το Καστελλόριζο».

Το κείμενο μπορεί να έχει λάθη (η απόσταση του Καστελλόριζου από τη Ρόδο είναι 75, όχι 100 μίλια). Αν όμως το υπέγραφε κάποιος δημοσιογράφος, δεν θα του διορθώναμε αυτά τα λάθη, θα τον καταγγέλλαμε για ανθελληνισμό. Κι αν υποστήριζε ανάλογες απόψεις κάποιος έλληνας καθηγητής, θα τον χαρακτηρίζαμε προκλητικό ή ενδοτικό και θα του καταλογίζαμε αδιαφορία για τα ακριτικά μας νησιά. Εχει συμβεί με τον Ροζάκη, με τον Ηρακλείδη, με όποιον έχει τολμήσει να αναπτύξει θέσεις που παραβιάζουν τα εθνικά ταμπού.

Κάτι ανάλογο, αν και όχι σε τόσο μεγάλη έκταση, συμβαίνει με το Κυπριακό. Οποιος τολμήσει να συνδέσει το ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων στο σχέδιο Ανάν, και του Αναστασιάδη στο Κραν Μοντανά, με τη σημερινή κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο, κατηγορείται αμέσως ότι δίνει επιχειρήματα στον εχθρό.

Η πόλωση αυτή υποχωρεί όταν επικρατεί ηρεμία στις σχέσεις με την Τουρκία και επιστρέφει σε περιόδους σαν τη σημερινή, που κινδυνεύουμε κάθε μέρα από ένα θερμό επεισόδιο. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν τολμά να πει την αλήθεια, όπως προκύπτει από το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή νομολογία. Κάπως έτσι φτάνουμε να ανακοινώνει ο ΓΓ του ΝΑΤΟ μια συμφωνία για συνομιλίες και να διαρρηγνύουν όλοι τα ιμάτιά τους.

Headlines