Ποιος άραγε θέλει να νοσήσει για να πειστεί ότι ο κορoναϊός υπάρχει;

Όταν ηγέτες όπως ο Τράμπ ενισχύουν τις θεωρίες συνωμοσίας για τον κοροναϊό προωθώντας tweet τέτοιας φιλοσοφίας στοχεύοντας σε ένα εκλογικό ακροατήριο που αντιδρά στο «σύστημα».

Κι όταν η ΑfD, το ακροδεξιό γερμανικό κόμμα, διοργανώνει μαζικές διαδηλώσεις πως είναι δυνατόν να κατηγορεί κάποιος τους συμπολίτες μας που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει η πανδημία ή πως υπάρχει κίνδυνος απ’ αυτήν;

Είναι, ευτυχώς, λίγοι εκείνοι που ανταποκρίθηκαν σε αυτό το παράλογο κάλεσμα να διαδηλώσουν εναντίον της μάσκας και να δημιουργήσουν κλίμα απείθειας κατά των νόμων υποχρεώνοντας τις εισαγγελικές αρχές να παρέμβουν. Και σωστά έκαναν.

Όμως, μήπως αντί της χλεύης, της αποδοκιμασίας και της τιμωρίας οφείλουμε να δούμε τα βαθύτερα αίτια της αντίδρασης τους;

Ο περιορισμός τους και η απομόνωσή τους από την πλειοψηφία η οποία δεν έχει ενδοιασμούς για την ύπαρξη του ιού μήπως τους οδηγεί πιο εύκολα στην αγκαλιά των συνωμοσιολόγων, των ακραίων, των ρατσιστών και των ακροδεξιών;

Τα λάθη που έγιναν στο παρελθόν με τα ακροδεξιά μορφώματα και τις… πλατείες και από την υπεροπτική στάση συστημικών μέσων και κομμάτων πρέπει να αποτελούν παράδειγμα.

Οι συμπολίτες μας που δεν εμπιστεύονται τις συστημικές θέσεις και απόψεις αντί να απομονώνονται και να τους εγκλωβίζουμε στην «φούσκα» των δικών τους, πιστεύω ίσως ότι θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα σε μια στοχευμένη μάχη επικοινωνίας και πειθούς.

Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να ασθενήσει κάποιος ή συγγενής τους  για να αλλάξουν γνώμη, όπως πολλοί εξ αυτών με πρόσφατες αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγραψαν και πίστεψαν.

Εμείς πρέπει να τους προσεγγίσουμε, να τους εξηγήσουμε, να τους πείσουμε. Να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε και γι’ αυτούς.

Ακόμη και έναν να πείσουμε, κέρδος θα είναι. Για τον ίδιο πρώτα και μετά για όλους μας.