Τα απομεινάρια μιας ιδέας

Στοιχείο πρώτο. Τα πιτσιρίκια μιας παρέας, όλα κάτω των δέκα ετών, λυσσομανάνε στην παραλία μία από τις τελευταίες μέρες του φετινού καλοκαιριού. Κάποια στιγμή, πιάνουν το τραγούδι ως ένα είδος υπόκρουσης στα ποδοβολητά και τα ακροβατικά τους. «Ω στα ματίνα, ω μπέλα τσάο, ω μπέλα τσάο τσάο, τσάο» – το Κάζα ντι Παπέλ να είναι καλά. Τα ίδια πιτσιρίκια φαντάζομαι ότι πέρυσι, σε παρόμοιες συνθήκες, θα τραγουδούσαν το «Νεσπασίτο». Και πρόπερσι το «Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα». Εξάλλου το «Μπέλα Τσάο» το ακούω εδώ και ένα – δυο χρόνια σε funky διασκευή σε μπιτς μπαρ.

Στοιχείο δεύτερο. Χθες, το ΚΚΕ – με αφορμή τα αποκαλυπτήρια Μνημείου – διοργάνωσε εκδήλωση με συναυλία στη Μακρόνησο με την οποία, όπως λέει η ανακοίνωση, «…τιμά την άρνηση των εξόριστων να αποκηρύξουν το ΚΚΕ» (ας μην ανοίξουμε τώρα την κουβέντα για το πόσοι και ποιοι δεν υπέγραψαν τότε στη Μακρόνησο, μετριούνται πάντως στα δάχτυλα του ενός χεριού). Κι αν στη συγκεκριμένη εκδήλωση τηρείται, έστω και τραβηγμένο από τα «μαλλιά σγουρά, μαλλιά κοράκου χρώμα», το πρόσχημα της ιστορικής μνήμης, η θεματική εκδρομή, πριν από λίγες εβδομάδες, της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στον Γράμμο παρέπεμπε, ακόμη και ενδυματολογικά, σε προσκυνηματικό τουρισμό παραχριστιανικής ομάδας. Για να μη θυμηθούμε εκείνη την εκδρομή στη Μακρόνησο, την οποία είχε οργανώσει γνωστό βιβλιοπωλείο που πρόσφερε στους συμμετέχοντες lunch box με «μενού εξορίας».

Στοιχείο τρίτο. Οπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος γιορτάστηκε, η 3η του Σεπτέμβρη με την πρέπουσα διαδικτυακή λαμπρότητα και πολλές αναφορές και μιμίδια τύπου «Επί ΠΑΣΟΚ λαδώναμε τους μεντεσέδες με λάδι τρούφας και στερεώναμε τα τραπέζια που ταλαντεύονταν με μάτσο πεντοχίλιαρα». Ασε που την ώρα που κλείνουν τώρα τα μαγαζιά, τότε ανάβαμε τον θερμοσίφωνα για να κάνουμε τα μπάνια μας πριν πάμε στα μπουζούκια.

Στοιχείο τέταρτο. Η καλλίγραμμη νεαρή στην πλαζ φοράει ένα εντελώς συμβολικό μαγιό, το οποίο συνδυάζει με πανύψηλη πλατφόρμα και ημιμόνιμο μανικιούρ με πολλά στρασάκια. Εξτένσιονς στα μαλλιά και χακί στρατιωτικό μπερέ με το κόκκινο αστέρι της επανάστασης του Τσε.

Τελειώστε την επανάσταση χωρίς εμένα

Πώς τραγουδούσε ο Μητροπάνος τον στίχο του Αλκη Αλκαίου; «…πως η ιστορία γίνεται σιωπή». Μωρέ γιορτή γίνεται, όχι σιωπή. Κάτι σαν εκείνη την παλιά, τη Γιορτή του Κρασιού στο Λιόπεσι, με διπλή, μην πω και τριπλή, επένδυση γραφικότητας. Ερχεται, με φόρα από το παρελθόν, μακιγιαρισμένη με τα χρώματα του συρμού άλλοτε κωμική ως γεροντομπεμπέκα και άλλοτε τραγική όπως η Μπέτι Ντέιβις στο «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν».

Εξαιρετικά δύσκολη επέμβαση η μεταμόσχευση του παρελθόντος στο παρόν. Απαιτεί χειρουργική δεξιότητα. Και εμείς, στον αντίποδα, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, κλείσαμε κι αυτό το καλοκαίρι με την Ιστορία ως καρικατούρα σε πρώτο πλάνο. Μπέλα Τσάο με μοχίτο, ο Ανδρέας Παπανδρέου του 1974 με φαβορίτες και τον γιακά του πουκαμίσου του να ανεμίζει και μια κλωτσοπατινάδα για το ποιου ο Γράμμος ήταν καλύτερος. Δεν ξέρω πότε, εύχομαι όμως κάποτε να μπορέσουμε να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στην ιστορική παρακαταθήκη και τη χρήση της Ιστορίας ως γκάτζετ.

Κορίτσια στον ήλιο

Οχι όμως με μπικίνι ούτε σε κάποια παραλία. Κορίτσια με μαντίλες, σε ένα γήπεδο, καθισμένες στο έδαφος, σε θερμοκρασία που πλησιάζει τους 40° Κελσίου, με τις μάσκες και στις αποστάσεις του Covid, δίνουν εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο του Αφγανιστάν. Είναι τα κορίτσια που γνωρίζουν ότι μόνο, ίσως, με τη γνώση μπορούν να γίνουν «ορατές» στη χώρα τους. Θεωρώ ότι είναι η φωτογραφία της εβδομάδας.